در هالی که در حسرت دیدن صورت دخترم هستم هزاران فکر دیگر چون طوفان به سمتم در حال حرب می وزد گویی که تمام عالم با من ستیزه دارد یک درد یا هزاران درد نمی دانم این عدالت پشت کدام کوهی مخفی شده نمی دانم شب ها رو چه جوری به صبح برسانم همش فکر و خیال, ما خدا نداریم اگر داریم پس کجاست ها چرا اون هم مخفی شده من که دارم صداش می کنم ولی حتی انعکاس صدای خودم رو هم نمی شنوم یعنی هر چه در این سکوت داد می زنم به هیچ جایی نمی رسه همش سکوت و همش تا بی نهایت یعنی من خول شدم یا من نمی دونم ای بابا

وقتی که نیازی به سراغ آدم می یاد انتظار داره که ما حاجتش رو بدهیم که برود ولی ما کی هستیم حاجت کسی رو روا کنیم اونی که باید حاجت بده فعلا مست شده کسی رو نمی بیند ای خدا مورچه وقتی حضرت سلیمان رو دید با خودش چی فکر کرد که اون طوری گفت ها الان من چی فکر می کنم چی می گم ها مگه همه عدالت رو دوست ندارند مگه هیچ کس حاجت نداره ها مگه هیچ کس دوست نداره کمک بشه ها پس چرا پای عمل که به خودشان می رسد حاجت و درد خودشان رو در اوج می بیندو دیگران رو که حاجت دارند نمی بینند در حالی که حاجت اون شخص دست این محترم کس هست ها  مگه نه این که دست دست رو می شورد و سپس هر دو صورت رو ها مگه دست خبر نداره که باید هم دیگر رو بشورند و هیچ کس نمی تونه خودش رو بشورد و اگر صورت رو نشورند چی می شه ها مگه نمی دونند همه اعضایی بدن باید به هم کمک کنند خوب بر فرض یکی شانسش زده مغز شده یکی قلب شده و یکی … خوب مگه باید به فکر خودش باشه اگر دهان نخوره و کلی کار دیگه که دیگران انجام می دهند مغز قادر هست خودش برای خودش کاری بکونه مگه اعضایی از بدن که قدرت دستور دادن چون مغز رو ندارند و یا مانند قلب حاکمیت تمام ارضی ندارند باید در فلاکت باشند  نه خوب این که جامعه نه شد خوب من که چشمانم مشکل دارد نه باید دستانم عصا بگیرد و به کمک اعضایی بدنم برود یا این که دستم بگوید من غذا در دهان می گزارم و من کلی کار که مال خودم هست رو انجام می دهم و کار چشم به من ربطی ندارد و من آن قدر بنیه یا به قول یکی بودجه ندارم که شما آقای چشم رو یاری کنم چه بسا اگر این چشم می دید سلطان بود و دست هم برایش هورا می کشید و چون کاسه لیسان گردش می گردید خوب من کجایی این جامعه هستم من چه جایگاهی دارم من که هزاران حسرت به خاطر این چشمان معلولم دارم چرا به دور از دید افراد جامعه ام افتادم و همه با حقارت به من می نگرند و چون دستان می گویند این از اختیار ما خارج هست و در قانون بدن یا چارت اختیارات ما نیست ها چرا مگه نه این که انسانیت یا کمک هیچ قانون و مرزی نمی شناسد ها مگه نه این که یک دست صدا ندارد ها خوب بزار این مغز و قلب و دست بتازد روزی آنها هم پیر و فرسوده می شوند و حسرت کمک به چشم رو می خورند و نیاز آنها هم به سنگی سیاه در دل کسی دیگر چون خودشان می خورد بماند که آتشی هست بماند جهنمی هست و بماند بهشتی هست چون همه و همه فقط برای خود ما هست حتی کمک به دیگران یا حتی همان چندتا خم و راست شدن در درگاه معبود نیز چنین هست ولی یک نکته کمال بدن در یک سمت و نشان و هدف داشتن اوست و جامعه ی که چنین نباشد محکوم به فناست و فنای چشم یا هر اعضای معلول فنای مغز و قلب و حتی اون شکم ساب مرده ای هست که همش بودجه رو در غالب چربی در خودش ذخیره کرده یا به قول بعضی ها اختلاس کرده و اینکه چرا ها مگه مغز یا غیره این حرفها رو نمی دانند گیریم که خدا نیست و قیامتی یا محشری هم نیست مگه نه اینکه همه باید دست در دست هم بدهند ها ببینید نه من چشم یا من معلول نیاز به یاری دارم این مغز عجول تصمیم می گیرد و چربی رو با چاقوی عمل از شکم بیرون می کشد در حالی که اگر ورزش بدهد بدن رو و کلی کار دیگه هیچ کس در آتش این جامعه نمی سوزد و همه و همه از چیزی که هستند نمی نالند و حتی من چشم که معلول هستم از رفاهی که سایر اعضایی بدن برایم فراهم می کنند دیگر فراق معلولیت رو فراموش می کنم و هیچ حسرتی برای دیدن صورت دخترم نمی خورم در حالی که نیازهایی اولیه اون رو هم نمی تونم تامین کنم ولی چی بگم که پنج سال در این جامعه به مغز خدمت کردم و  حتی سهم خودم رو هم نگرفتم چرا باید مشکل کار و پول صدی در مقابل خوشبختی من باشد حتی با وجود کمی و کاستی این چشمان معلولم ها نظر شما چیست ها