سلام مدیر. قورباغه های بیچاره! قورباغه آتیش می زدی آیا؟
به یاد بچگی هام و اون۳تا ستون روی تراس خونه که همیشه ازشون می رفتم بالا و سر می خوردم پایین و عاشق اون صدای قیژ پایین اومدنم بودم و نمی دونم روی چه حسابی حس می کردم حتما باید این بالا رفتن هام نوبتی باشه. اول ستون ۱بعدش دومی بعدش هم سومی. اگر۱روز وسط بازیم چیزی پیش می اومد و مثلا پیش از بالا رفتن و سر خوردن از ستون سومی مجبور می شدم بازی رو ول کنم فرداش باید حتما خاطرم می موند که دیروز۱دفعه از اون۲تا ستون بالا رفتم و از سومی بالا نرفتم و حتما باید پیش از شروع تفریح اون روزم کار ناتموم دیروز رو تمومش می کردم.
به یاد بچگی هام که دور از چشم پدرم داخل راهروی تنگ خونه که دیوار هاش به هم زیاد نزدیک بودن، به اندازه ای که دست و پا های بازم از۲طرف بهشون می رسید، دست و پا ها رو به۲طرف۲تا دیوار گیر می دادم و می رفتم بالا و تمام عشقم این بود که برسم به اون بخش بالایی۴چوب که شیشه داشت و بعدش برسم به لامپ. به نظرم اون قسمت های بالایی مال۱دنیای رویاییه دیگه بود. چیزی شبیه دنیای پری ها. نمی دونم واسه چی این تصور رو داشتم ولی داشتمش دیگه!
یادش به خیر اون روزی که پدرم مچم رو گرفت و من هول شدم و واسه اینکه دیده نشم دست و پا هام رو از دیوار۱دفعه ول کردم و مثل توپ خوردم زمین. بیچاره پدرم! مونده بود دعوام کنه یا از زمین خوردنم بترسه! من هم تا اون بنده خدا به خودش بیاد در رفتم.
به یاد اون شبی که تا لامپ رفتم بالا و۱دفعه جوگیر شدم دست دراز کردم تا لامپ روشن رو بگیرم و در نتیجه تعادلم به هم خورد و واسه اینکه سقوط نکنم بی اختیار نزدیک ترین چیزی که می شد رو گرفتم. لامپ. و بعدش، … به نظرم دیگه توضیح لازم نباشه.
به یاد بچگی هام که واسه تکی تکی جوجه رنگی هایی که می خریدیم اسم می ذاشتم. اون ها می مردن و من چنان سوزناک براشون گریه می کردم که بزرگ تر ها دلشون می گرفت.
به یاد بچگی هام که سوگلیه جوجه هام رو داخل باغچه دفنش کردم۱سنگ هم گذاشتم روی قبرش و هر عصر که دلم می گرفت می رفتم سر خاکش زار می زدم.
به یاد بچگی هام که عروسک هام همه اسم و رسم داشتن داخل دنیای خودم و خودشون. دنیایی داشتم من و عروسک ها و خیال! آخ خیال!
به یاد بچگی هام که بعد از داغون شدن اون عروسک که از همه بیشتر دوستش داشتم، همراه عروسک هام و چند تا بچه معتمد و از نظر خودم خاص۱مراسم واقعی پر از اشک و ضجه واسش گرفتم و خاکش کردم و سر قبرش هم۱زنجیر جاکلیدی که اون زمان از نظرم یکی از قشنگ ترین داشته هام بود رو بستم به۱چوب و واسش با کاغذ و چوب تابلو اسم درست کردم و چه روز بدی بود چه از ته دل گریه می کردم. بعد از اون روز جدی انگار۱کسی از عزیز هام رفته بود خیلی غمگین بودم. از اون غم های ساکت و دردناک مخصوصِ بچه ها. مادرم که اوضاع رو این مدلی دید رفت۱دونه عروسک دیگه عین همون واسم خرید گفت اسم اون رو بذار روی این یکی بگو برگشته پیشت. جدیده رو بغل زدم بردم سر خاک قدیمیه و زدم زیر گریه و خطاب به قبر قدیمیه زار زدم ببین این شبیه خودته ولی این خودت نیستی من خودت رو می خوام این رو دوستش دارم ولی این تو نیستی. تا شب اونجا موندم که آخرش بابام اومد خونه و با۱جعبه زولبیا بامیه بردم داخل اتاق و گفت خیلی گذشته باید مراسم ختمش رو تموم کنی وگرنه عروسکت از گریه هات بد خواب میشه.
به یاد بچگی هام که مطمئن بودم۱جفت کبوتری که داشتیم حرف هام رو می فهمن و عمدا بهم گوش نمیدن و کلی از دستشون حرص می خوردم.
به یاد بچگی هام که از اون قرقی که به کبوترم زد چه قدر نفرت داشتم. نفرتی از جنس نفرت های شفاف بچگی. نه شبیه نفرت های تاریک بزرگی هام. داخل بازی هام قرقی مظهر سیاهی بود و هر مدل دلم می خواست پدرش رو در می آوردم. بعدش داخل یکی از اون بازی ها یکی از۱خورده از خودم بزرگ تر ها بازی رو۱طوری چرخوند که اون قرقی تازه جوجه دار شده بود و باید واسه جوجه هاش غذا می برد و چاره ای نداشت جز زدن کبوتر من و بعدش هم۱صیاد با تیر زد و زخمیش کرد و قرقی روی خاک دلواپس جوجه های تشنه و گرسنهش بود و… بعدش هم بهم گفت اون قرقی که به کبوترم زده راستی راستی تازگی جوجه داره و گفت جاش رو بلد بوده و گفت اگر پیش از این بهم می گفت می ترسید راه بی افتم برم دنبالش به خونخواهیه کبوترم. یادش به خیر اون روز داخل بازیمون بالای سر قرقیِ زخمی تمام نفرتم۱دفعه یادم رفت. زور زدم بغضم نترکه ولی نشد. بلند گریه نکردم ولی اشک هام مثل سیل می اومدن پایین. کارگردان هم که به هدفش رسیده بود اومد دستم رو گرفت گفت حالا دیدی تنفر چه قدر بده؟ یادش به خیر اون روز تلخ رو که به خودم قول دادم هیچ زمانی از هیچ کسی و هیچ چیزی بدم نیاد. از بچگی هام شرمندم که نتونستم روی این قولم بمونم. بزرگ شدم و نفرت هام هم بزرگ شدن. آخه ضربه ها و زخم هام هم بزرگ شده بودن. ولی الان دارم فکر می کنم آیا این توجیه واسه پیمان شکنیم به اندازه کافی موجه هست آیا؟ شاید نه.
نه!
خیلی به یاد بچگی هام دارم که بنویسم خیلی خیلی زیاد. ولی همین کلی طولانی شد و به نظرم واسه این دفعه دیگه بس باشه!
مدیر خدا شادت کنه حسی که الان دارم ترکیبیه گفتنی نیست یعنی بلد نیستم بگمش ولی هرچی که هست شاد نیست.
همیشه شاد باشی مدیر و همیشه شاد باشید همگی!