سلام.
با نتیجه گیری شما کاملا موافقم و چقدر از این امر متاسفم!.
بله گاهی جز خشم و خشونت هیچ گزینه دیگه ای پیدا نمی کنیم چون طرف مقابل ظاهرا فقط این زبون رو می فهمه. نظیر این ماجرای تلخ برای من هم پیش اومد البته توی بانک و به خاطر کارت اعتباری.
کارت من مدتش سر اومده و در نتیجه من حسابی به دردسر افتاده بودم. بعد از کلی چرخیدن توی شعبه های مختلف و رسیدن به شعبه مرکزی بانک مربوطه و باطل کردن کارت اول بهم گفتن برای نابینا کارت صادر نمی کنیم. بخشنامه اینطور میگه. چون از پیش این بخشنامه مسخره رو می دونستم تنها نرفته بودم و مادرم همراهم بود. سعی کردم متین و محترم بمونم و برای اون آقا توضیح بدم من۱۰سالی میشه که کارت دارم و الان فقط برای تمدیدش اومدم و شما لطف کنید انجامش بدید. ولی اون آقا فقط می گفت دست من که نیست خانم بخشنامه هست. اون هم نه به من. مخاطبش مادرم بود نه خودم. انگار من که فقط چشم هام نمی دید باقی وجودم هم به واسطه این ندیدن رسما در نظر ایشون باطل اعلام شده بود که حتی ارزش نداشتم مخاطبش باشم اون هم در مورد موضوعی که صد درصد مربوط به خود من بود. آرامشم رو حفظ کردم و براش توضیح دادم که ببینید اگر مشکل اینه من تنها نیستم. مادر بینای من همراهمه. من با مرخصی ساعتی اومدم شما خیلی لطف می کنید اگر کمی به من و درخواستم توجه کنید. ببینید داره دیرم میشه و واقعا اینهمه زمان لازم نیست. گفتم و گفتم ولی فایده نداشت. بخشنامه بود و اون آقا از این که من این مطلب ساده رو نمی فهمیدم خسته و کلافه بود. یعنی من که نه. مادرم باید می فهمید و از اونجا می بردم بیرون.
-خانم برای پیر ها و…کارت صادر نمیشه. چند دفعه بگم؟ بخشنامه هست. من که بخشنامه ندادم. دست من نیست….
آماده انفجار بودم ولی باز درست ندیدم اجازه بدم بمب درونم عمل کنه.
-آقای محترم آخه واسه چی؟ من فقط نمی بینم. عقلم که سر جاشه. چه مانعی داره کارت داشته باشم؟
-من نمی دونم خانم حتما برای جلوگیری از سوِ استفاده همچین چیز هایی.
-برادر من بگید ببینم کی می خواد از من سوِ استفاده کنه؟ مادرم؟ خوب بذارید کنه. من مشکلی با سوِ استفاده ایشون ندارم. من واقعا کارت لازم دارم. خواهش می کنم.
-ببینید مادر من باید به باقی مشتری ها هم جواب بدم گفتم نمیشه بخشنامه هست برید با بالایی ها صحبت کنید.
و اینهمه رو به مادرم گفت.
دیگه نفهمیدم چی شد. به خودم که اومدم رفته بودم جلوی میزش و درست رو به روش ایستاده بودم و داشتم داد می زدم.
-بخشنامه به جهنم. گفتم من کارتم رو می خوام و شما امروز واسهم صادرش می کنی فهمیدی؟ من۱۰ساله که دارم توی این جهنمی که واسهش قانون های مزخرف عوضی می ذارید کار می کنم. اونقدر صلاحیت دارم که کارمند این جنگل بی در و پیکرتون باشم پس صلاحیت داشتن عابر بانک رو هم دارم. من۱۰ساله که کارت عابر بانک دارم و تمام عمر لعنتیم رو توی این مملکت خراب شده زندگی کردم و دارم می کنم و تو آدم محترم از پشت اون میزت اینقدر بهم حق انسانی به عنوان۱عضو این مملکت نمیدی که مورد خطابت باشم. به اون بالایی هات که گفتی هم خودت زنگ می زنی باهاشون صحبت می کنی. با اجازهشون یا بی اجازهشون من کارتم رو می خوام همین الان هم می خوام، خوب؟
مادرم سعی داشت ببردم بیرون ولی نمی تونست. دیگه خودم هم از پس خودم بر نمی اومدم. دست خودم نبود. واقعا دست خودم نبود. طرف خواست ارجاعم بده به رئیسش ولی من باز داد زدم. برو به رئیست بگو خودش بیاد اینجا کارم رو راه بندازه اگر خودت نمی تونی. بجنب دیرم شد.
دردسرتون ندم. اون روز کار من راه افتاد. طرف وظیفهش رو انجام داد. بردنم پیش رئیس و۱عالمه سر و صدا هم اونجا کردم. زنگ زدن به بالا تر و من همینطور شلوغ می کردم. وقتی از بانک اومدم بیرون عابر بانک توی دستم بود و۱بغل عذرخواهی و حرف های همدردانه و قشنگ و مهربون هم توی بغل مادرم. مشکل من ظرف چند لحظه حل شد و هنوز هم وقتی به اون بانک میرم اون آقا کارم رو راه میندازه و رئیس و بقیه هم کلی از خودم یا همراهم به خاطر اون روز معذرت می خوان که به اون خواهر نابینامون توضیح بدید ما قصدمون آزارش نبود و چه و چه. این ها همهش انجام شده ولی من نه اون روز که کارتم رو گرفتم و نه امروز که دارم این ها رو می نویسم اصلا احساس رضایت و خوشحالی نکردم. هر زمان یادم میاد به شدت متاسف میشم و به شدت خجالت می کشم. متاسف میشم برای خودم و برای خیلی چیز ها که اینجا جای گفتنش نیست و خجالت می کشم از حال اون روزم که اصلا شبیه خودم نبودم. مجبورم کردن۱وحشی بی منطق باشم و برای گرفتن حقی که از بس کوچیکه اصلا به حساب نمیاد مثل روانی ها داد بزنم و طوری رفتار کنم که در شأن خودم نمی دیدم و نمی بینم.
دردناکه. هنوز برام دردناکه و همیشه هم برام دردناک خواهد بود. ای کاش می شد هرگز همچین چیز هایی رو نمی دیدیم.
خیلی طولانی شد. به درازی۱پست. خواستم در تکمیل پست خانم جوادیان عزیز این رو در۱پست بذارم ولی دیدم دلم نمی خواد تا انتشارش صبر کنم و درضمن حس کردم اینجا و الان باید بگم. درست همینجا.
خانم جوادیان و تمام عزیزانی که می خونیدش امیدوارم به خاطر طولانی بودنش ببخشیدم. درد دلی بود که بعد از نمی دونم چند ماه تاب سنگینیش رو نیاوردم و حس کردم جایی جز اینجا بین هم محلی هام نمی تونم این بار رو بذارم زمین.
از همه معذرت می خوام.
ایام همگی به کام.