باز دلم در باد چون پری به این سو و آن سو میرود و آتش را چون سیلی در جانم می کوبد و دردی از نوع نیاز را در آسمان دلم گلریزان می کند باز چه شده باز هم مانند همیشه دردی بی انتها که جز صبر چیزی نمی طلبد و عمق سیاه دلم رو با چراغی تیره تاریکتر می کند مگه نه این که کار چراغ روشنایی هست چرا این چراغ مرا از تاریک هم تاریکتر می کند و تمام احساسم رو چون موج ثونامی بر ساحل احساسم می کوبد و احساس و احساس در هم می شکند همانند سنگانی که در رود خروشان در هم می تنند و عاقبت سنگ ریزه شده و از بین می روند یعنی احساس من هم چنین شده و از بین خواهد رفت چیکار کنم که همیشه دردی هست چیکار کنم که همیشه غمی هست چیکار کنم که همیشه نیازی هست چیکار کنم که همیشه جز صبر کاری نیست مگه نه این که صبر از برای زفر هست مگه نه این که صبر برای موفقیت هست پس کو کجاست باز هر چه خوبیست پشت کوهی مخفی شده مگه ما بدا دل نداریم چرا خدا ها چرا

راستش دلم گرفته هیچ دردی به فکرم نمی رسد که بگویم می دانی چرا از بس با آن در هم تنیده شده ام که دیگر خودم هم از دردهایم غافل شده ام و با تمام وجود بی خیالی رو پیشه کردم آیا امیدی هست آیا جهان گشایی هست آیا فریاد رسی هست آیا و آیا های دیگر فقط می دانم هر چه درد غم باشد حتما که درمانی هم هست ولی چون جویندگان طلا من هم خود را به آب و آتش می زنم ولی نمی دانم می یابم یا نه و اگر یافتم دزدی به سراغش می آید یا نه البته به یقین می دانم که مرگ حتمیست و هیچ کسی چه گدا چه غنی حتی یک لنگه جوراب سوراخ رو هم با خود نخواهند برد ولی در عجبم که چرا چنین به دنیا دل بسته اند و همه را می کوبند تا خود را بزرگتر کنند و همیشه حق را باطل می کنند باشد باشد ما هم صبر می کنیم ای کاش که زود تر نتیجه بگیریم و همیشه و همیشه با خودش باشیم و جز خودش کسی را نخوانیم چون هر چه بامش بیش برفش بیش پس خدا بامی بزرگ از صبر را به ما داده که چنین هست شاید نه حتما که او بهتر می داند و هر چه درد و غم هست را به هر کس بگویی انگار نمی شنوند و دلیل آنکه درد را اهل درد می شناسد و گوهر را گوهر شناس پس چه خوب که درد مان را جز خودش به کس نگوییم و با خودش نغمه کنیم بسا که بهترین کار این هست خدا دوستت دارم مرا و دردمندان را تنها نگزار