من اگر گمانت گویای آن است که گستاخ شده ام
و سراغت را می گیرم
ببخش.
تقصیر من نیست,
سایه سنگین سکوت سیاهت سرسام آور شده.
وای که وقتی وبلاگ واهی را ولش می کنم و به حال خودش تنهاش میگذارم فقط به خاطر توست.
همه هیجان حجیم حضورت حقیقت است.
کف کلهم کلی کلمه کاش کاشی کاری کرده اند.
سوار بر صندلی سردرگمی مرا سفری سبز و سحرآمیز به سراسر سرزمین صداقتت, صفات, صمیمیتت, صبوریت, و سادگیت ببر.
باز هم منو درگیری با توصیف معصومیت حریر گونه ات!
از من نخواه!
نمی توانم!
تو کمال مطلوبی هستی که هنوز خودم درک نکرده ام!
هزار بار تو را تجربه کردم
تکرار میشوی ولی تکراری نه, هرگز!
و هر دفعه تازه ای!
گل تر از دفعه پیش!
تقدیم به چشم های آبیت که یک مژه اش به همه دنیا می چربد.
