سلااا اااام سلاااام به زهره خانم،خوبی خانم؟به نظرم بعضی از بچه های نابینا خیلی خیلی خودشونو میگیرن،یعنی زیاد تو جمع دوستان آشنایان و،و،و،و،و، .به نظر من این دوستان خیلی کارشون اشتباه هست که همش گوشه نشینی میکنند حتما باید یکی باشه که بهشون بگه این کارو بکن اون کارو نکن ،من پیشنهادم اینه که هرکسی خودش باید برای خودش تصمیم بگیره و اینکه اراده کنه و اینکه هر کاری که میخاد انجام بده با علاقه انجام بده نه از روی اجبار انجامش بده.زهره خانم ببخشید که طولانی شد

درود به همه ی اهالی محله بالاخص زهره خانم. موضوع جالبی را برای بحث انتخاب نموده اید. درباره گوشه گیری افراد با آسیبهای بینایی باید عرض کنم که یکی از علتهای گوشه گیری میتواند مسئله ی ندیدن باشد. میپرسید چگونه؟ بسیار خوب. توضیح میدهم. وقتی فرد نابینا متوجه میشود که به علت نابینایی قادر به کارهای دوستان بینای خود بپردازد، به طور ناخودآگاه به فکر فرو میرود و به اصطلاح افسرده میشود. البته این امر نسبیست. درمورد حساسیت بیشتر نابینایان نسبت به افراد دیگر باید عرض کنم که به علت محرومیت از حس بینایی، دیگر حواس فرد نابینا به ویژه حس شنوایی تقویت میشود. بنابر این بیشتر متوجه عیبهای ریز میشود و اگر فرد نابینا فردی ابرازگر باشد، آن عیبها را در صورتی که به دیگران مربوط باشد، به آنان گوشزد میکند. باید توجه داشت که این امر نیز از فردی به فرد دیگر متفاوت است. بدین معنا که هستند افرادی که متوجه عیبها میشوند اما آنها را حتی اگر به دیگران هم مربوط باشد، بدانها گوشزد نمیکنند. با تمام تطویلی که این نوشته پیدا کرده است، یادآوری نکته ی جالب دیگری لازم مینماید: شاید شنیده باشید که پزشکان به ناشنوایانی که به وسیله ی عمل حس شنوایی خود را به دست میآورند توصیه میکنند که مدتی را در اتاقی تاریک و بدون هیچ چشم اندازی سپری کنند. این بدین علت است که در اثر ندیدن، حس شنوایی آنان تقویت میشود و مغز آنان متوجه میشود که با اطلاعات شنوایی وارده چه کار کند. با آرزوی فرداهایی روشن و روشنتر برای همگان. bye

درود! بحث جالبی را راه انداختی، بنده هم خیلی دووووست دارم نظراتم را اینجا بنویسم، اما چه کنم که دیروز با دوستان اروپای ایران به یک ویلای صاحلی باغ بهادران رفتیم و با چندتا از دوستان شب را به گفتگو نشستیم و تا صبح صحبت کردیم و اصلا نخوابیدیم و من خیلی خوابم میاد و باید برم بخوابم، پس شب بخیر تا مجالی دیگر که بیام و اگر حوصله داشتم با نظراتم حالتونو بگیرم!

درو او او او او او او او او او او او او او او او او او او اود بر خانم مهندس محله.

به قول ملیسا خوب میگم خوبی آیا؟ چه خبر از بچه های منظومه؟ تو همون ناهیدی دیگه نه؟ حال مریخ و اتارد چطوره؟ از اون دو سه تا کوچه ز ما دورتر چه خبر؟ اورانوس رو میگم. راستی راست میگن که حال زمین خوب نیست؟ امیدوارم که حالش خوب بشه. اون طور که از تایم کامنت گذاشتنت متوجه شدم, هر روز صبح زودتر از خورشید در آسمان محله طلوع میکنی. امیدوارم هیچ وقت شاهد غروبت نباشیم. خخخ. این از جواب اون غضیه آقای سبزی و تربچه نقلی و جعفری و گشنیز و این حرفها.
ما: سبزیم که از نسل بهاران هستیم. پاکیم که از تبار باران هستیم. و آرزوی همیشگی ما برای شما و همه دوستان اینه که مثل ما سبز باشید. قبل از اینکه وارد بحث اصلی بشم, در خصوص سوال دوستمون عباس آقا باید عرض کنم که اگه مد نظرشون کتابهای صوتی است, نیازی به مراجعه به سایت خاصی نیست. مجموعه کتابهای دبیرستان و پیشدانشگاهی در غالب یک cd mp3 موجوده که میتونن با مراجعه به اداره آموزش و پرورش استثنایی استان محل سکونتشون اون رو دریافت کنن. اگر از این طریق موفق نشدن, میتونن از طریق اسکایپ یا موبایل با من تماس بگیرن. احتمالا بتونم براشون کاری بکنم. آدرس اسکایپ و شماره همراه من رو هم خودشون دارن.
اما در خصوص موضوع پیشنهادی من باید خدمت زهره خانم عزیز عرض کنم که چندی پیش خانم قاسمی {همون نخودی محله} پستی تحت عنوان نقطه ضعف گذاشته بودن که من هم به عنوان یک کامنت گذار نقطه نظر خودم رو مطرح کردم و اون هم این بود که گفتم من یه نقطه ضعف دارم. نقطه ضعف من اینه که وقتی در بحث با برخی از افراد بینا که سعی دارن برای حق به جانب جلوه دادن خودشون به نوعی کم بینایی یا نابینایی طرف مقابل خودشون رو چماق کنن و با زبان بیزبانیبفهمونن که چون به طور کامل یا نسبی قادر به مشاهده محیط پیرامونت نیستی, پس نمیتونی بطور کامل بر اوضاع و احوال اشراف داشته باشی و اطلاعاتت ناقصه, نمیتونم بیتفاوت بمونم و تا واکنش درخوری نشون ندم, آروم نمیشم. خانم نخودی در واکنش به این کامنت من, ضمن اینکه بنده رو مورد لطف قرار دادن, گفتن: با توجه به این که این مورد از اون مواردیه که خیلی از دوستان باهاش دست به گریبان هستن و میتونه موضوعجالبی برای بحث باشه, من این مقوله رو در غالب یه پست تو محله مطرح کنم. از اونجا که من تا به حال تجربه پست گذاشتن رو نداشته ام, پیشنهاد کردم شما موضوع رو در غالب یک میز گرد به بحث بذاری.
البته اون موضوع هم بیربط با بحث این میز گرد نیست. چراکه یکی از علتهای گوشه گیری برخی از دوستان ما میتونه همین باشه که خیلی از افراد به صرف نابینایی با دوستان ما وارد بحث نمیشن و اگر دیدگاهی از سوی دوستان ما مطرح بشه, چندان مورد توجه قرار نمیگیره. کامنت مجتبی رو بطور کامل لایک میکنم. دقیقا خیلی از حرفهای دل من رو زد. علاوه بر اون خودم هم نقطه نظرات زیادی برای طرح در این میزگرد دارم که امشب به علت خستگی جسمانی و از اونجا که صبح زود باید در محل کارم حاضر بشم, قادر به طرحش نیستم. فرداشب هم به امید خدا سری به پست میزنم. اگه عزیزی حرفهای دل من رو زده باشه, به لایک کردن نظرش اکتفا میکنم. اگه نه, نظرات خودم رو مطرح میکنم.
بهترینها رو برای شما و همه حاضران در این میز گرد آرزو میکنم.
سبز باشید.

سسسسلااااااا ااااااا ااااا ااااا ااااااام،من دو باره پیدام شد،خخ،من از فرهاد جان سمیمانه تشکر میکنم که منو راهنماییم کرد،بچه ها شما هم بودویین که از فرهاد جا نمونید،ضمن اینکه از زهره خانم واقعن ممنون که اجازه دادن من اینجا مشکلمو مترح کنم،دووووووووووورووووووووود به زهره خانم و فرهاد و و و همه ی شما دوستان خوبم .

سلام زهره جان چه بحث خوبی مطرح کردی! به نظر من ما به این دلیل گوشه گیرتریم که عطای مهمونی را به لقای اون میبخشیم. آخه از وقتی وارد مهمونی میشیم باید تا برگردیم خونه از هفت خان رستم رد بشیم. مثلا چندتاشو اینجا مطرح میکنم: اول که باید آرایش مناسب داشته باشیم بازم آقایون راحتترند ما باید بعد از آرایش از صدتا بپرسیم که خوبه یا نه. دوم که بیشتر افراد بینا ارتباط چشم تو چشم دارند و نمیتونند با کسی که بهشون نگاه نمیکنه راحت باشند که چند تاشون تو فامیل ما هست. تازه تو عروسی ها که صدای موسیقی بلنده خیلی وقتها گوشمونم هنگ میکنه هی باید بگیم چی؟ بیناها تو این مواقع لبخونی میکنند. سوم اینکه وقتی میشینیم سر سفره باید برای غذا کشیدن و بخصوص مرغ خوردن که استخون درآوردنش کار حضرت فیله از دیگران کمک بگیریم. تازه هر وقت بخوایم از جامون تکون بخوریم باید صدتا انا انزلنا بخونیم که خراب کاری نکنیم. همه اش باید دلشوره اینجور مسائل را داشته باشیم. تازه خیلی وقتا شده که من از بقیه مهمونا که تو عروسی بودند شنیدم که تا منو میبینند میگند خدایا شکرت میخام خفشون کنم خدا به کمرتون بزنه چرا تو خونه تون یادتون نیست شکر خدا را بگید یا لااقل میمیری تو دلت بگی تا دست کم مامانم ناراحت نشه. به نظر من ما باید درباره موانعی که تو مهمونی ها هست به طور جداگانه صحبت کنیم و راه حل پیدا کنیم. یه خاطره بد هم میگم و خداحافظ. توی یه عروسی مامانم رفت پیش دوستش ناگهان اعلام کردند که بفرمایید سر شام. من هرچی منتظر شدم مامانم نیومد. ناچار با خاله ام رفتم سر سفره دلم نمی خواست هی بهشون بگم اینو بده اونو بده دست دراز کردم دوغ بردارم که دوغ نصفه فردی که رو به روم نشسته بود را برداشتم. او که میدونست من نابینا هستم بهم گفت رز خانم این دوغ منه و خاله ام یه دوغ درست بهم داد اما اون شب من به جای شام کوفت خوردم. یه بارم اومدم تو سفره پهن کردن کمک کنم بچه داییم کوچک بود ندیدمش با بشقاب کوبیدم تو شقیقه طفل معصوم. البته با این اوصاف همچنان از مهمونی رفتن طفره نمیرم. سعی کردم خودمو همین طوری که هستم دوست داشته باشم. دیگه خیلی حرف زدم خداحافظ.