سکوت و صبر غزل واره نگاه تو اند. اولین سلام خودم را از تریبون محله تقدیم میکنم به مخاطبانی که دارند این سطور را از نظر میگذرونند. چند وقتی هست که ذهنم مثل عقربه های ساعت میگرده ولی از این گشتن چیز سودمندی حاصل نشد چند خطی را در قالب اولین پست مینویسم به امید پیشرفت کمی و کیفی مطالب در پست های بعد.تو پارک نشسته بودم داشتم تو گوشی فیس بوکمو چک می‌کردم. یه پسر پنج شش ساله اومد گفت: «عمو یه آدامس می‌خری؟»
گفتم: «همرام پول کمه ولی میخای بشین کنارم، الان دوستم میاد می‌خرم.»
گفت: «باشه» و نشست کنارم.
بعد مدتی گفت: «عمو داری چیکار می‌کنی؟»
گفتم: «تو فضای مجازی می‌گردم.»
گفت: «اون دیگه چیه عمو؟»

خواستم جوابی بدم که قابل درک یه بچه پنج شش ساله باشه. گفتم: «عمو، فضای مجازی جاییه که نمی‌تونی چیزی لمس کنی ولی تمام رویاهاتو اونجا می‌سازی!»
گفت: «عمو فضای مجازیو دوس دارم. منم زیاد توش می‌گردم.»
گفتم: «مگه اینترنت داری؟!»
گفت: «نه عمو، بابام زندانه، نمی‌تونم لمسش کنم ولی دوسش دارم. مامانم صبح ساعت 6 میره سر کار شب ساعت 10 میاد که من میخابم، نمی‌تونم ببینمش ولی دوسش دارم. وقتی داداشی گریه می‌کنه نون می‌ریزیم تو آب فک می‌کنیم سوپه، تاحالا سوپ نخوردم ولی دوسش دارم. من دوس دارم درس بخونم دکتر بشم ولی نمی‌تونم مدرسه برم باید کار کنم. مگه این دنیای مجازی نیست عمو؟»
اشکامو پاک کردم. نتونستم چیزی بگم. فقط گفتم: «آره عمو دنیای تو مجازی تر از دنیای منه.»
روزانه چند تا از این مطالب یا مشابه شون را میخونیم کم کمش یکی . چقدر ذهن ما را به خودش مشغول میکنه خیلی بشه یک ساعت ما اینقدر درون خود مون غرق شدیم اینقدر درگیر روزمرگی های خود مون شدیم آنچنان مشکلات خود مون را بزرگ میدونیم و اینقدر ذهن خود مون را مشغول مسایل مختلف کردیم که عین الآنی که من دارم مینویسم و آخرش نمیدونم چی باید بنویسم و چه نتیجه ای از این جملات بگیرم میشه ولی این را میدونم اگر خیلی از این افکار مزاحم و بی ارزش را از ذهن مون دور کنیم بهتر میتونیم متوجه دنیای اطراف مون بشیم. پس بحث در این خصوص را میسپارم به شما.