سلام.
وای یواشکی! خب اگر بگیم که دیگه یواشکی نیستش که. لطف یواشکی ها به یواشکی بودنشه.
حالا جدی.
عجب پست جالبیه! جدی خیلی جالبه. خداییش پشت خندیدن هامون جرات می خواد گفتن یواشکی های واقعیمون. من که اینهمه شجاع نیستم. فقط اینقدر جرات دارم که قصه خودم با یواشکی هام رو اینجا بگم.
یکی بود یکی نبود.
من هیچ وقت به اون معصومیتی که بقیه تصور می کردن نبودم. حتی زمانی که خیلی بچه بودم. از همون زمان یواشکی زیاد داشتم. بعدش بچگی تموم شد و من بزرگ تر شدم. یواشکی هام هم بزرگ تر و البته بیشتر شدن. بعدش من نوجوون شدم. یواشکی هام هم همراهم پیچیده تر شدن. بعدش من بزرگ شدم. و… به خودم که اومدم دیدم یواشکی های زندگیم از بخش آشکارش بیشتره. ترسیدم. متنفر شدم. خسته شدم. از خودم و از یواشکی هام. خواستم از دستشون خلاص بشم. به تلخی فهمیدم که به این سادگی ها نیست. دلم گرفت از خودم و از یواشکی هایی که از بس زیاد و از بس بزرگ شده بودن دست هام بسته بود از پاک کردنشون. الان مدت هاست که دارم سعی می کنم اگر این یواشکی ها کمتر نمیشن بیشترشون نکنم. واسه کمتر شدنشون هم باید۱راهی باشه. هست بچه ها مگه نه؟ واقعا دلم می خواد که باشه.
قصه ما به سر رسید.
حالا اینجا که شکر خدا خنده و شوخیه ولی از من داشته باشید. یواشکی ها بار روح هستن.
هرچی کمتر باشن روح و دل و شونه های وجدان
سبک تر و سبک بار ترن. باور کنید. به نظرم زیادی جدی اومدم. شاید بهتر بود من هم مثل همه شما حرف های قشنگ از اون مدل که لبخند و گاهی قهقهه مهمون دل ها و چهره ها می کنن بزنم. ببخشیدم همگیتون. ولی دست خودم نیست. اینجا توی محله زیادی حس خودی بودن می کنم و زمان هایی که اعترافاتم رو اینجا میگم حس و حالم خیلی خوب میشه. مثل حسی که بعد از هم صحبتی با۱آشنای عزیز بهت دست میده و چقدر این حس سبکی قشنگه!.
وای ملیسا معذرت می خوام من چقدر حرف می زنم!. پستت رو کدر کردم عزیز معذرت می خوام!.
واسه جبران این خرابکاریم بذار ببینم یکی از یواشکی های کوچولوم رو میشه اینجا بگم یا نه. آهان پیدا کردم. بچه که بودم حدود کلاس های دوم سوم، وقت هایی که توی خونه حوصله درس خوندن نداشتم و از طرفی هم مادر مثل وجدان مجسم بهم فشار می آورد که بشین درس بخون، واسه خلاصی از فشار این وجدان مجسم می رفتم کتاب برمیداشتم الکی تند تند روی خط ها دست می کشیدم و اون بنده خدا هم که بریل بلد نبود خیال می کرد می خونم. این وسط من واسه خودم به جهان عزیز فکر و خیال های بچگیم سرک می کشیدم و طرح بازی های بعد از درس رو می ریختم. بعد از۱مدتی هم پا می شدم می رفتم پی شیطونی و مادرم هیچ وقت متوجه نشد تا زمانی که خودم بعد ها بهش گفتم. حالا هم نمی دونم یادشه یا نه. کار زشتی بود. درس نخوندنم رو نمیگم. کلک زدنم رو میگم. زشت بود. خدا ببخشدم!.
ایام به کام.

سلام ملیسا خانم. پست خیلی جالبیه ممنون. حالا من یه خاطره از یواشک بازیام میگم. یادش بخیر درست ۸ سال پیش وقتی من کلاس دوم ابتدایی بودم، به ما کار با لوح حساب که مهره های مربعی شکل داشت رو یاد میداد معلممون. و به من هم دهتا مهره و یک صفحه بیشتر نداد. اما من دلم میخواست مهره های بیشتری داشته باشم. خلاصه بگم من هر روز که ریاضی داشتیم دوتا مهره به آرومی توی کیفم میزاشتم و به مهره های خونه مون اضافه میکردم. تا اینکه آخر سال شمردم و دیدم یه لوح حساب کامل مهره دارم. خخخخخخخخخخ کار باحالی بود نه؟ پس بعدی رو باش توی کامنتهای بعدی.