سلام علی جان. عین سوال تو رو دو سال پیش، یکی از مجریان رادیو ورزش در یک برنامه ی رادیویی ویژه ماه رمضان که من مهمون اون برنامه بودم، ازم پرسید. گفتم نابینایی بهترین نوع معلولیته. شاید ما بر حسب عادت این رو بگیم. اما خودت حساب کن. ناشنوایی، یک دنیا سکوته. ضمن این که نمیتونی درست با کسی صحبت کنی. یا مثلا اگر معلول جسمی حرکتی بودی، درست نمیشد از یک سری تفریحات که من عاشقشم، مثل کوهنوردی استفاده کرد. پس من همین نابینایی رو انتخاب میکردم. چون در راه رسیدن به آرزو هام، مانع کار من نشده. چه برای کار در رادیو، چه سایر حوزه ها

سلام نخودی. مرسی. عرض ارادت فراوون.
قدم ۱۷۷، وزنم هم در حال حاضر، ۷۸. حدود سه چهار کیلو اضافه وزن دارم. اونم تو این تابستون باید کمش کنم تا سر وزن برسم. دو سه بار کوه بریم، درست میشه

سلام به فرشته ی حسینی.
۱، بهترین اتفاق برای هم نوعانم اینه که در ایران هم همون امکاناتی که برای معلولان در کشور هایی مثل آلمان، سوئد، امریکا و کانادا در نظر میگیرن، فراهم بشه. خیلی با اون نقطه فاصله داریم. خیلی.
۲، جمله ی خاصی نبود. اما دیدم ما همین جوری یک سری مشکلات داریم که در مقایسه با افراد دیگه ما رو در موقعیت های عقبتری قرار میده. فکر کردم اگه دست رو دست بذارم و کاری نکنم، آیندم محکوم به شکست و گوشه نشینیه. به همین خاطر شروع کردم.
۳، بهترین سریال که در دوران کودکی عاشقش بودم، خط قرمز بود. بهترین برنامه رادیویی تولید شده در سال های اخیر هم شاید روی خط جوانی تولید رادیو جوان باشه.
۴، وقتی لیوان زندگی لبریز میشه، به دل طبیعت میزنم و با دوستام به تفریح میریم تا بلکه از اون موقعیت کمی دور بشم.
۵، تعریف زندگی. زندگی، صحنه یکتای هنرمندیه ماست.
هر کسی نغمه ی خود خوانَدو از صحنه رَوَد
صحنه پیوسته بجاست.
خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد.
۶، خدا: نور.
ایران: اگر صاحبانش در ادوار مختلف تاریخ از ۲۵۰۰ سال پیش تا الان، درایت بیشتری داشتن، در حال حاضر کشورمون جهان سومی نبود. پتانسیل فتح قله های بیشتر از اینو داریم. اما گاهی خودخواهی های بیش از حد و آرمان های پوچ، مانع رسیدن به این قله ها میشه.
کوه: نماد استقامت. آرامش و سکوت کوهستان رو عاشقم زیاد.
رادیو: همدم تنهایی های من از ۱۴ تا ۱۸ سالگی.
سیاست: در ابتدا دوست داشتم به عنوان خبرنگار حوزه ی سیاسی فعالیت کنم. اما از اون جایی که از سانسور و وارونه نشون دادن واقعیات متنفرم، تصمیم گرفتم وارد حوزه ورزشی بشم. البته همچنان با جدیت تمام، پیگیر تحولات سیاسی داخلی و عرصه های بین المللی هستم.
امیر سرمدی: جوونی که به اهداف بلندی فکر میکنه. خیلی دوسش دارم.
اما دوره های روزنامه نگاری در تهران چند جا هست. مثل انجمن صنفی خبرنگاران، دانشکده خبر. مرکز مطالعات رسانه ها. اما در اصفهان باید پرسوجو کنی. البته به عنوان یک رشته ی دانشگاهی، روزنامه نگاری زیر شاخه ی علوم ارتباطات هست که میتونی در این رشته ادامه تحصیل بدی.
در باره ی سوال آخرت هم بگم بیشک عدم بینایی مشکلاتی رو در حرفه ی خبرنگاری به وجود میاره. اما اگه یک فرد علاقهمند باشه، میشه با این مشکلات کنار اومد

سلام اشکان.۱، در باره دو اسم اول، نظری ندارم. . اما نفرات سوم و چهارم، انسان های لایق و شایسته ای هستند و در جایگاه های خوبی مشغول به کار.
۲، انتقاد که نه فقط ازت میخوام در زندگیت کمی صبورتر باشی. مسئولیتی که بر عهده داری، انصافا سنگینه و باید با مراعات و صبر، کار رو پیش برد.
۳، بهترین خاطره همین اتفاقات پارک ملت دیروز پس از ضبط برنامه هستش. خاطره ی بد هم واقعا ندارم.
۴، جوک های شیرازی هم به اندازه ی کافی سجاد دهقان سه شنبه واست تعریف کرد. بقیش رو هم از فنلاند برگشتن ازش بپرس. من تخصصشو ندارم.
خخخ

سلام مروارید.
۱، نارنجی و سبز کم رنگ، خیلی خوشگلن. مداد رنگی های کودکی و نقاشی های جور واجور، یادش بخیر.
۲، اگه فقط یک کشور رو بخوام انتخاب کنم، میگم نروژ.
۳، مناطق شمالی ایران، و جنوب غرب ایران، مثل چهار محال و بختیاری، و کهگیلویه، مناطق دیدنی و بکر زیادی دارن. البته بخش هایی از استان اردبیل هم واقعا محشره.
۴، بین اون سه تا، کوه رو انتخاب میکنم. وقتی در ارتفاعات هستی. ریه هاتو از هوای پاک کوهستان پر میکنی، و از سکوت اونجا به دور از سرو صدای محیط شهری، استفاده میکنی، اونجاست که آرامش واقعی به آدم منتقل میشه.
۵، دوستان بینا و نابینا زیاد دارم. ترجیح میدم با هر دو گروه، در ارتباط باشم. با دوستان بینا برای کوه رفتن و یک سری سفر ها خب راحتتره. اما تفریح با دوستان نابینا هم لذت های خاص خودش رو داره

سلام به علی. نه پولدار نیستم. پدرم باز نشسته نیروی زمینی ارتشه، بعد از ۳۰ سال کار و تلاش، با شرایط فعلی حتی نمیشه از پس خرج دوتا دانشجو بر اومد. حدود شش ماهی میشه که از پدرم دیگه پول تو جیبی نمیگیرم و با همین حقوقی که از روزنامه میگیرم، سَر میکنم. برنامه های رادیویی هم که عملا درآمدی برای ما نداره.
خب عرصه ی سیاست، خیلی کثیفتر از اونیه که الان بخوام وارد تحلیل جزئیات نکات مثبت و منفی دولت قبلی و فعلی بشم. گاهی یک مسئله که از نظر عامه ی اجتماع مثبت به نظر میرسه، وقتی میری پشت پرده ی اون رو بررسی میکنی، میفهمی که نیت خیری پشت این داستان نیست. پس با اجازه از این سؤال میگذرم چون جای تحلیلش در این سایت نیست.
اما سر دبیر قبلی، فکر کنم منظورت همون مدیر مسئول قبلی ایران سپید باشه. باید بگم من زمان ایشون خبرنگار ایران سپید نبودم و زمانی که آقای معینی اومدن، من رو انتخاب کردن. خیلی از ایشون شناخت ندارم. اما اگه بخوام ویژگی مثبت رو بگم، واقعا میخواست برای نابینایان کاری کنه. یه اتفاق خوب رقم بزنه. اما خب در توانش نبود. هر کسی را بهره کاری ساخته اند. شاید ایشون در آموزش پرورش میتونست موفق باشه اما مدیر مسئولی یک روزنامه، نیاز به شناخت کامل بر اصول مطبوعاتی داره که چنین شاخصه هایی در ایشون نبود. شاید خاکی بودن یکی دیگه از ویژگی های مثبت ایشون باشه. الانم مسئولیت سایت هزاره ی سوم رو بر عهده دارن که صمیمانه واسشون آرزوی موفقیت دارم.

سلام اشکان. ببین من سلیقت رو فقط در خوردن دلستر زیر سؤال بردم. نه در همه چیز که.
خخخ
راستی اینم بگم من به همه ی سؤال های شهروز جواب دادم. اگه فکر میکنه در سؤالی پیچوندمش بیاد بگه ابهام زدایی میکنم.
و اما شیراز. من دوستان شیرازی زیاد دارم. فوق العاده خونگرم و با محبت هستند. گفتی شیراز یاده این غزل از حافظ افتادم.
خوشا شیراز و وضع بی مثالش.
خداوندا نگه دار از زوالش.
اون تجربیات رو هم باید عملی یاد بگیری عزیزم. تئوری جواب نمیده

سلام به عمو حسین دوست داشتنی. خدا بگم این NVDA رو چی کار نکنه که شما رو تو درد سر انداخته. راستش من تجربه ی کار با این نرم افزار رو ندارم. ایشالا متخصصین این امر کمک کنن.
ای کاش زنگ میزدین. حالا که اومدین تهران شما رو هم میدیدیم. باشه چشم. شما بیایین اینجا، هماهنگ میکنیم یه کوهنوردی هم میریم. البته خداییش تو تابستون مزه نمیده ها. تو هوای گرم، کوهنوردی خیلی سخته. خب پرسیدین کوهنوردی برای نابینا چه حسی میتونه داشته باشه و از خطرات گفتین.
خب واقعا برای من که بینظیره. اتفاقا با مخاطرات کوهنوردی هم کاملا آشنا هستم. چون یک بار خودم به شدت گرفتار یکی از این خطرات شدم. زمستون ۸۹ یا ۹۰ بود که با چند تن از دوستان، قصد صعود به قله کلکچال تهران رو داشتیم. ۵۰۰ متر مونده بود به قله که گرفتار یک کولاک وحشتناک شدیم. فقط تنها شانسی که آوردیم یک گروه مجرب، همراه ما بود. به سرعت ما رو منتقل کردن به نزدیکترین جان پناهی که در اون منطقه بود. حتی خیلی از دوستان کوله هاشون، پرت شد پایین کوه. دروغ چرا بعد از اون حادثه تصمیم گرفتم دیگه کوه نَرَم. اما خب علاقست دیگه. بازم میرم. چی کارش میشه کرد. مامانم همیشه میگه امیر آخرش تو در کوه بهمن سقوط میکنه روت میمیری.
در خصوص ازدواج هم آره زیاد بهش فکر کردم. در جمعبندی به این نتیجه رسیدم که حرفه ی من در اصل نیاز مستقیم به بینایی داره. مثلا یه کاریکاتور که در یک روزنامه زیر یک خبر میزنن، میتونه یک دنیا معنی داشته باشه. این که در عرصه ی سیاست در یک جلسه کی کناره کی نشسته خیلی مهم هستش. این که یک تیتر با چه فونتی نوشته شده، هزار تا معنی میتونه داشته باشه. همین الان من برای مونیتورینگ اخبار، بعضی سایت ها که خیلی گرافیکی هستن، به برادرم میگم بیاد واسم بخونه. پس اگه بخوام یک خبرنگار موفق بشم در تحلیل مسائل مختلف، باید همه ی این ریزه کاری ها در کارم لحاظ بشه. بینا یا نیمه بینا بودنش مهم نیست. مهم اینه که در این حد بینایی داشته باشه که در این مسائل، تو زندگی مشترک بتونه کمکم کنه. همچنین در پیشبینی وضعیت هوا که فعالیت میکنم، این که ضخامت ابر چقدره. ابر سیاهه یا سفید، پراکندست یا پوششی. یا یک سری رنگ ها در تحلیل نقشه های هواشناسی، مهم هستش. اونقدر بینایی داشته باشه که اینارو تشخیص بده. پس لزوما اگه بینای کامل هم نبود، مهم نیست.
در کل اعتقاد دارم هر چی تقدیر رقم بزنه همون میشه

سلام حسین جان. میگم خیلی پیگیرش نشو. چون امکان داره نوبت خودتم بشه ها.
خخخ
خب حالا بگو کی بریم شیراز خونهتون؟
سؤال اولت که میشه یک ساعت
اما دومیش خیلی باحال بود. لبخندو نشوند رو لبام. دمت گرم

سلام تبسم. نه دیگه ۱۱ سالی از اون روز ها گذشته و جایی برای ناراحتی باقی نمیمونه. اینم بخشی از زندگی من بود.
شاید اگه بگم چه اتفاقی افتاد کسی باور نکنه. اما خب میگم. اول بگم که بینایی من خیلی خوب بود. اونقدر که برای رفت و آمد، خوندن کتاب بینایی مثلا در حد کلاس اول که کمی درشتتره، دوچرخه بازی و و و، هیچ مشکلی نداشتم. ۳۱ اردیبهشت سال ۱۳۸۲، ساعت حدود ۱۰ شب، بود. در اتاقم نشسته بودم و داشتم خودم رو برای امتحان عربی پایان سال آماده میکردم. نگاه به مهتابی خونمون کردم دیدم یکم تار شده. بعضی وقتا نورش کم میشد. گذاشتم رو حساب این که مثل همیشه، خراب شده. توجهی نکردم. از خستگی دیگه کتاب عربی رو گذاشتم کنار و خوابیدم. صبح از خواب بلند شدم. دیدم همه جا تاریکه. فقط کسایی حس اون زمان من رو درک میکنن، که همچین شرایطی رو تجربه کرده باشن. هی با خودم کلنجار میرفتم و سعی میکردم که به دنبال توجیه باشم.
شاید برقا رفته. شاید هنوز شب هست و هوا روشن نشده. شاید اصلا هوا ابری شده تاریکه. شاید شاید شاید.
اما نه، هیچ کدوم از اینا نبود. ساعت هشت صبح بود. اول خرداد آخه مگه میشه ابر سیاه بیاد. خلاصه مادرم از خواب بیدار شد. پرسیدم مامان برقا رفته؟ گفت وا. دیوونه شدی. مهتابی اتاقت روشنه که. اونجا بود، فهمیدم که دیگه من.
.
.
اما آخه چرا. نمیخوام مصیبت نامه بنویسم. بار ها و بار ها پیشه دکتر های مختلف هم رفتم.
نتیجه هیچ.
آره تبسم هیچ.
هنوز که هنوزه، هیچ دکتری به من نگفت که چرا من به یک باره، توی یک شب، بیناییم رو از دست دادم.
بیخیال.، مهم نیست. قرار نیست حکمت همه ی کار های خدا رو در این دنیا بفهمیم.
اما بگم خانوادهم به اون شکل، تاثیر مستقیم در مستقل شدنه من نداشتن. فقط بعضی وقتا پدر و مادرم میگفتن امیر اگه تو در رفت و آمد مستقل بشی، ما به یکی از بزرگترین آرزو هامون میرسیم. این شد که دیدم وقتی این کاره من، تا این حد اونارو خوشحال میکنه، عصام رو برداشتم و این شد که یواش یواش مستقل شدم .
هی خدا… شکرت