سلام بر سردبیر عزیزم. ممنون از ابراز لطفت گلم. من از حاشیه نمیترسم. بزن بریم.

سلام بر جنتلمن عزیز. ببین به فارسی هم میشه این کلمه را نوشت پس خودتو نزدیکتر کن و از فینگیلیش بیا بیرون.
حقیقتش خیلی در جریان کار سپهر سعادت نیستم اون موقعی که بحثش داغ بود من در سفر بودم و تقریبا از ماجراهای آن زمان ناآگاهم ولی تا آنجا که خواندم و شنیدم ایشان یک فرد جعلی بوده اند که مریم نامی در نقش چنین فردی بازی میکرده. پس از سؤالاتش و واکنشهایش خبری ندارم شنیده ام که ظاهرا مریم صندلی داغ داشته و چند صد کامنت هم آمده ولی متأسفانه یا خوشبختانه من آنها را نخواندم چون همگی پاک شده اند.
پس جواب قاطعی نمیتوانم به سؤالت بدهم. از حضورت خرسندم.

سلام بر چشمک عزیزم. ممنون خوبم نازنینم.
۲. قضیه اتحاد را در پست مربوط به بیست سؤالی گفتم. اگر بخواهم دوباره بگویم وقت گیر است و حد اقل اینجا جاش نیست. اگر پیدا نکردی در فرصتی دیگر خواهم گفت ولی بیست سؤالی مربوط به من را پیدا کن در کامنتهای آخر آمده است. خلاصه ای هم در شرح حالم ذکر شده است.
۳. نه عزیزم من به هم نریختم, فقط بر اساس مفاد اساسنامه و بعنوان بازرس گزارشی را تهیه و در مجمع قرائت شد, از آنجا که حد اقل یک مورد ذکر شده بود که هیئت مدیره مطابق اساسنامه عمل نکرده بود, اعضای هیئت مدیره ناراحت شدند و گفتند که چرا قبلش بخودمون نگفتی و حالا در گزارشت آورده ای. البته مسئله مهمی نبود در یک مورد که اقدامی صورت پذیرفته بود آن مورد مطابق اساسنامه نیاز به تصویب مجمع عمومی داشت ولی از آنجا که نه من و نه اعضای هیئت مدیره به این قضیه توجه نکرده بودیم لذا در بازبینی که از اساسنامه بعمل آوردم متوجه ی اشکال فوق شدم ولی باید گزارش میکردم چون دوره ی من تمام شده بود و اگر در گزارش ذکر نمیشد بازرس بعدی میتوانست ایراد بگیرد و بعنوان یک تخلف پیگیری نماید. اگر هیئت مدیره سعه ی صدر بخرج میداد هیچ ناراحتی ایجاد نمیشد چون هیچ قصد عمدی در کار نبود و میشد خیلی راحت همان موقع آن موضوع را به رأی مجمع گذاشت و قضیه تمام میشد. ولی ناراحتی کردند گفتند میرویم و گزارش را بررسی میکنیم و نتیجه را اعلام مینماییم که هرگز گزارشی نیامد و قضیه همان طور فیصله پیدا کرد. اما غصه من از اعضای مجمع بود که در جلسات بعدی یک نفر پیدا نشد که بگوید آقا شما که قرار بود گزارش بازرس را بررسی کنید و نتیجه را بگویید پس چی شد. من باز میگویم که ما باید بیاموزیم که در هر جایگاهی هستیم بخوبی به ایفای نقش بپردازیم و هرگز سمعً و طاعتا نباشیم.
به هر حال از صحبتهای من نباید چنین برداشت شود که من با عزیزان در موج نور مشکل دارم نه, هرگز من با آنها بهترین ارتباط دوستی را دارم از زحمات بی دریغشان نهایت تشکر و قدردانی را دارم به پاکی و صداقتشان ایمان دارم ولی باز تأکید بر احترام به قانون و احترام به شأن و جایگاه خودمون بعنوان عضو یا مسؤول در هر تشکلی دارم.
۴. از نظر من وضعیت نابینایان در حال حاضر مجموعه ای از بیمها و امیدهاست. امید از این حیث که خوشبختانه فناوری به کمک ما آمده و ما نسبت به گذشته خیلی بیشتر با جامعه همراه و همگام شده ایم. جوانان عزیزمان همچون شما خوش درخشیده اند, قلل دست نایافتنی را فتح کرده اند امکانات تحصیلی و فراگیری علم و دانش نسبت به گذشته خیلی بیشتر شده و مثالهای متعدد دیگر. اما بیمها هم همچنان جا خشک کرده اند, همچنان مشکل اشتغال رخ مینماید مشکل ازدواج هم طبعا ادامه دارد. جوانانمان بسرعت دارند دوران جوانی را پشت سر میگذارند بدون اینکه آینده ی روشنی برایشان متصور باشد. با وجود بیشتر شدن ارتباطات نسبت به گذشته در جهت نیل به اهداف مشترک کمتر با هم همکاری داریم هیچ صدایی از هیچ کجا برنمیخیزد گویا همه پذیرفته ایم که تلاش فایده ندارد باید همین طور و به همین شیوه ی گذران عمر کنیم. گویا خود باور نداریم که دارای حق انسانی هستیم شهروندان این جامعه ایم باید حق اشتغال داشته باشیم باید حق تشکیل خانواده و ازدواج داشته باشیم و بایدهای فراوان دیگر. متأسفانه دلمشغولی به فناوری سبب شده که ظاهرا دست از مطالبات اساسیتر برداریم و به همین مقدار بسنده کنیم و به هر سایت و محلی سر میزنیم ببینیم از چه برنامه ای چه ورژنی آمده چطور کرک میشود و…. البته همه ی اینها بجا و لازمند ولی اینها باید وسیله ای باشند برای رشد و پیشرفت زندگی فردی و اجتماعی ما, و اگر خود به هدف تبدیل شوند نشانه ی گم کردن راه است که متأسفانه فعلا در همین مرحله هستیم. امیدوارم که قدری بیشتر به سرنوشت خود و هم نوعانمان بیندیشیم و روزی آه جانسوز دختران و پسران دردمندمان کارساز شود و این آه ها تبدیل به خنده و شادمانی و شادکامی شود. به امید آن روز

سلامی دوباره بر جنتلمن گرامی آره عزیزم در دوران دانشجویی چنین فردی وجود داشت و هرگز فراموشش نکرده ام هر بار که به تهران سفر میکنم یا در خیابانهای اصفهان قدم میزنم با خودم میگویم آیا میشود ضرب المثل کوه بکوه نمیرسه آدم بآدم میرسه شامل حال من بشه و بناگاه پیداش بشه.
البته عاشق شدن ما نابینایان هم حکایت خود را دارد هم بسیاری از ما و هم حتی افراد عادی ممکن است عشقمان از روی کمبود محبت باشد خیلی پیش آمده که تا شخصی و بویژه از جنس مخالف با ما ارتباط برقرار کرده خواسته باهامون یک ارتباط معمولی دوستانه داشته باشد, ما بخاطر کمبودهای عاطفی احساسی و محبتی که داریم عاشقش شده ایم. پس شاید از دیدگاه یک روانشناس یا جامعهشناس اینها عشق واقعی نباشد و نوعی موج یا جریان احساسی باشند که همانطور که گفتم ناشی از کمبودها هستند.

سلام قنبر عزیز. در جوابت مطالب نسبتا مفصلی نوشته بودم که بناگاه همه چیز پرید مجبور شدم کامپیوتر را ری استارت کنم و متأسفانه دیگر نه حوصله دارم که همان مطالب را بازنویسی کنم و نه اصلا یادم مانده. پس بطور خلاصه جواب میدم که:
۱. هنوز بطور کامل از گوشی لمسیم استفاده نمیکنم و در حال آموزش هستم.
۲. اگر چنین کرد و هدیه ای تهیه نمود تشکر خواهم کرد.
۳. قطعا من هم همین توصیه ها را میکنم که باید به حق خودشان قانع باشند و غیره ولی این سؤال مطرح میشود که از کجا بدانیم که حق ما چقدر است؟ به هر حال من مایلم آنها تلاش کنند کوشا باشند تا بتوانند خود را از دایره بیرحم و ناخوشایند فقر و تنگدستی نجات دهند و اینها را از من به ارث نبرند.
۴. اگر منظورت این باشد که من نقش هدایت و رهبری رفتن به گردش یا سفر را برعهده داشته باشم نه گمان نمیکنم چنین اتفاقی افتاده باشد و همیشه آنها تعیین کننده تر هستند. مثلا ما گاه به زادگاه همسرم سفر میکنیم من دوست دارم به افرادی سر بزنم و آنها را ببینم ولی همسرم اتفاقا با آن نفر یا آن خانواده مشکل دارد به همین دلیل میگوید که من نمیآیم و اگه دوست داری خودت برو. خب این حالت خوشی ندارد که من بروم و بعد باید دلیل و بهانه بیاورم که چرا تنهایی رفته ام یا اصلا به آن شهر وارد نیستم و بتنهایی نمیتوانم تحرک داشته باشم.
۵. متأسفانه این روحیه در خیلی از ما ایرانیها وجود دارد که وقتی به کسی و یا گروهی اعتماد کردیم دیگر همه چیز را به او میسپاریم و گمان میکنیم که هرچه او بکند و بگوید عین حق و حقیقت است و سعی میکنیم تابع و مطیع باشیم چون احساس میکنیم که مثلا فلان شخص دارد لطف میکند که برای ما تشکل درست میکند تا کتاب برایمان تهیه کند تا وام جور کند اشتغال یا ازدواج جور کند و این نیازها و وابستگیها باعث میشود که حرف حرف او یا آنها باشد و ما فقط تأیید کننده و استفاده کننده. من فکر میکنم تا زمانی که آن دوستانی که دست به تشکیل انجمن و گروه ها میزنند معتقد نباشند که آمدن در تشکلها و فعالیت در آنها جزئی از فرایند توانبخشی است و آمده ایم و آمده اند تا تمرین فعالیت گروهی و اجرایی و اداری کنیم و تا زمانی که به اعضای خود بمنزله مددجو نگاه کنند و نه عضو فعال و کنشگر, اوضاع به همین منوال خواهد بود. باید از هر طریق و وسیله ای برای آگاهی خودمان بهره ببریم با قوانین و مقررات آشنا شویم و خود ما هم به این باور برسیم که بعنوان عضو عادی یا کسی که مسؤولیت داریم باید به وظایفمان آگاه باشیم و مطابق قانون عمل کنیم.
۶. نه بتنهایی هرگز نمیشود کاری کرد. متأسفانه نه تنها من بلکه بسیاری بوده اند که از اوضاع تشکلها ناراضی بوده و خواسته اند تحولی بوجود آورند ولی چون در اقلیت بوده اند موفق بکاری نشده اند. باید امیدوار بود که با گسترش فناوری و امکان ارتباط بیشتر بین بچه ها, آگاهیمان هم بالاتر برود و به نقش و جایگاهمان پی ببریم. ولی همانطور که ملاحظه میکنی در این گروه ها و محله ها و سایتها هم کمتر اینگونه مسائل مطرح میشود و معمولا دوستان حال و حوصله وارد شدن به اینگونه مسائل را ندارند. امید که تغییری در احوالمان صورت گرفته نسبت بمسائل گروهی و فردی خود احساس مسؤولیت بیشتری داشته باشیم.
۷. درست منظورت را نگرفتم. من گفتم که اگر نابینا نبودم احتمالا مشغول بکار های مهمتری بودم شاید در دانشگاهی درس میدادم شاید در اداره ای سمتی داشتم شاید در بازار موقعیتی داشتم شاید یک فعال سیاسی اقتصادی فرهنگی بودم شاید در روزنامه ای قلم میزدم شایدم ۳۵۰ بودم.هاهاهاهاها
۸. بله ما مسؤول بسیاری از شکست و پیروزیهای خود هستیم. بنظر من باید از همان دوران کودکی و دبستان روی شخصیت بچه ها کار شود تا از زیرساخت محکمی برخوردار شوند. بسیاری از مسائل رو بنا هستند و نمیتوانند در مواقع مقتضی فرد را از لغزش باز دارند. مثلا انسانی که نیاموخته از مشکلات نترسد و یاد نگرفته که هنگام دردسر با تدبیر و تفکر مشکلاتش را حل کند, هرچند که در مواقع عادی بخود تلقین کند که چنین خواهد کرد ولی باز زمانی که واقعا دچار مشکل جدی شود خود را میبازد قدرت تصمیم گیری را از دست میدهد دچار هیجان و احساسات میشود و…. همچنین آدمی که زود رنج است انتقاد ناپذیر است شاید در مواقعی که مشکلی نیست ادعا کند که زود رنج نیست و انتقاد پذیر است, ولی اگر واقعا در معرض انتقاد جدی قرار بگیرد قطعا باز میگردد به شخصیت اصلیش و قاطی میکند, این است که بنظر من در مدارس بجای اینکه بچه ۷ ۸ ساله را از آتش دوزخ و نکیر و منکر بترسانند باید روی زیرساخت شخصیتش کار کنند تا وقتی وارد اجتماع میشود با یک نسیم ملایم از گرفتاری و مشکلات خود را نبازد.
۹. من به تصمیم دخترم احترام خواهم گذاشت و هرگز برایش تصمیم نمیگیرم هرچند شاید مشکلات زندگی با یک نابینا را برایش گوشزد کنم که البته در مورد فرزندان ما نیاز به گفتن چندانی نیست و خود شاهد زندگی پدرشان هستند. قطعا اولین سؤالی که میکنم این است که تحصیلات و شغلش چیست؟
۱۰. قنبر جان نمیشود که بمراسم خواستگاری پسرمان نرویم. قطعا میروم. بالاخره قطعا از قبل آشنایی حاصل شده و آنها سورپرایز نخواهند شد. من در مراسم شلوغ و پر سروصدا بهم خوش نمیگذره و سعی میکنم از زیرش در بروم. ولی خواستگاری چیز دیگریست. پسر یکی از دوستان در دانشگاه با دختری آشنا میشود و دوستیشون بالا میگیرد تا جایی که با هم قرار ازدواج میگذارند. پسر مثلا تهرانی و دختر مثلا بجنوردی. پس دختر احتمالا نمیداند که پدر و مادر این پسر نابینا هستند. بعد که قرار میشود هر دو نفر موضوع را با خانواده هاشون در میان بذارند پسر با ناراحتی میگوید که راستی پدر و مادر من نابینا هستند که دختر میگوید از قبل میدانستم و زمانی که برای ثبتنام آمده بودید ترا با پدرت دیده بودم. بعد دختر موضوع را با خانواده درمیان میگذارد و آنها هم تصمیم را به دخترشان واگذار میکنند و لذا دوست ما برای خواستگاری به بجنورد میرود و اوضاع بخوبی و خوشی رو براه میشود و الآن هم زوج خوشبختی هستند.

تشکر که دوباره آمدی ملییی گل. اینبار با دلربایی همنوع ازدواج میکردم. دلایلش را هم خودم و هم خودت در پست امیر سرمدی نوشتیم. دیگر اینجا اطاله کلام نمیکنم. الآنشم اگر در توانم بود حتما با یک همنوع ازدواج میکردم مگر من چند سال دیگه زندگی میکنم. چرا همش باید در قهر و ناراحتی باشم؟
چرا همش باید در انتظار باشم که شریک زندگیم لطف کنه باهام حرف بزنه هر وقتم که دلش خواست حرف نزنه.البته نه اینکه این مسائل بین یه زوج نابینا پیش نیاد ها. میاد بد جورشم میاد. ولی یه فرقی که زندگی دو نابینا با یکی نابینا و دیگری بینا داره اینه که زندگی دو نابینا به هم وابسته تره.یعنی اگه مثلا زن بخواد ناراحتی یا قهر کنه ممکنه تو خیلی از مسائلش بمونه ولی در مورد یکی بینا یکی نابینا اینطور نیست و اون فرد بینا معمولا به طرف نابیناش خیلی وابستگی و پیوستگی نداره به همین خاطر میتونه بیخیالش بشه و بقول تو بذاره بره مسافرت و با دوستاش خوش بگذرونه.