درود

دوستان عزیز:

چند بار شده پارس آوای یک یا حتی دو روی کامپیوتر شما هنگ کرده باشه؟

زنگ زدید به شرکتش چیز خاصی بهتون نگفتن، درست؟

یا ای اسپیک حتی هنگ کرده باشه؟

چند بار شده ویندوز عوض کرده باشید که خوب بشه و نشده؟

میدونید چرا اینطوری میشه؟

راستیاتش چند وقت پیش به علت اینکه رشته من مترجمی هستش گفتم روی نت بوکم آکاپلا نصب کنم که صداهای انگلیسی انسانی خیلی خوشگلی داره.

نصب کردن این صدا ها همان و قفل کردن لحظه به لحظه ی پارس آوای من هم همان!

نگو این آکاپلای من چون موتورش قدیمی بود رفته بود فایل های قدیمی مربوط به سپی پنج را جایگزین فایل های جدید کرده بود!

یکی دو هفته پیش یک برنامه گیر آوردم که سپی را پاک کنم و دوباره نصبش کنم و این کار را هم کردم ولی فایل های مورد نظر من همچنان قدیمی ماندند.

این شد که امروز که داشتم با مهندس گلزار نیا در مورد ماهور صحبت می کردم مشکلم را گفتم و گفتم اگر شما برنامه ای دارید که میتونه فایل های جدید را بذاره سر جاش بهم بگید.

جای شما خالی مهندس یک بسته نرم افزاری که مخصوص گسترش دهندگان و برنامه نویسان هستش به من دادند که نصب کردم و مشکلم به شدت مرتفع شد.

خیلی خوب شد که این اتفاق واسم افتاد گفتم به شما هم بگم و در اختیار شما هم بذارم که استفاده کنید.

راستی ماهور داره روز به روز بهتر میشه.

من یک چیز هاییش را امروز تست کردم بهتر شده بود.

مثلا سرعت eloquence ماهور به اندازه جاز زیاد شده که خیلی خوب شده. یعنی دیگه بین خواندن متون فارسی و انگلیسی مکس نیست.

میدونم همه منتظرید سرعت ماهور زیاد تر بشه تا انگیزه بیشتری برای وبگردی باهاش داشته باشید که منم امیدوارم این اتفاق هرچه زودتر بیفته.

خوب دیگه چی بگم؟ از خودم بگم و از روز هام و شب هام که شلوغ شلوغم. خیلی خیلی شلوغم. اینقدر ناخواسته درگیر تدریس کلاس های عمومی و خصوصی شدم که روزمرگی از یادم رفته، بچگی از یادم رفته، دیگه وقت نمی کنم با بچه های زیر سن محله برم بازی، دیگه وقت نمی کنم با آدامس، دعوا راه بندازم، دیگه وقت ترانه خوندن و میکس کردن صدای خودم را ندارم، دیگه وقت نمی کنم فایل های باحال ضبط کنم، دیگه وقت اجرای برنامه نیم ساعت با مجتبی ندارم، دیگه حتی ریحانه بچه داداشم را بیشتر از دو دقیقه تابش نمیدم، دیگه دیگ نیست، دیگه دیگ نیست، دیگه قابلمه شده.

ولی خارج از شوخی میخوام از همه چیز و همه جا بکنم برم شمال. آره، شمال! من 26 مرداد میرم شمال. همون شمالی که پارسال هم رفتمش و گزارش هم ازش گرفتمش ولی وقت نشد مستند صوتیش را تدوین کنم بذارم توی محله. اگه طبیعت بذاره این دفه گزارش دو تا شمال را باهم میذارم.

خوبیش اینه که با ولوو میریم پس کولرش و صندلی هاش توپند. ی خوبی دیگه ی این شمال اینه که ما توی اردوگاهی هستیم که سال پیش هم بودیم. هرکی مییاد بییاد تا بریم. البته فکر می کنم ظرفیتش تا حالا پر شده و تازه به درد همه هم محلی ها هم نمیخوره چون حرکت ما از اصفهان هستش دادا! پارسال چند تا از دوستان باحال مثل جلال و حمید و مهرداد و محمد و اسماعیل و عباس و مهندس رضایی و مسعود و حاج مرتضی و ی کلی آدم دیگه بودند که باعث شد خیلی خیلی به ما خوش بگذره ولی امسال فکر کنم در بخش مجرد ها هیشکی پاکار نباشه یا اگرم باشه من نمیشناسمش فعلا. باید برم ببینم چه خبر هستش. دفه قبلی چون دوستام بودند احساس غربت بهم دست نداد ولی این دفه معلوم نیست چی بشه چی نشه. ای خدا چی میشد ی آدم بزرگ یا ی بچه اونم از نوع چشمدارش گیر ما می افتاد؟ چی میشد اگه من چشم داشتم؟ چی میشد اگه میشد همین حالا بینا می شدم؟ اون وقت از خوشحالی خودم خرج دو نفر از شما را می دادم خودمم میبردمتون همه جای شمال تابتون می دادم! میبردمتون دریا، وااای، یک شعری میخوندم یادش بخیر همیشه توی هوای شرجی شبها که از رطوبت کم میشد لب دریا میخوندم از دانشگاه دارمش این را: دریا، اولین عشق مرا بردی. دریا، دومین عشق مرا بردی. دریا، سومین عشق مرا بردی. دریا، چارمین عشق مرا بردی. دریا، پنجمین عشق مرا بردی. و همینطور میره تا یازده. اه. خوب خنده نداره. مسخره نیشتو ببند. بعد از یک عمری اومدم یادداشت بنویسم قرار نشد تو آخرش به من بخندی ها! تازه گروه های نابینایان هم اینقدر زیاد شده که آب بخوری توش مینویسند. یکی مینویسه خادمی خوب. یکی مینویسه فلانی چرا به جای لیوان با دست آب میخوره. یکی توی اون گروه دیگه مینویسه خادمی بد. یکی اخبار دست کشیدن بچه ها به دیوار جهت پیدا کردن مسیر را هم توی گروهش اتچ میکنه. نمیفهمم این گروه ها از کجا و چطور پیداشون شد. تا آدم مییاد به خودش بییاد تعویض لباس و حمام رفتن آدم را هم می زنند. اصلا می زنند اشتباهه، می زنید! مگه خود تو که داری این را میخونی عضو یکی از همین گروه ها نیستی؟ هان؟ نگو چرا مجتبی خودش عضو شده که جواب دندان شکنی واست دارم. ببین عزیز من: من واسه این توی گروه ها عضو شدم که ببینم کی پشت سر کی چی میگه!

روزی چهل تا ایمیل واسه آدم مییاد یکی از یکی کم محتوا تر. یعنی از نظر من سایت های نابینایی از جمله سایت خودم را با همه سایت های مرتبط دیگه با تمام گروه ها بذاریم رو هم روزانه که چه عرض کنم، بطور هفتگی هم یک قاشق غذا خوری مطلب مفید توش در نمییاد. ی مریضی هستش، ی بیماری. همه ما به پراکنده گویی دچار شدیم. ما عادت داریم قرص هامون را هیچ وقت نمی خوریم. ما همیشه اگر هم قرص بخوریم با پوسته می خوریم یا اگر هم پوستش را بکنیم آخرش نشسته می خوریم. حالا هم که یکی قرص های منو برداشته به جاش قرص های یکی دیگه را گذاشته از وقتی خوردم همش خواب می بینم بینا شدم. هی خواب می بینم پولدار شدم. مسخره تر از این نمیشد دیگه. درست که ما همه روانی هستیم، درست که ما همه یکی چند تا از تخته هامون کمه، اما دلیل نمیشه شما قرص های آرامبخش منو برداری به جاش قرص های آرزو آورت را جایگزین کنی؟ من دیگه نمیخوام! من میرم! حالا دلت که واسم تنگ شد می فهمی! میرم پشت سرم رو هم نگاه نمی کنم! اصن فرض کن نگاه کنم، من که چیزی نمی بینم! لعنت به این کوری که منو روانی کرد. لعنت!