خب باید بگم که این خصوصیاتی که تو از خودت ارایه دادی با مال خیلی از بچه های نابینا شباهت داره پس کاملا طبیعیه ولی بعضی از بچه ها اینطور نیستند بیشتر تو خودشون هستند بخصوص تو اتوبوس و تاکسی یا مترو و اماکن عمومی اما بعضی از نابیناها خیلی مایلند که از محیط اطرافشون بیشتر بدونند اسم ایستگاه ها اسم هر چهار راهی که ماشین داره ازش عبور میکنه اینکه فلان جا دقیقا در کجای این حد فاصل هست مثلا من خیلی دوست دارم وقتی تو اتوبوس یکی ازم آدرس میپرسه خیلی دقیق بهش جواب بدم لذت میبرم که یه شخص سالم ازم این رو میپرسه با اینکه داره میبینه من نابینا هستم وقتی آدرس رو خیلی دقیق توضیح میدم دیگرانی که دارن میشنون شاخشون در میاد و من از این مسیله لذت میبرم چون نشون میدم که چقدر تو مسیریابی دقت دارم یادم هست وقتی بچه های خودم کوچیک بودن تو مسیرهایی که سوار ماشین بودیم واسه بچه ها میگفتم که مثلا سر چهار راه سپه این ساختمونی که داریم از جلوش عبور میکنیم کاخ مرمره یا مثلا اینجا خیابونی هست که میره به طرف چهار راه گلوبندک یا الآن رسیدیم سر خیابون جامی و غیره و غیره خب مردم که تو ماشین بودن میدیدن که یه نابینا داره واسه بچه
های چهار پنج ساله ی خودش این چیزا رو میگه اونا هم مثل خودم خیلی از نقاط شهرمون تهرون رو خوب خوب بلدن چون اینطوری بار آوردیمشون و خیلی از مغازه ها و فروشگاه های تو مسیرهای خودم رو جای دقیقشون رو بلدم البته اونهایی رو که تو مسیرهای من هستند دوستان دیگه ای هم هستند که خیلی از من بهتر رفتار میکنند و اطلاعاتشون از من در این نوع امور بیشتره که من یکی حتی به قدر انگشت کوچیکه ی اونها هم نیستم
یا مثلا وقتی با تاکسی یا آژانس داریم به طرف مقصدی میریم که من خوب بلدم به طرف میگم از این طرف برو حالا بپیچ تو این کوچه یا خیابون تا به مقصد برسیم بعد پیاده میشم و شخص راننده حسابی متعجب میشه تو این قسمت هم دوستانی دارم که به مراتب از من مسیریابیشون خیلی قویتره در خصوص فیلمها هم حق با تو هستش ولی من یاد گرفتم که یه جاهایی خودم بتونم حدس بزنم و تا حدی این حدسها درست هست ولی ندیدن جزییات کامل صحنه برای ما غیر ممکنه دیگه بیخیال سخت نگیر همین که میتونی از پس خیلی از موارد بر بیایی خوشحال باش چون خیلی از بچه های ما این حد رو که هیچ بلکه از کمترین حد هم برخوردار نیستند بارها شاهد بودم تو جاهایی مثل اتوبوس وقتی میشینن شروع میکنن یا سرشون رو تکون میدن یا محکم پاهاشون رو با حالت ریتمیک میکوبن کف ماشین و هرچی بهشون تذکر میدی بعد از چند لحظه یادشون میره و دوباره شروع میکنن به این کار چون زیادی تو خودشون فرو میرن و این اصلا خوب نیست وای چقدر طولانی شد از خود پست این زهره خانم هم بیشتر شد که

آقای نظری چقدر جالب تعریف کردی! یاد یک خاطره افتادم! یکبار من تهران بودم شب می‌خواستم از خیابان اراک بروم تهران ویلا! سوار یک آژانس شدم. راننده‌اش یک پیرمرد آذری بود که به زور فارسی صحبت می‌کرد! وسطای مسیر فهمیدم که مقصد را بلد نیست! چند دقیقه بعد هم فهمیدم که سواد هم ندارد! هیچی دیگه بعد از یک ساعت با معجزات الاهی و انا انزل الله رسیدم! هاهاهاهاها….

درود بر شما راستش من همیشه نسبت به اطرافم کنجکاو بودم و هستم و فیلم زیاد دوست دارم دوست انواع مدلهای ماشین را هم از تودوزیشون میشناسم از ارزون قیمت تا بعضی ماشینها با قیمتهای نجومی اصولا اهل یکجا نشستن نیستم دوست دارم علاوه بر توضیح دادن دست هم بزنم مثلا چند وقت پیش یکی از دوستان یه مار بزرگ کشته بود من رفتم و به بدنش دست زدم یا وقتی به اصفهان رفته بودیم من به هر اثر تاریخی که میرسیدیم در صورت امکان بهش دست میکشیدم یا وقتی در بازار قدم میزدیم خانمم انواع کارهای دستی را بهم با حوصله نشون میداد

خب خدمت سرکار پریسا خانم عزیز عارضم که من برای اون مواردی که فرمودید راه حل مشخصی سراغ ندارم اما برای مواردی که کالای خریداری شده دچار لک نمیشه لمس کردن رو حتما توصیه میکنم ببینید من وقتی میخوام یه ظرف یا یه ماشین لباسشویی یه اجاق گاز ماشین ظرفشویی یا غیره بخرم قبل از اینکه برم تو یه فروشگاه کلی راجع به مارک و مشخصات فنی و غیره ی اون تحقیق میکنم وقتی بطور تقریبی فهمیدم که چی میخوام میرم تو فروشگاه و اونجا هم اون کالای مورد نظرم رو میبینم و هم کالاهای دیگه رو که با مارکهای دیگه هستند یا مدلهای دیگه ای از همون مارک اینجور جاها لمس وسیله هیچ اشکالی نداره مگه وسایلی مثل تلویزیون که صفحه های اونها ال ای دی یا ال سی دی باشن که لمسشون نباید کرد چون لک میافته و به سادگی هم پاک نمیشه باید دونست که چه نوع وسایلی رو میشه لمس کرد و کجای اون وسیله رو باید لمس کرد تا لک روش نیفته وقتی این نکات رو در نظر بگیری فروشنده ها از مراجعه ی افراد نابینا اصلا ناراحت نمیشن که هیچ خوشحال هم میشن
من چند ماه قبل با یکی از دوستانم رفته بودیم میدون بهارستان که یه سماور خیلی گرون قیمتی رو بخرم من از اون چای خورهای حرفه ای هستم و کلاس وسایل چایخوریم نسبتا بالاست
وقتی چندین نوع سماور رو فروشنده برام آورد که ببینمشون تا بینشون یکی رو انتخاب کنم شاید حدود ده دوازده سماور میشد بالاخره یکی رو انتخاب کردم و بهش گفتم باقی رو از روی میز بردار تا من این یکی رو با دقت بیشتری ببینم طرف گفت یعنی چطوری با دقت ببینی مگه تا حالا بیدقت دیدی گفتم بشین و نگاه کن
بعد سماور رو از بالا تا پایین با دقتی بسیار زیاد دست زدم و بعد گفتم که اگه ممکنه این قسمت سماور رو برام با یکی دیگه از همین مدل تعویض کن طرف گفت برای چی بهش نشون دادم که موقع ساخت این تنه یا موقع حمل و نقل فلان جای بدنه ی سماور اندکی فرو رفتگی پیدا کرده طرف بعد از کلی چشم انداختن و دقت کردن فهمید که درسته هم تعجب کرده بود و هم خوشش اومده بود که یه نابینا میتونه با این دقت یه چنین کالایی رو انتخاب بکنه خب اینطور جاها اشکالی نداره که یه وسیله رو لمس کرد اما هرجا این کار درست نیست باید بدونیم که در کدوم موارد این حق رو داریم یا بارها برام پیش اومده که رفتم یه هدست بخرم خب قبلش میرم به سایتهایی که مشخصات دقیق و کامل اون رو مینویسند اول اونجا این مشخصات رو چک میکنم بعد بر اساس نیاز خودم انتخاب میکنم بعد میرم وارد فروشگاه میشم و همون رو میخرم چون بعضی از این نوع وسایل پلمپ هستند و نمیشه بازشون کرد و دید اگه بچه های نابینا در نوع خرید کردنهاشون بیشتر دقت کنند با کمترین مشکلی تو فروشگاه ها مواجه میشن
من یادم هست وقتی نو جوون بودم وقتی میرفتم خیابون پشت شهرداری واسه خرید رادیو بعضی از فروشنده های اونجا بهم میگفتن به نابینا چیزی نمیفروشند چرا چون بعضی از بچه های ما واقعا اذیت میکردند یک رادیو میخریدند بعد میبردند خونه خوششون نمی اومد بعد فردا میرفتند اونجا و از فروشنده میخواستند که این رادیو رو پس بدن و یکی دیگه بگیرن خب این کار یعنی چی من و بعضی از دوستان اینقدر تو این نوع اماکن دچار زحمت میشدیم تا به طرف بفهمونیم که همه ی نابیناها مردم آزار نیستند که نگو و نپرس و کلی موارد دیگه که فعلا بیخیالشون باشیم تا بعد

سلام زهره جان
من اصلاً کنجکاو نیستم و جاهایی که کنجکاویم گل میکنه از اطرافیانم کمک میگیرم
خانواده ام خیلی خوب همه چیزو بهم توضیح میدن این شده عادت براشون که فیلمی رو که میبینن حتی جاهای حساسشو به همدیگه هم تعریف میکنن حتی اگه من پای تلیویزیون نباشم این اتفاق یم افته
موقع خرید هم همه چیزو کامل بهم توضیح میدن بدون اینکه من ازشون بخوام و بعد از اجازه گرفتن از صاحب مغازه من لمسشون یمکنم که بتونم بخرمشون چون سر آخر من تصمیم میگیرم که یه چیزو بخرم یا نه پس باید جنسشو ببینم البته این در مورد لباس هستش ولی خرید خوراکی به نظر من احتیاج به لمس نداره و باید کنترل شده رفتار کرد
من به قدری عادی توی جامعه حاضر یمشم که حتی بعضی مغازه دارها متوجه نابینایی من نمیشن و بعد از اجازه گرفتن برای لمس لباس میفهمن که من نابینا هستم
وای زهره تو سوسک خوردی؟ آخه چطور شده؟ تو کدوم پست توضیحش دادی؟
خدای من من اصلاً نمیتونم به حیوانات دست بزنم

امروز من کمی بیکارم یعنی از شدت خستگی حوصله ی کار خاصی رو ندارم پس با خودم گفتم بیام و حالا که این زهره خانم عزیز موضوعی به این مهمی رو مطرح کرده کمی راجع به اون بحث کنم شاید که برای بعضی از دوستان مفید بود اما باز هم میگم که پریسا خانم همیشه فکر میکنه خیلی پرچونه هست اما من ثابت میکنم که از این لحاظ وضعم نسبت به ایشون وحشتناکتره چون تخممرغ به چونه ام بستند
و ایشون اصلا پرچونگی خاصی ندارند اما بریم سر داستانی که میخوام تعریف کنم یادم افتاد در ایام جوانی یه روز با چند نفر از بچه های همنوع تو یکی از پارک های شهر نشسته بودیم و داشتیم گپ میزدیم که یکی از بچه ها تعریف کرد یه روز سوار تاکسی شده بود و کنار دستش یک نفر سوار شد که بوی عطر بسیار متبوعی ازش صادر میشد این رفیق دیوونه ی ما فکر کرده بود طرف یه خانم هستش و شروع کرده بود به کج و راست شدن هی خودش رو به طرف مالیدن و از این قبیل کارها که بعضی از دوستان مرتکب میشن خلاصه میگفت دیدم طرف اصلا صداش در نمیاد دست کردم تو جیبم و مداد مخصوص خودمون رو در آوردم و یه نیش مداد به پای طرف زدم تا صداش در بیاد ببینم آخه این بابا خوش صداست یا نه که چشمتون روز بد نبینه که یک دفعه دیدم یه سیبیل کلفتی بهم گفت مرتیکه مگه مرض داری و چندتا فحش آبدار نثارم کرد من که نمیدونستم از کار این بابا بخندم یا از شدت عصبانیت بترکم فقط تونستم چند تا کثافت و بیشعور و احمق و از این چیزا نثارش کنم و بگم که تو آشغال عوضی آبروی همه ی ما رو که بردی اینا رو هم با خنده و هم با خشم میگفتم خودم هم نمیدونستم واقعا تو اون لحظه کدوم حالت بر من غالب شده بود چون حماقت این شخص طوری بود که باعث یک چنین وضعیتی در آدم میشد همه ی رفقا میخندیدند و طرف رو مسخره میکردند اما من واقعا بین دو حالت گیر کرده بودم
خلاصه بین بچه های ما کسانی پیدا میشن که وقتی با یک خانم مواجه میشن بلد نیستند مثل باقی مردم درست مقابلش بایستند و حرف بزنند یا سرشون رو از حد معمول جلوتر میبرند یا خودشون رو هی جلو میکشند انگاری میخوان طرف رو در آغوش بگیرند یا سرشون رو طوری جلوی صورت یارو میگیرند که انگاری میخوان ببوسنش و خیلی از حالات عجیب و غریب دیگه من بارها و بارها دیدم که خانمهای بینا و گاه نابینا از ارتباط پیدا کردن با آقایون نابینا کراهت پیدا میکنند دلیلش بجز این نیست که بعضی از آقایون نابینا رفتارهای به هنجاری از خودشون نشون نمیدن دوستی با خانمها اگه از اصول و قواعد خارج نشه به نظرم مشکلی نیست چون شرایط اجتماعی امروزی طوری شده که ما آدمها بیش از پیش با هم در رابطه هستیم پس باید به قواعد بازی کاملا آشنا باشیم تا دچار هیچ مشکلی نشیم

صحبت از لمس کردن و دقت آن شد! بگذارید من هم یک خاطره بگویم. من نجاری می‌کنم و تقریبا هر چیز چوبی که در خانه نیاز داشتم خودم ساخته‌آم. چند سال پیش بود که داشتم شیشه‌های دکور‌های خانه را عوض می‌کردم، شیشه‌بر شیشه‌های یکی از دکورها را نصب کرد و گفت کار تمام است و خواست به سراغ دیگری برود که من با دست لبه‌های آنها را لمس کردم و به او گفتم که اینها رگلاژ نیست و به او نشان دادم. بعد با دقت نگاه کرد و سعی کرد آن را رگلاژ کند. بعد دیدم شیشه‌های بعدی خیلی طول کشید! پرسیدم چه شده! گفت هیچی دارم سعی می‌کنم کارم را دقیق انجام دهم! می‌ترسم شما دوباره بیایی یک انگشتی دورش بکشی و یک ایرادی ازم بگیری! خودم دارم انگشت دورش می‌کشم!!! هاهاهاهاها…