سلام مجدد به وحید عزیز. اولا بگم که ما رو هم از خودتون جدا ندون. ما هم همین مشکلاتی که بهش اشاره کردی رو داریم. دقیقا درک میکنم چی میگی.
ببین ما ها به خاطر محدودیت هایی که داریم، باید خون دل ها بخوریم تا بتونیم شغل مناسب به دست بیاریم. خوده من برای این که بتونم اعتماد مدیران ارشد رادیو ورزش رو به دست بیارم و بهشون ثابت کنم یه نابینا هم میتونه کار خبری بکنه و به عنوان یک خبرنگار فعالیت کنه، نمیدونی چه بلا هایی تالا سرم اومده. ۲ سال پیش به صورت خودجوش با هزینه ی خودم رفتم قم برای پوشش و گرفتن گزارش از دور رفت مسابقات سوپر لیگ گلبال. ساعت ۷ شب از تهران راه افتادم و حدود ۱۰ شب رسیدم قم. رفتم به اون مجموعه ای که محل اسکان ورزشکاران و داوران گلبال بود. جلوی درب حراست، جلوی من رو گرفتن گفتن شما؟ گفتم اومدم برای گرفتن گزارش و پوشش خبری این مسابقات. پرسیدن از کدوم ارگان اومدی؟ گفتم از طرف رادیو ورزش. گفتن کارتت. گفتم کارت ندارم قرار بود مدیر گروه ورزش و مسابقات یه فکس بهتون بزنه و من رو معرفی کنه. گفت هیچ فکسی از طرف رادیو ورزش برای ما نیومده. دیگه ۱۰ شب بود و کسی هم در شبکه نبود که ازش بپرسم چرا معرفی نامه ی من رو نفرستادین. خلاصه به بخش حراست گفتم خب خیلی از ورزشکاران و داورانی که اینجا هستن، منو میشناسن که گه گاه گزارش میگیرم واسه رادیو ورزش. اگه قبول ندارین از اونا بپرسین. دیگه تا فردا صبح که مسابقات شروع میشه چند ساعت که بیشتر نمونده. بذارین حد اقل من بیام تو یکم استراحت کنم تا فردا صبح. گفتن نه نمیشه. چون نامه نداری نمیتونیم اجازه ورود به مجموعه رو بهت بدیم. از طرف اداره ورزش و جوانان استان قم واسه ما مسئولیت داره. خلاصه اون شب نگذاشتن من وارد مجموعه بشم و یک اتاق به من بدن تا بخوابم. مجبور شدم برم حرم حضرت معصومه. رفتم حرم تا ۷ صبح اونجا نشستم تا ۸ صبح که مسابقات شروع میشد. دیگه با خستگی تمام، در حالی که خواب تو چشمام موج میزد، از صبح تا ۷ شب که مسابقات برگزار میشد تو سالن بودم و بعد از هر بازی با ورزشکاران و سرمربی های تیم ها مصاحبه میکردم و از رادیو ورزش هم زنگ میزدن تو برنامه های مختلف من به صورت زنده نتایج بازی ها رو میگفتم. اسفند همون سال که دور برگشت تو خوزستان بود، بازم با هزینه شخصی خودم با قطار رفتم خوزستان. البته این دفعه دیگه از نظر محل اسکان به واسطه آشنایی دور رفت، مسئولین میزبان با من همکاری کردن. اما هزینه ی رفت و برگشت خودم و همراهی که برای گرفتن عکس با خودم برده بودم، رو باز خودم دادم. از این دست سختی ها برای گرفتن گزارش من زیاد دارم. البته این سختی ها باعث شده که فعلا خبرنگار تنها برنامه ی ورزشی ویژه نابینایان تو رادیو باشم. اما خب هنوز که هنوزه بعد از گذشتن ۲ سال، مدیران رادیو ورزش به همون برنامه ی ویژه ی نابینایان به نام شکوه اراده اکتفا کردن و هر چی میریم صحبت میکنیم، راه نمیدن که برنامه های دیگه ی رادیو ورزش رو هم بگیریم. هر چی میگم بابا خودتون که عملکرد منو تو این ۲ سال دیدین. تالا شده کاری ازم بخواین نتونم انجام بدم. تازه منی که دوره های کامل ژورنالیزم رو هم گذروندم به اصول نقد و کارشناسی مسائل ورزشی هم آگاهم. به خدا قسم خودشون هم میدونن از نظر اطلاعات ورزشی نسبت به سایر کارشناسان رادیو ورزش اگه اطلاعاتم بیشتر نباشه، کمتر نیست. اما خب متأسفانه باند بازی عجیب تو این دستگاه های دولتی باعث شده من هنوز بعد از ۲ سال فعالیت تو این عرصه، فقط برنامه های ورزشیم ویژه نابینایان باشه. شاید این حرف ها مشکلاتی رو برای من هم به وجود بییاره. اما میگم تا فکر نکنید ما یه مشت مرفه بیدردیم و صدامون از جای گرم بلند میشه. گفتم تا بدونید ما هم مثل شما مشکل اشتغال داریم و کارمون هنوز تثبیت شده نیست. شاید باور نکنی اما برای گرفتن هر گزارش که حد اقل هفت هشت ساعت باید واسش وقت بذاری، بری بیای ادیت کنی و و و، رادیو ورزش فقط ۸ هزار تومان به من میده. یعنی پول کرایه ماشین من هم برای گرفتن گزارش نمیشه. چه برسه به درآمد. نمیدونم چند سال دیگه برای این آقایون بلا نسبت باید خرحمالی کنیم تا بفهمن که بابا ما هم میتونیم مثل سایر کارشناساتون از اینترنت استفاده کنیم، اخبار لحظه به لحظه ی ورزش رو دراریم و مسائل ورزشی رو نقد کنیم. پس ببین وحید جان. همه ی ما این مشکلات رو داریم. حالا هر کی تو حوزه ی کاری خودش. اما اگه فقط به قول تو بریم ببینیم اون مدیر فلان شرکت به خاطر نقصان فکریش داره مارو میپیچونه. دیگه ما هم دلسرد بشیم و بشینیم تو خونه که کاری از پیش نمیره. به شخصه نمیدونم چند سال دیگه باید با این مدیران رادیو ورزش بجنگم، اما میدونم هر چی که هست، حق خودمو ازشون میگیرم. حق اون شبی که از قصد معرفی نامه ی من رو نزدن با این هدف که منو دلسرد کنن. حق اون شبی که با دلی شکسته تنها تو شهری که هیچ کس منو نمیشناخت رفتم تو حرم حضرت معصومه و ازش خواستم منو کمک کنه تا بتونم بالاخره خودمو به اینا ثابت کنم.
از تو هم میخوام اگه چندجا برای کار رفتی و بهت روی خوش نشون ندادن، بازم دلسرد نشی و اونقدر بری تا بتونی اون شغل مورد علاقت رو به دست بیاری. البته این مشروط بر این هست که واقعا در رشته ای که تحصیل کردی فرد مطلع و کار بلدی باشی. مگر نه متأسفانه بین تو و یک فرد بینا مدیر فلان شرکت اون فرد بینا رو انتخاب میکنه. به همون دلایلی که خودت بهش اشاره کردی.