سلام من هم خوشحال میشم در بحث شما باشم ولی باید بگم که اینجا تقریبا شرایط با ایران فرق میکنه و من نمیتونم زیاد نظر بدم. موفق باشید

laik laik لایک لایک من نظرات عمو حسین رو لایک میکنم
مستحضرید که من در کامنت قبلیم فقط به بخشی از کامنت آقای آگاهی رعی دادم
اونم برگذاری کنفرانس بود
البته گفتم بعد از بررسی این مشکلات
خوب اون کسی که میبینه از کجا بدونه با اون کسی که نمیبینه باید چجوری برخورد کنه
شما بگید
از کجا باید بدونه
مثلن کسی میره دکتر تا به دکتر نگه کجام درد میکنه طبیب نمیتونه تشخیص بده
خلاصه اگه ما بتونیم مشکلاتمون رو در بیرون از خودمون و با افراد عادی در میون بزاریم ۱۰۰٪ خوب میشه

سلامی دوباره.
مجبور شدم کمی مفصل تر توضیح بدم.
البته باید اولش همین طوری می نوشتم تا شبهه ای به وجود نیاد.
من از این که میگم گفتن مشکلات رو در چنین جایی که مخاطبانش فقط نابینا نیستند درست نمی دونم منظورم اینه که بعضی از مشکلات به قدری خاص و غیر قابل حل هستند که اصلاً راهی براشون نیست؛ از طرفی خیلی از مشکلات یک فرد نابینا رو فردی بینا می دونه و می بینه ولی اون هم از دستش کاری بر نمیاد. خیلی جاها باید از شعار دادن بپرهیزیم مثلاً هر کدوم از دوستان به عنوان نمونه بیان نظرشون رو در مورد نظر آقای خادمی در همین پست بنویسند.
مشکلات من دقیقاً از نوع مشکلاتی چنینی هستند.
حالا کی می تونه حلشون کنه؟
من چه بپذیرم نابینا هستم چه نپذیرم و چه برای خودم ارزش قائل باشم یا خدای نکرده ارزشی قائل نباشم به عنوان مثال در مجلسی مثل عروسی هیچ لذتی نمی برم.
نه می تونم خدای نکرده برقصم، نه صدام خوبه که بخونم و نه می تونم با موتورم بین کارناوال تک چرخ بزنم.
فقط باید یک گوشه ای بین پیرمردا بشینم و گوش کنم.
…….
این یک نمونه مشکل منه.
حالا چه ضرورتی داره که افراد بینا چنین مشکلی رو بدونن یا ندونن. در حالی که همه شون هم قطعاً می دونن من چنین مشکلاتی دارم.
تنها راه حل چنین مشکل عروسی من یکی از این دو راهه
یا باید خودم رو به بی خیالی بزنم و کنار پیرمردا بشینم و فقط در صرف غذا و نوشیدنی ها همراه جمع بشم و یا این که شرکت در چنین مراسمی رو بی خیال بشم.
شاید یکی بگه تو نباید خودت رو از جمع مخفی کنی و باید در جامعه و مراسم هایی این چنینی حضور داشته باشی
و من در جوابش خواهم گفت: من بررسی می کنم که از این عروسی چی نصیب من میشه؟ اگه از شنیدن آهنگ ها قراره شاد بشم که در کامپیوترم کلی آهنگ هست که می تونم گوش کنم و شاد شم و اگه غذاها و نوشیدنی ها خوش مزه هستند که می تونم به تنهایی یا با دوستان صمیمی به رستورانی کافیشاپی برم و بهترشو داشته باشم.
مشکل من رو حل کنید.
سوای تمامی حرفام باید قبول کرد که خیلی چیز ها رو نمیشه نوشت و با گفت و گوی رو در رو اون هم نه مجازی قابل بیان هستند.
مثلاً شاید هیچ کدوممون دقیق اون طوری که مقصودمونه حرف هم رو از روی نوشته متوجه نشیم.
یا اگه نیاز به توضیح بیشتر باشه حوصله ی تایپ بیشتر نداشته باشیم یا اصلاً نتونیم درست منظورمون رو بگیم.
منظورم با شخص خاصی نیست ولی می دونید که توانایی افراد متفاوته.
منِ نابینا باید بپذیرم که دنیای من با دنیای افراد بینا متفاوته و به قول معروف:
میان ماه من تا ماه گردون
تفاوت از زمین تا آسمان است.
باز هم من باب تفکر و تغییر رو بر خود نبستم و هر کدوم از دوستان که بتونن من رو قانع کنند قطعاً نظری دیگر خواهم داشت.
متأسفانه آخرش خیلی کتابی شد.
با تشکر.

سلام
من هم نظر عمو حسین رو لایک میکنم. دوستان همون طور که مستحضر هستید, تحقیقات علمی نشان میدهد انسان به طور میانگین ۷۸ درصد از اطلاعات محیط پیرامونش رو از طریق قوه بینایی کسب میکنه. ۱۳ درصدش رو از طریق قوه شنوایی, و ۹ درصد باقی رو از طریق سایر حواس. لذا محرومیت کامل یا نسبی از دریافت ۷۸ درصد از اطلاعات محیط, قطعا نواقصی رو در اعمال و رفتارهای ما بجا میذاره که بعضی از اونها اجتناب ناپذیره, اما خیلی از اونها رو در صورت خواستن میشه با کمک اطرافیان اصلاح کرد. یکی از مشکلات بزرگ ما عدم آگاهی اطرافیان از چگونگی واکنش به مشکلات ما و چگونگی کمک و آموزش به ما در جهت رفع اونهاست. این امر بیشتر از هر چیز ناشی از عدم مطالعه و باورهای ناصحیح است که اون هم زاییده فقر فرهنگی حاکم بر جوامعی نظیر جامعه ماست. بنا بر این خودمون باید با درک صحیح شرایط موجود, اولا مشکلات و نواقص خودمون رو بپذیریم, ثانیا سعی کنیم چگونگی متذکر شدن و آموزش دادن رو به اطرافیانمون بیاموزیم که در این خصوص استفاده از تجربیات همنوعانمون میتونه مفید و کارساز باشه. لذا من با طرح مباحثی پیرامون این موضوع, چه به صورت کتبی و چه شفاهی موافقم.
به امید فرداهای بهتر.
سبز باشید.

آقای آگاهی عزیز تشکر که مفصل نوشتید. من نه ادعا کردم که می‌خواهم مشکلات کسی را حل کنم و نه آنکه چنین قصدی دارم. نیت من آن است که از یک سوی با راه حل های منطقی، فردی و گاه خود ساخته همدیگر آشنا شویم و از سوی دیگر به راه حل‌های استاندارد و علمی که وجود دارد برسیم. من ممکن است در اثر نابینایی به یک عادتی رسیده باشم، دلم می‌خواهد اینجا بپرسم آیا شما هم چنین عادتی دارید؟ بعد می‌بینم که دیگران نیز همین عادت را دارند! پس دیگر سعی نمی‌کنم مدام خودم را بابت آن سرزنش کنم و تحت فشار بگذارم تا آن را ترک کنم. یا آنکه مثلا آقای بهرامی می‌گوید من با همکارانم برخورد می‌کنم، فرض بگیریم منظورش برخورد فیزیکی باشد. خوب این به دلیل آن است که مثلا در محیط کار از عصا استفاده نمی‌کند، پس چه باید کرد؟ دیگری راه حلی که خود در پیش گرفته می‌گوید و بعد همه پیش نهادها جمع می‌شود. آقای آگاهی اگر شما از مثلا عروسی لذتی نمی‌برید و مثلا این مشکل نیز هیچگونه راه حلی ندارد، دلیلی نیست که ما هیچ مطلبی را مطرح نکنیم یا آنکه چنین مطالبی چندان مهم نیست که از طرح آن بترسیم که مثلا آبروی ما برود یا دیگران بخوانند و چه فکری پیش خودشان بکنند!
در مجموع که با این بحث‌ها مطلب از مسیر خودش خارج شد و دوستان به جای آنکه موضوعات مورد علاقه یا سؤال برانگیز خودشان را مطرح کنند به بحث در چرایی و فلسفه کار پرداختند. لطفا دوستان فراموش نکنند که این پست برای جمع آوری موضوعات نوشته شده است، پس لطفا در میان این بحث‌ها موضوع هم بدهید.

سلام به همگی
من هم با نظر آقای آگاهی موافقم و دومین کامنت آقا محسن رو هم لایک میکنم
این درسته که ما باید مشکلاتمونو تو جمع بیناها مطرح کنیم و با این کار
علاوه بر اینکه مشکلات خودمون رو میتونیم کاهش بدیم, به دوستان بینا هم
در برخورد بهتر با خودمون کمک میکنیم
ولی از طرف دیگه لزومی نداره که تمام مشکلات ما تو جمع دوستان بینا به بحث گذاشته بشه. اگه این امکان باشه که مشکلات رو در مرحله ی اول تو جمع خودمون
مطرح کنیم خیلی بهتر میشه چون با این کار
ما میتونیم تصمیم بگیریم که کدوم مشکلات رو با دوستان بینا به اشتراک بذاریم
ببخشید که سرتونو درد آووردم
موفق باشید

بعضی از دوستان آنقدر روی مباحث حاشیه‌ای تکیه کردند که از یک طرف موضوع از دست رفت و از طرف دیگر گمان کنم تمامی جامعه بشریت یعنی همان‌هایی که افراد سالم نامگذاری می‌کنیم بنشینند و پیش خودشان فکر کنند که آیا چه موضوع سِری و محرمانه‌ای میان نابینایان است که ما نمی‌دانیم و همین روزها است که یک نفر نفوذی بین ما بفرستند که خودش را نابینا جا بزند تا ببیند که موضوعات خاص ما چه است که دیگران نباید بدانند! هاهاها…
تا آنجایی که من میدانم و در سر تیتر این سایت هم نوشته است این سایت مربوط به نابینایان است! و تا آنجایی که تمامی پست‌ها را یک نگاهی انداختم، به جرات می‌توانم بگویم که ۹۵ درصد آن برای افراد نابینا نوشته شده است! خوب! پس افراد بینا اینجا چه می‌کنند؟ بی‌شک ایشان به نوعی با موضوع نابینایی درگیر هستند، مثلا مددکار هستند یا در خانواده یا دوستان نابینایی دارند.
حتی اگر هیچکدام از اینها هم نباشد به هر حال انسانی است متفاوت از دیگران که تمایل به آشنایی با نابینایان را دارد. پس چه اشکالی دارد که از همه این موارد با خبر شود.
درضمن خانم قاسمی همه آن مواردی که شما گفتید که نباید در جمع افراد بینا مطرح شود، دقیقا مواردی است که باید افراد بینا هم بدانند که در زمان بحث در مورد آن به آنها اشاره خواهم کرد.
دوستان لطف کنند و موضوع دادن را فراموش نکنند.

درود
هر دو کامنت عموی عزیز و برادر بزرگتر خودم را تائید می کنم و لایت عموحسین عزیز .
پاسخ های آقای صابری و طرح دیدگاه خودشان را به صورت کامل در کامنت دونی نیز مورد تائید من است و این دیدگاه ها واقعا منطقی و واقعی هستند از آقای صابری و تمام آنچه که ایشان فرمودند از جمله موارد اصلی وقابل تامل هستند .
دوستان من آقایان آگاهی و سایر دوستان گرانقدر خودم : همه ما به خوبی آگاهی داریم ک ه کنفرانس های مختلفی در این راستا در جمع خصوصی نابینایان برگزار شده است و با گذشتن از مشکلات آنی و … ما توانستیم بسیاری از موارد را به ساحل امن و آرامش برسانیم و به تعداد زیادی از هم نوعانمان آموزش دهیم .این در حالی است که خیلی از دوستان توان حضور در کنفرانس ها را نداشتند از جمله خود من و خیلی ها هم از دانلود آن نا توان و محروم هستند اما اگر دوستانی داشته باشند و یا خانواده های آناندر این فضا بچرخند و اطلاعاتی به دست بیاورند می توانند اطلاع رسانی کنند و این مجال بعد از برگزاری کنفرانس ها امری بدیهی و روشن است که باید در این سایت و سایت های مرتبط منتشر شود .
مسئله من : من نه نابینا هستم و نه بینا !در بین دوفضای کاملا متفاوت در برزخی بزرگ مانده ام .از طرفی نمی توانم عصا بزنم واگر عصا بزنم باز هم مشکلاتی را بروز خواهد داد از جمله که خیلی ها با شناخت قبلی از من دچار تعارض خواهند شد .به نظر شما من به عنوان کم بینا چطور بتوانم مسئله خودم را به اطلاع افراد دور و برم برسانم خوب است ؟ این را هم بگویم تا مدتی که دیدگاه سخت وعدم بازگو کردن مسائلم را به دیگران داشتم دچار مشکلات عدیده ای بودم اما از روزی که با خودم کنار آمدم بسیار از این مشکلات سنگینی اشان از دوشم کاسته شد .
نکته دیگر اینکه من برخوردهای زیادی داشته ام مثلا خانمی در میان چارچوب درب ورودی در حال صحبت نمودن با خانمی دیگر بود و رویش به داخل بانک ! در هنگام ورود فرزندم از منعقب افتاد و ناخواسته مقداری از شکممان با او برخورد ناچیز داشت ! آن خانم سخنانش را قطع کرد و با تندی به من گفت که مگر کوری نمی بینی که من اینجا دارم صحبت می کنم !؟ من بلافاصله گفتم بله همانطوری که شما گفتید هستم اما شما مگر نادانی که در وسط درب در حال صحبت هستی که او بلافاصله متاثر گشت و شاید شناخت !و عذر خواهی کرد و رفت .منظور من از طرح این مسئله این است که همه مشکلات از ما نیستند ! افراد می دانند که نابینایان نمی بینند و ممکن است که با آنان برخورد کنند اما شخصیت اجتماعی آنان به گونه ای شکل گرفته که در میان درب ورودی بانک در حال سخن گفتن هستند و این موضوع را هر چند در جمع خودمان مطرح کنیم مثمر ثمر نخواهد شد .
مسئله دیگر عروسی است که عموحسین ایراد مفصلی نمودند و من می خواهم بنویسم حسین جان این خود ما هستیم که پذیرفته ایم که باید اینگونه باشیم و الا که ما اگر بخواهیم بهتر از آن خواهیم بود .دوستی نابینا در مجلس عروسی شاد شاد است و دوستی دیگر مانند شما احساس دارد .همه اینها ناشی از تاثیرات خانواده در زمان خردسالی است.من در شبی از ماه رمضان بدون اطلاع خانواده ام دوچرخه ای را که جدیدا برای فرزندم خریدم را سوار شدم و به وسط شهر از کوچه های فرعی رفتم و رعایت کردم و ملاحظه زیاد داشتم و صفا هم نمودم اما دلواپسی های خانواده ام و اینکه الان بیشتر حواسشان است تا من دیگر این موضوع را تکرار نکنم مسئله ای حاد است و دیگر دوستان هم هنوز قادر به درک این موضوع نیستند ،پس با طرح و مدیریت اینگونه مباحث بیائیم هم به خودمان کمک کنیم و هم به دیگران آموزش درست برخورد کردن را بدهیم .موفق باشید .بفرمائید نهار !

من میگم بپردازیم به خرید
تقریبا بیشترشو بررسی کردیم و یه جورایی تکرارین
راستی سلام