سلاااام. حال شما، احوال شما، شنیدم فالتون بده! میخواهید بگیرم فال شما؟ آقا اول از قلبم بگم که چه قدر ضایع شدم. اصن فکرشو نمیکردم این همه که قلبم شبها و صبحها در معیت قفسه ی سینه ام درد میگیره واقعا قلبم نباشه که! باور کنید فکرشم نمیکردم قلبم با این شدت درد، هیچیش نباشه و خوب حقم داشتم. حالا ما این هفته، نزدیک به صد و پنجاه هزار تومان علف خرس را ریختیم پای قلبمان و دیدیم که نه، شنیدیم که قلبمان هیچیش نیست. بعله. نمیدونم چی بگم. هرچی رشته بودم پنبه شد! و چه خوب که پنبه شد. نوبت خوب گرفتم، پیش دکتر خوب گرفتم، از قلبم نوار خوب گرفتم و بعدم رفتم آخر کاری ی اکوی خوبم گرفتم. نوار که زیاد به درد نمیخوره. آخه دیگه جدیدا با فلش مموری و حافظه های آن چنانی که اومده، کی میره سراغ نوااار؟ نه. جون من بگو. تو خودت میری سراغ نوااار؟ بعد، اگه من موشت بشم، منو با چی میخوری؟ معلومه دیگه. سس کچآپ. آها. بعد بگو ببینم، کچآپت چیه؟ حمییید؟ تبرکه آقا جان. تبرررک! ببخشید! ما اینجا گاهی که توی محله، پول کم مییاریم مجبور میشیم بریم سراغ تبلیغات. کارمونم درسته. چرا؟ معلومه. صداوسیما هم همین کارو میکنه. مگه گوشکن چیش از صداوسیما کمتره که با سس و چیپس و پفک و خروس قندی و لواشک و آب لواشک هم که شده پول در میاره. اصن من میخوام از دمپایی های خودمم پول در بیارم. بذارید. آهان. ببینید. اینطوری میشه:

دمپایی های مجتبی. با پول ده تا دمپایی، یک دمپایی بخرید و اون لنگه اش رو هم ما بهتون هدیه میدیم. دمپایی های مجتبی! با دمپایی های مجتبی زندگی رو با سرعت واقعی حس کنید.

“من از وقتی دمپایی های مجتبی رو میپوشم، ویندوز رو زودتر یاد میگیرم. تازه، اینترنتمم خوب شده!”

“من از وقتی از دمپایی های مجتبی استفاده می کنم، شبها که میرم خونه هی احساس میکنم هی بیخودی اکسل بلدم. خیلی راضیم.”

“ما زن و شوهر قرار بود از هم جدا بشیم ولی یکی دمپایی های مجتبی رو بهمون پیشنهاد کرد و حالا خیلی راضی هستیم. ما دادخواست رو فسخ کردیم و مث ی جفت کبوتر خوشبخت دمپایی به پا داریم کنار هم هم دیگه رو می عشقیم!”

دمپایی های مجتبی! یکی ببر، دو تا بخر!

خوب. داشتم از نوار میگفتم که قدیمی شده و به درد نمیخوره. ولی اکویی که از قلبم گرفتم واسه سرگرمی بد نیست. گاهی توش فووووت میکنم. اینجوری. الو الو الو الو. او او او او. یک، یک، یک، یک، دو، سه، چهار. ای بابا! چرا این اینطوری شد!؟ این اکو قرار بود من که میگم یک اونم بگه یک ولی انگاری خودش بلده اعداد رو میشماره میره جلو. اه. اینم نخواستم. اصن اکو رو هم میندازم سطل آشغال. فقط بردم اکوی قلبمو نشون دکتر توسلی عزیز دادم که بعد از نگاه هایی که با اکو رد و بدل کرد و بعد از بر اندازی و رو اندازی و زیر اندازی و چشم اندازی به اکو، کلی از قلبم تعریف کرد. گفت قلبت خیلی خوبه. خیلی! من ی خیلی میگم شما ی خیلی میشنوید. اینطوری نه. بلند گفت! سفت گفت! مطمئن گفت! رسا گفت! با ایمان گفت! با تمام دانش پزشکیش گفت! ی جوری گفت قلبت خیلی خیلی خیلی خوبه که تصمیم گرفتم از امروز که نه ولی از فردا، اوه پنجشنبه هم که تعطیلند ولی نه. خداییش تصمیم گرفتم از شنبه قلبمو که خیلی خوبه و استعداد داره بگذارم کلاس آواز! آره. میذارمش. مگه چیه؟! اصن خود دکتر بهم گفت قلبت خوبه. تازه بهم گفت درد هایی که قلبت داره، قلبت نداره. شاید سینته! شاید عصبی باشه! خلاصه که مفهوم حرف های دکتر از نظر من این بود که لوس‌بازی در نیار و برو به زندگیت برس. ورزش کن. نرمش کن. اصن گرمش کن. هاااان! حالا بیا وسط!

دیپاکو دیشام! دارادا دیدیم، دیم، بوم! باکاتو بوکام. پاکاتو پوکام! لا لا لا لا لای. ترق توروق ترقه. . . کمر چه لقه لقه!

خلاصه، من میگم ارزششو داره که آدم صدو پنجاه هزار تومان خرج کنه و بعدش بفهمه هیچی در کار نبوده و سالم سالمه! در ادامه، میخواستم از برخوردم با بحرینی های گردشگر واستون بنویسم که ساعت استراحتم داره تمام میشه. ایشالا بقیه ی سور و سات بمونه واسه هر وقتی وقت داشتم. همه ی شما گوشکنی ها رو واقعا، جدی، قلبا می پرستم!

دوووووستون دارم!

بوس بوس!

بای تا های!