سلاااااااام
از اون سلاااام ها که آدم یه سلام میگه ده تا سلام از دهنش می ریزه بیرون!
از اون سلاااام ها که آدم فقط به کسایی که دوسشون داره می کنه!
از اون سلاااام ها که جوابش یه عالمه علیک میشه ازت پذیرایی می کنه!
از اون سلاااام ها که حتی اگه توی فصل امتحانات هم باشی جواب دادن بهش بهت می چسبه!
از اون سلاااام ها که میدونی از گرمای تابستونی که داره میاد صد درجه گرمتره!
بچه ها؟ توی این فرصت باقی مونده، کیا پایه اید باهم یه گوش کن گردی یا گردش گوش کنی یا هرچی اسمشو میخواید بذارید راه
بندازیم؟
میتونیم هم توی تهران واس بچه های تهرانی این حرکت رو کلید بزنیم، که مثلا یه جا هایی مثل پارک هایی که بیشتر دسترس پذیره
یه صبح تا عصر دور هم جمع بشیم، هم واس بچه های اصفهان که من میدونم تعدادمون کم نیست.
بعد، اگه شهر های دیگه هم استقبال شد، کلا این طرح رو سراسری اجرا کنیم.
زیادم خرج نمی تراشیم واس خودمون.
یه ناهار ساده اگه خواستیم.
یه نوشیدنی یا بستنی یا هر چی.
و یه عالم گفت و شنود و بگو بخند و انتقال تجربیات.
حتی مایی که از عصا زدن می ترسیم، میتونیم بیاییم و از کسایی که خوب عصا می زنید، ازش نمی ترسید، و باهاش حال می کنید،
یاد بگیریم که عصای خودمون رو به همراه ذهنمون رام کنیم و ازشون نترسیم!
یاد بگیریم که توی رفت و آمد، و انجام خیلی از کار های دیگه، مستقل بشیم!
این جلسات دور همی توی شهر های مختلف، میتونه خط بطلانی بشه روی اردو های اکثرا بی فایده و بی برنامه ی تشکل های
نابینایی سراسر کشور.
میتونیم گردانندگانی از بین خودمون برای تمرین مسئولیت پذیری انتخاب کنیم.
میتونیم تنبلی رو کنار بگذاریم.
و یک بار هم که شده، خودمون واس خودمون پا بجنبونیم. منظورم دست بود.
حتی در ادامه، میتونیم مربی های داوطلب از بیرون یا از بین خودمون انتخاب کنیم و کارگاه های آموزشی راه بندازیم.
نه تنها کارگاه آموزشی مبایل و کامپیوتر، بلکه کارگاه های آموزشی مهارت های فنی و کار های شخصی و امور روزمره هم میتونیم
داشته باشیم. حتی مهارت های خود‌یاری.
میتونیم هنر هامون رو به هم دیگه نشون بدیم.
یکی خوب میخونه،
یکی تقلید صداش عالیه،
یکی مجلس گرم کن خوبیه،
یکی خوب موزیک میزنه،
بالاخره، هرکی یه کاری بلده، نشون هم محلی هاش بده که هم وقت خوش بگذره، هم همه با توانایی های هم دیگه آشنا بشیم.
اینطوری، از مجازی بودن، هرچی بیشتر فاصله می گیریم.
اینطوری، کار هایی که نمیشه از طریق اینترنت انجام داد رو انجام میدیم.
حتی بعدشم میتونیم گزارش های صوتی و تصویری از اردومون برای دیگران توی محله قرار بدیم.
طرح اولم برای اردوی نجف آباد با همکاری عدسی محله که زبونزد خاص و عام شد، با همین هدف بود که مستقل بودن، آزاد بودن،
مسئولیت پذیری، برنامه داشتن، و تفاوت بین اردوی واقعی و کاذب رو تجربه کنیم. خیلی هم تأثیر مثبت واس خود من و شرکت
کنندگان اردو به همراه داشت.
حالام قصد دارم از شما اهالی شهر هایی که احتمالا استقبال خوبی بکنید از طرح صبح تا عصر گوش کنی ها، یه نظرکی جویا بشم
ببینم بچه های کودوم شهر ها پایه اید سی چهل نفر شاید کمتر شاید بیشتر بشیم و گاهی وقت ها یه دور همی راه بندازیم؟
نگران وقتش نباشید. بالاخره، قبل از تدارک هر کودوم از دور همی ها، قبلش برای زمان، نظرسنجی می کنیم و سعی می کنیم تایم
های تعطیل، یا تایم هایی که همه مشغله کمتر داریم رو در نظر بگیریم.
تهران واس پایتخت بودنش اولویت داره و اصفهان واس اینکه من خودم توشم و مهمتر اینکه جمعیت گوش کنی های اصفهان زیاده.
اما. اما. اینا دلیل نمیشه شهر های دیگه از نظرمون دور بمونند.
کیا از کودوم شهر ها برای اردو های یک روزه ی گوش کن پایه اید؟
من منتظر خوندن کامنت های شما هستم.
از نقاط قوت و ضعف طرح بگید.
اینکه چطوری میتونیم طرح رو بهتر، تمیزتر، قشنگتر، و کم دردسر اجرا کنیم؟
اینکه چه محدودیت هایی دارید که ممکنه نتونید بیایید؟
اینکه ما چیکار می تونیم بکنیم که محدودیت شما برداشته بشه بتونید باشید؟
اینکه مثلا آیا اگه دفعات اول تنهایی نمیتونید بیایید، یه همراه هم با خودتون بیارید، میتونه یه راه حل باشه.
خلاصه که من منتظر نظرات سازنده و بازنده. چیزه. برنده ی شما هستم.
دووووووستون دارم قد یه دریا،
بیشتر از دیروز، کمتر از فردا!