آیا هر روز شما تکراریست ؟
آیا از افسردگی رنج میبرید؟
آیا از زندگی خسته اید و هیچ پیشرفتی ندارید؟
ما هیچ پیشنهادی نداریم!!!
خدا شاهده که ما از شما بد تریم!!!
شرمنده با خوندن پستت نا خدا گاه یاد این افتادم…..خخخخخخخخخخخ

از وقتی تنتاک خریدم، دیگه از نابیناییم رنج نمی برم!
با تنتاک، انگار که بینا شده باشم!
دیگه حتی پدر و مادرمم از دست من و شکایت هام ی نفس راحت میفرستند توی ریه هاشون.
از وقتی تنتاک گرفتم، متوجه شدم تنها چیزی که باعث نابینایی نمیشه همین ازدواج های فامیلی هستش. بیخودی میخواند روابط فامیل ها رو به هم بریزند. والا با این نون هاشون! من که از فامیل، زن می گیرم. اونم ی زن بی حاشیه! حالا ببین!
از وقتی تنتاک خریدم احساس می کنم هیشکی جز خودم توی نابیناییم دخیل نبوده. اصن ربطی به دولت نداره که روستا ها مشاوره ژنتیک نداشتند که! همش تقصیر خودمونه. تنتاک که داشته باشید، هضم این مطالب واستون خیلی آسون‌تر از چیزی میشه که فکرشو می کردید. اصن من شنیدم گاهی ها تنتاک خریدند، نه تنها مسائل رو راحتتر هضم می کنند و قرص های معده‌شون رو ریختند دور، بلکه بینایی‌شون رو هم به دست آوردند! باور ندارید؟ تلفن رو بردارید و همین حالا با شماره هایی که زیرنویس شده تماس بگیرید و تنتاک بینایی‌بخش خودتون رو با سه برابر قیمت سفارش بدید! ی کرم هزار تومانی هم بهتون هدیه میدیم که قبلا روی محصول اصلی، ده هزار تومان بابتش گرفتیم ازتون. خیالتون تخت! ی کتاب دعا برای بینایی هم واستون توی بسته ی تنتاک گذاشتیم که امیدواریم دیگه از هر دعایی بینیاز بشید. ما تمام دعاهای مذاهب مختلف برای خوب شدن چشم رو یکجا واستون توی این کتاب جمع کردیم!
تنتاک گودی های دور چشم های شما رو خوشگل میکنه، تمام چربی های شما رو آب میکنه، ویتامین دی رو افزایش میده، احتیاج شما رو به آب‌هویج برطرف میکنه و اگه به کوریتون عادت نکردید ی کاری میکنه که به نابینایی تا آخر راه زندگی عادت کنید. با تنتاک، حتی وقتی به آخر راه زندگی رسیدید، میتونید باقی جاده های ناشناس بعد از زندگی رو هم راه برید و از هیچی نترسید. تنتاک شما رو در اون طرف آب هم حمایت میکنه!
من از وقتی تنتاک خریدم، دنیایی از واقعیات به روم باز شده. فهمیدم معلولیت نه تنها محدودیت و ممنوعیت نیست بلکه معلولیت دقیقا با نیستی یکیه. وقتی نابینا باشی با وقتی اصن کلا ابدا هرگز به هیچ وجهی نباشی مساوی هستش.
…
.
.
.
..
…
.
.
…
.
..
…
..
…
.
.
.
نه. جدی می گیرم.
من از نابیناییم راضی نیستم. آخه خوب کلا خوب نیست دیگه! پست های منو که قبلا خوندید! نظراتمو تا حدودی می دونید. من بچه هستم و بچگی رو دوس دارم. واسه همینم هست دوس دارم بدوم و بازی کنم. فوتبال و والیبال و بسکتبال. حرکات آکروباتیک و از این قرتی بازی ها که یک نابینا نمیتونه. همیشه عدم پیشرفت به موقع بشر در دانش و نامردی دولت ها در امکانات رسانی و اطلاع رسانی و خودخواهی والدین برای به دنیا آوردن دومین فرزند نابیناشون رو مقصر های اصلی می دونم. دوست دارم میشد همین حالا بینا می شدم. من اگه بینا بشم، شاید کلا واسه همیشه از جامعه ی نابینا ها محو بشم طوری که اثرمم توی دنیای نابینایان نباشه. همیشه احساس می کنم امید های واهی و شعار های تو‌خالی اینکه ما توانا هستیم بیخودند مگر اینکه یک نابینا بتونه زمانی در جوانی پولدار بشه. نابینایی که پول نداره هر چند از نظر خودش خوشبخت باشه از نظر من بدبخته! هیچ وقت به نابیناییم عادت نکردم. هیچ وقت هم عادت نخواهم کرد. ادامه ی زندگی واسم مشکل شده. هر لحظه احساس می کنم به مو رسیده و الانه که گسسته بشه ولی تا حالاش که نشده! هیچ وقت واسه نابیناییم دعا نکردم غیر از بچگیم که دلم صاف بود و هیچی حالیم نبود یازده بار رفتم مشهد و هر باری هفت روز گریه کردم و دعا کردم و به جایی نرسید. دیگه هم این کار رو نمی کنم. ما نوع بشر، عقل داریم و باید خودمون از پس کار هامون بر بیاییم. بر این باورم دانش‌مون دیریا زود به جایی میرسه که حواس و قابلیت های اضافی که الان نداریم مث پرواز رو هم به خودمون اضافه می کنیم.

سلام بر شما.
در پاسخ به سؤآلات شما پستی از وبلاگم رو عیناً کپی می کنم:
……….

می خواهم از آرزو هایم بنویسم؛ صریح و ساده بگویم کسی حق ندارد به من بگوید نباید از اگر ها صحبت کنی که خودت هم می دانی بی نتیجه هستند؛ در جواب چنین کسانی پیشاپیش می گویم اولاً دیدن برای من محال نیست و از کجا معلوم روزی نتوانم از این حصار نابینایی رها شوم و بتوانم با دریچه ی نگاه به دنیا و مافیها بنگرم؛ از طرفی اگر هم محال باشد تصور محال که محال نیست و پرنده ی خیال که آزاد و رهاست می تواند تا هر جا که بخواهد به اهتزاز در آید و دنیاهایی را ببیند که اصلاً وجود خارجی ندارند؛ اصلاً اگر ما این قوه ی تخیل را نداشتیم چه باید می کردیم؟
روزی که ببینم اولین کاری که انجام می دهم این است که با هر چه پول که در اختیار دارم روانه ی بازار می شوم و کتاب های روز دنیا را می خرم و در اسرع وقت مطالعه می کنم. آن قدر می خوانم و می خوانم که دیگر هیچ وقت اضافه ای نداشته باشم که به بطالت بگذرانم.
صبح ادبیات می خوانم، ظهر فلسفه، عصر روان شناسی و شب تاریخ و جامعه شناسی و … …خلاصه کلی موضوعات دیگر را که با تک تک سلول هایم چشم انتظار آن روز هستم.
می خوانم می خوانم، یادداشت بر می دارم، سؤالاتی را که برایم پیش می آیند می نویسم و در اولین فرصت فرد متخصص در آن حوزه را پیدا می کنم و با او به بحث می نشینم.
مشترک کلی نشریه و مجله می شوم و سعی می کنم هیچ شماره ای از آن ها را که مورد علاقه ام هستند از دست ندهم.
می نویسم می نویسم، هر جا که بتوانم می نویسم، هر جمله ای که به نظرم زیبا برسد در دفتر یادداشتم ثبت می کنم تا فراموشم نشود.
روزی که ببینم در کلاس های خطاطی ثبت نام می کنم و سعی می کنم خط زیبای نستعلیق را یاد بگیرم و از آن وقت به بعد با آن خط متن هایم را بنویسم
من باید خودم در کلاس ها جزوه بنویسم، نباید وقتی استاد روی تخته چیزی می نویسد مثل مجسمه ابو الهول بنشینم و با نگاهی چون نگاه مردگان ثابت به سمتی خیره شوم.
من باید ببینم که وقتی برای سؤالی دستم را در کلاس بالا می برم موقعی که استاد می گوید: بفرمایید و من شروع به صحبت می کنم بعد متوجه نشوم با فرد دیگری بوده است.
شاید برایتان جالب باشد که بدانید در تمام کلاس هایی که در این دو سال دانشگاه شرکت کرده ام هیچ وقت وسط کلاس حتی اگر مجبور بودم بیرون نرفتم؛ علتش هم این است که درست است که در دانشگاه ها معمولاً برای خروج از کلاس ها اجازه نمی گیرند ولی من دوست ندارم سرم را همین طوری بیندازم پایین و بیرون بروم، اگر هم بخواهم اجازه بگیرم نمی توانم با اشاره به استاد منظورم را تفهیم کنم تازه بر فرض هم که چنین کردم استاد جز با حرف زدن نمی تواند نظر مثبت یا منفیش را به من بگوید؛ از آن جا که بسیاری از هم کلاسی هایم با اشاره از استاد اجازه می گیرند و او هم با همین روش به آنان اجازه خروج می دهد من نمی خواهم با صدا این کار را انجام دهم که همه متوجه شوند من از کلاس خارج شده ام.
تا یادم نرفته از نقاشی هم بگویم؛ نمی دانم چه قدر در مورد من می دانید منظورم بیناییم در حال حاضر است؛ من می توانم از خیلی نزدیک رنگ ها را تشخیص دهم و شاید یکی از عواملی که من را بیشتر به فکر دیدن می اندازد دیدن این همه طرح و رنگ در جهان خلقت باشد؛ بچه که بودم تا جایی که امکان داشت اول اشکال ساده ای مثل خانه و کوه ها و خورشید را البته در سطح افراد بسیار مبتدی با وسایل مخصوص نابینایی برجسته می کردم و بعد با مداد رنگی داخل خطوط را رنگ آمیزی می کردم. خانواده و دوستانم که خیلی تعریف می کردند؛ نمی دانم برای خوشی دل من می گفتند یا واقعاً کار هایم ارزش دیدن داشتند؛ خلاصه وقتی که ببینم سعی می کنم اشیا را آن طور که هستند نقاشی کنم و بدون محدودیت از رنگ های مختلف چه مداد رنگی، چه آب‌رنگ و چه مداد های شمعی برای رنگ کردن نقاشی هایم استفاده کنم.
وای که کلی مستند طبیعت و اطلس و نقشه ی جغرافی در انتظار من هستند که باید همه شان را ببینم و تمام زیر و بم کوه ها، رشته کوه ها، دریاها، جلگه ها و … را در خاطر بسپارم.
چه قدر زیارتگاه، موزه، آثار باستانی و … هستند که باید آن ها را هم ببینم؛ بله، باید خودم بر سر قبر حافظ بروم و با چشمان خودم این شعر را بخوانم که:
مژده وصل تو کو کز سر جان برخیزم
طایر قدسم و از دام جهان برخیزم  
 به ولای تو که گر بنده خویشم خوانی
از سر خواجگی کون و مکان برخیزم  
یا رب از ابر هدایت برسان بارانی
پیشتر زان که چو گردی ز میان برخیزم 
بر سر تربت من با می و مطرب بنشین
تا به بویت ز لحد رقص کنان برخیزم 
خیز و بالا بنما ای بت شیرین حرکات
کز سر جان و جهان دست فشان برخیزم   
 گر چه پیرم تو شبی تنگ در آغوشم گیر
تا سحرگه ز کنار تو جوان برخیزم  
 روز مرگم نفسی مهلت دیدار بده
تا چو حافظ ز سر جان و جهان برخیزم.
بعد هم باید بر سر قبر پروین بروم و شعر سنگ مزار او را هم با چشمان خودم بخوانم که:
این که خاک سیهش بالین است
اختر چرخ ادب پروین است
گرچه جز تلخی از ایام ندید
هر چه خواهی سخنش شیرین است
صاحب آن همه گفتار امروز
سائل فاتحه و یاسین است
دوستان بِه که ز وی یاد کنند
دل بی دوست دلی غمگین است
خاک در دیده بسی جانفرساست
سنگ بر سینه بسی سنگین است
بیند این بستر و عبرت گیرد
هر که را چشم حقیقت بین است
هر که باشی و ز هر جا برسی
آخرین منزل هستی این است
آدمی هر چه توانگر باشد
چون بدین نقطه رسد، مسکین است
اندر آن جا که قضا حمله کند
چاره تسلیم و ادب تمکین است
زادن و کشتن و پنهان کردن
دهر را رسم و ره دیرین است
خرم آن کس که در این محنتگاه
خاطری را سبب تسکین است.
آری، آری باید خودم با وجود این که تمام این اشعار را حفظ هستم با نگاه خودم بخوانم و با قلب و روحم با صاحبانشان ارتباط برقرار کنم.
من باید ببینم؛ این را هم می دانم که اگر خداوند نخواهد برگی از درخت فرو نمی افتد و هیچ تر و خشکی از نظر او دور نمی ماند و همه چیز در ید قدرت اوست؛ با وجود همه ی این ها شاید روزی ببینم.

سلام رفقا.
ببینم پست گذاشتین که واسه هم کامیون کامیون هندونه بفرستین و کارخونه کارخونه نوشابه به نام هم بزنین؟
هرکی یه حسی از نابینایی داره که ممکنه به نظر دیگری مسخره بیاد.
تو ایستگاه سرگرمی که هر وقت از این بحثا پیش میاد آخرش به دعوا میکشه البته رفقا میدونن که من همیشه اون گوشه موشه ها می ایستم تا پاره آجر تو کله ام نخوره.
رفقا! سعی کنین بحثای مفید بذارین که یه جورایی به بهتر شدن زندگی و تعاملمون با بیناها کمک کنه. این بحثا جز تلف کردن وقت نتیجه ی دیگه ای در بر نداره البته با عرض معذرت از زهره خانم.
من فعلاً پیشنهادی واسه بحث نمیذارم و میذارم به عهده ی بزرگترا.
فعلاً شبتون ستاره بارون و قلبتون همیشه مهربون.

با سلام خدمت شما دوستان عزیز
دست رو دلم گذاشتید که دلم خیلی خیلی پر از خونه شکلک بغض
البته شما که نه ولی کلاً با دیدن این پست خیلی ریختم بهم
بین دو راهی موندم که بنویسم یا نه؟
اما بلاخره مینویسم راستی بدونید که یه کمی هم حالم دست خودم نیستش اگه حرفی زدم که یه وقتی باعث ناراحتی کسی بشم از همینجا معذرت میخام
من مرتضی علی وردی نابینای مادرزاد مطلق می باشم به نظر من ازدواج فامیلی پدر و مادرم دلیل نابینایی ما نبودند البته یه برادر دیگه و یه خاهر دیگه هم دارم که برادرم هم مثل خودمه
ولی بسیاری از خانواده هایی بودند که ازدواج فامیلی کردند ولی هیچ مشکلی برای فرزنداشون اتفاق نیفتاد همشون سالمن
من نمیدونم باید تابان کدوم گناهمو میدادم که باید از همون اول کودکی نابینا میشدم چرا من؟ یکی از دوستانم که بهش گفتم که چرا باید من نابینا باشم و تو بینا گفت خدا میدونه اگه بینا بودی گند میزدی به زندگیت و خلاصه خیلی زخم زبونهای دیگه بهم زد
یعنی چی که خدا میدونه اگه قرار بود که من آدم بدی باشم به خودم مربوطه و اگه قرار باشه که آدم خوبی باشم هم باز هم به خودم مربوطه
ولی به گوش این خدا نمیره که بابا اگه ما آدمها مختار هستیم پس بذار خودمون برای خودمون تصمیم بگیریم
بچه ها من چند بار به حرم و مساجد و خلاصه خیلی جاهای مذهبی برده شدم و دخیل بسته شدم
یادمه یه روزی رفتیم توی یه مسجدی که میگفتن که از اینجا خیلیها شفا گرفتن خلاصه رفتیم مادرم دستامو بست به یه نمیدونم ممبر بود تخت بود چی بود نمیدونم
بعدشم رفت از پیشم کجاشو نمیدونم شاید همون نزدیکا بود
یه کم که گذشت یه حشره ای منو نیشم زد که هرچی تلاش کردم که دستمو باز کنم و خودمو بخارم و یا از خودم دفاع کنم نتونستم و هی درد کشیدم درد درد درد شکلک نم نم بارون
حالم اصلاً خوب نیست نمیدونم دارم چی مینویسم شاید هم منتشرش نکنم
اما دوستان بدونین که ما حتی چندی پیش بهمون گفتن که باید برید تهران برای شما آزمایش کنند شاید بتونن علت بیماری شما رو بفهمن
ما رفتیم کلینیک نگاه تهران زیر نظر دکتر لبافی نژاد یه چندتا آزمایشی ازمون گرفتن و یه تکه از پوست ما هم برداشتن و تا حالا هم هیچ خبری از اونها نشده است
به هر حال من بیناییمو میخام اما دیگه نه از خدا و پیغمبر و نه از این مذهبیها ولی از علم پزشکی میخام
ببخشید منو که خیلی احساس میکنم خیلی نوشتم
با تشکر خدا نگهدار