درود
متن قشنگی بود و باید در آن تامل کرد و نخودی هم خودش فهمید اشکال کار کامنت دونی اش چه بود اما دیگر کار از کار گذشته !
این هم بک معنی دیگر از کوری که شاید نوشته نخودی را کامل کند : روزی در همین زودی ها بود و مشکل کاری داشتم و قصد داشتند مرا تنبیه کنند و به محل دیگری ابلاغ کاری دادند و من در بیاناتم گفتم که قانون است که معلولان را باید مطابق آن سازماندهی کنند که مسئول امور اداری امان گفت که بله معلولان را و اما تو کور هستی و معلول نیستی ! من برداشتم این بود که می خوست بگوید که من فقط نمی بینم اما به قوانین در حد بینا ها وامور اداری واقفم و از نظر او معلول به کسی می شد اطلاق کرد که ناتوان از حرکت و فکر کردن باشد !
شفیعی عزیز من کاملا با کامنت شما مخالف هستم که چون ما نمی بینیم پس انگیزه خواست دیدن را نداریم .خیر افراد با افکارشان زندگی می کنند و زندگی اشان را می سازند عده ای خودشان را با همینافکار ناراحت می کنند بیشتر بشر بخاطر چیزهائی که ندارند زندگی خود واطرافیانشان را زهر مار می کنند و از این زمان بهره ای نمی برند متاسفانه حالا فکر کنید ما فهمیدیم که دیدن چیه اونوقت یک لحظه هم دیدیم بعدش چی خواهد شد .من با خودم که می اندیشم می بینم حتی رانندگی هم به زودی برای ما محقق خواهد شد وقتی وسیله نقلیه ای را با کنترل از راه دور می توانند از حرکت بازدارند وقتی وسایلی طراحی شده تا اشکالات فنی خودرو را به اطلاع راننده برساند مطمئن باشید به زودی هوشمند سازی به رانندگی هم خواهد رسید دوستان .افسوس نداشتههایمان را نخوریم به فکر توانائی ها و بهره گرفتن از حال خود باشیم .عجب لذتی دارد نوشتن و گشت در اینترنت هاهاهاها

جناب قنبر حرفهای شما کاملاً صحیح است.اما شما گفتید «می اندیشم» و این اندیشیدن با دانستن و لمس کردن واقعیت زمین تا آسمان فرق دارد.من از صبح تا شب بنشینم و درباره چیزهایی بیندیشم که از آنها آگاهی درستی ندارم یا حد اقل گفته های دیگران تنها راه آگاهی من باشد هیچگاه نمیتوانم آنها رو طوری قبول کنم که خودم حس کرده باشم یا نهایتاً خودم بتوانم درک کنم.درک خودم آگاهی دیگری برایم ایجاد میکند که اصلاً قابل قیاس با دانستن آنچه میدانم نیست.درباره دیدن هم میتواند این صادق باشد.وقتی با دوستان بینا جایی میروم بعضی از آنها طوری حواسشان به من هست که همه چیز را برایم توصیف میکنند حتی گاهی که در دانشگاه جشنی برگزار میشد تزیینات روی دیوار را هم برایم میگفتند که با روبانهای چه رنگی و چه لامپهایی آراسته شدند.شاید اگر خودم میدیدم تا این حد به جزئیات توجه نمیکردم.اما هیچگاه از این توصیفات آن لذتی را حس نکردم که دوستم در هنگام توصیف داشت.این نشان میدهد که درک من از آن تزیینات به خاطر عدم ترکیب درست بوده که به دلیل نابینایی حاصل گردیده.اگر میدیدم مطمئناً هنگام دیدن ترکیب هم میکردم و درک بهتری برایم حاصل میشد و آنوقت بود که به آرایشگر آن صحنه آفرین میگفتم.

این بخش از گفته ی شما رو کاملاً قبول دارم که فرمودید به خاطر نداشته هامون غصه نخوریم.من هم معتقدم باید از
داشته هامون طوری استفاده کنیم تا به قوتی برسند که نداشته ها در مقابلشان رنگ ببازند.البته نباید فراموش کنیم که این مهم میتواند یک هنر باشد و راحت نیست و این یعنی تلاش دوچندان، یعنی روحیه بالا، یعنی خواستن تا توانستن را نتیجه دهد.ببخشید که زیاد حرف زدم.شاد باشید