سلام.

بابا، اینجا چه قدر بزرگ شده، آدم نمیتونه پست ها رو دنبال کنه. اصن گاهی گم میشم! میگم اینی که دارم میخونم رو قبلا خوندم یا قبلا قرار بوده بخونم و نخوندم یا بعدا قرار بوده بخونم یا بعدا خوندم و الان شاید توی گذشتم و نمیدونم! تازه صفحه ی اصلی محله رو که ریفرش میزنی میفهمی ی جور هایی کلا جزئا حتما شرعا ذاتا از دنیا عقبی. چه کامنت ها که لرزان و ترسان از رفتن به زیر آوار کامنت های دیگر منتظرت بوده اند و تو بدون اینکه بتوانی احترامی به انتظار آن کامنت ها بگذاری از دستشان دادی و نخوندی! چه پست ها که قبل از اینکه شکارشون کنی ناخواسته و از روی گرفتار بودن به تقدیری همیشگی که همه ی نوشته ها را حول می دهد، پریدند رفتند صفحات بعدی پناهنده ی سیاسی اجتماعی شدند. اصن ی وضعی شده نمیدونی و نمیتونی درک کنی. نمیدونم اسم اینجا رو باید چی گذاشت. محله ی پر‌پست یا پرپشت؟ خلاصه که اگه از بچه های محله خودتون کامنت ها و نوشته ها رو تأیید نمی کردید تا حالا ی انبار پر از کاغذ باطله اینجا درست شده بود و منم از پسش بر نمیومدم. خیلی جالبه میرم میبینم شش‌تا نوشته توی صف ایستادند منتظرند بررسی بشند منتشر بشند بعد که میرم ی چایی بخورم برگردم می بینم از شش نفر، فقط یکی آواز‌خوانان تو صفی که دیگه وجود خارجی نداره و وجودش داخلی شده، ایستاده. ازش می پرسم پس باقی کوشند؟ آروم و خوشحال با یک صدایی که حالت شیطنتی مرموز توش موج میزنه جواب میده که آقا سعید باقی رو برده هواخوری و اضافه میکنه منم قراره برم، منم قراره برم! میرم کامنت‌کوچولو ها رو که یک هفته ای میشه سر بهشون نزدم از انتظار تأیید بکشم بیرون مشاهده می کنم همه رو حسین یا سعید یا امیر یا شهروز یا یکی دیگه کشیده برده کشته شسته پخته گذاشته تو محله که هم‌محلی ها بخورند حالشو ببرند! عجب! اصن روزگاری شده نگو و نپرس. محله داره با سرعت نور پیش میره من هنوز به سرعت صوت هم نرسیدم چه برسه به شکستن دیوارش.

پی‌نوشت..

تعبیرات چند کلمه ای این نوشته، تأثیر گرفته از بی‌جنبه بودن این جانب و تأثیر گرفته از شیوه ی نگارش ترجمه ی کتاب گتسپی بزرگ است که تازه تمامش کردم!

پی‌نوشت..

می خواستم بگم منم این کتابو خوندم. ههه