دوباره چته؟

چطو مگه؟

هیچی، همینجوری می‌پرسم.

همینجوری نپرس!

چرا؟

چون همین دیگه.

چون چی دقیقا؟

چون خوشم نمییاد یکی که نمیتونه واسم کاری کنه ازم بپرسه چته.

خوب. گفتم شاید اگه به من بگی چته، درد یا غمی که داری باهم مشترک بشیم.

یعنی چی؟ یعنی تو هم درد منو پیدا می‌کنی؟

شاید نه. ولی شاید باهات همدرد شدم.

می‌بخشید اون وقت به چه دردی میخوره این همدردیت.

به این درد که حس ناخوشایندی که داری کمتر میشه. حد اقلش اینه که میدونی یکی دیگه هم هست درکت کنه.

و اگه نکرد؟

بابام می‌گفت: اگه را کاشتند سبز نشد. پس توی کارت اگه نیار.

باشه نمییارم.

خوب پس حالا بگو چته؟

از این که صبح تا شب کار می‌کنم و مث ماشین کوکی شدم، خسته شدم.

نه. راجع به این خیلی حرف زدیم. فعلا تنها راه چاره همینه. کار نکنی به گشنگی میفتی.

خوب دیدی نمی‌فهمی نمیتونی همدرد بشی؟

نه. راجع به ی چیزیت بگو که تکراری نباشه.

از سایت خسته شدم. میخوام تعطیلش کنم. خیلی کارش زیاده. فقط منم و سعید درفشیان و گاهی هم بچه های دیگه.

اینم نه. از اینم نگو. آخه تا حالا توی این سه سال، شونصد تا از این پست ها دادی و کلی از این قرتی بازیا درآوردی. خودتم میدونی که نمیتونی و نمی‌کنی.

اگه تونستم و کردم چی؟

اگه تونستی و کردی که هیچی. هنر نکردی که باهوش! هنر اون بود که بچه ها رو دور هم جمع کردی.

یعنی چی؟

یعنی یک باره خلاص کن ملت رو. سایت زدن واسه بقیه آسونه. دور هم جمع شدنم آسونه. خیال نکن شخصیت کاریزماتیکی داری. هول نشو. ملت به راحتی آب خوردن سایت می‌زنند و توش دور هم جمع میشند. اگه الان بهزیستی یا ی بچه مایه‌دار ی سایت توووپ بزنه و توی سایتش بازی و مسابقه و جایزه و مطالب خوندنی و گپ آنلاین بذاره، سایتت در کمتر از یک هفته خالی میشه. نه تنها سایت تو، بلکه هر سایت دیگه ای هم باشه، کم میاره. هی سایت سایت و تعطیل تعطیل نکن.

پس میگی چی کار کنم؟

هر کاری خواستی بکنی، یک دفعه بکن و از قبل هم هی داد و بیداد راه ننداز که می‌خواهی چه غلطی بکنی.

خوب حالا که نگفتم میخوام تعطیل بکنم که!

بالاخره گفتمت که بدونی خیال نکنی جایی خبری هست.

خوب اینهایی که تو بهشون دهن‌کجی کردی، درد های منه. الان انتظار داری چی واست بگم آیا؟ قصه چطوره به نظرت؟ قصه بگم واست؟

ببین. من که تو رو خوب می‌شناسمت. واسه من بازی در نیار. بگو دقیقا امروز چته؟ در واقع چه مرگته؟ بد‌جوری پکر می‌زنی!

امروز؟

نه دیروز. خوب امروز دیگه.

دلم بچه میخواد.

چی؟ بچه میخواد؟ مگه تو زنی که دلت بچه بخواد؟ اصلا همون فرفره خوب می‌گفت که برو مهد کودک بزن!

مهد کودک کودومه؟ مگه فقط زن ها باید بچه بخواند؟

خوب اوناییشون که ازدواج کردند و بچه گیرشون نمییاد، دلشون بچه میخواد.

ولی من در عین اینکه زن نیستم و ازدواج هم نکردم و قدرت باروریم هم مشکلی نداره، بچه میخوام.

منظورت اینه که بدون ازدواج، بچه میخوای؟

اوهوم. آره.

فکر کنم باید ی کمی خرما بخوری. قند خونت هم زده پایین. آخه عزیزم. نمیشه که! ببین. داری ی کاری می‌کنی سایت به حاشیه کشیده بشه ها! خودت دندهت میخاره. صد بار گفتمت وقتی قند به مغزت نمیرسه، پست نزن.

اصن تقصیر من چیه، خودت دندت نرم، نمی‌پرسیدی که چمه! اصن من دیگه خفه خون می‌گیرم.

نه. بابا توم چه زود گیریپاژ میکنیااا! ببخشید. منظورم این بود که درست بگو. دقیقا چجوری بدون ازدواج، بچه میخوای؟ بعد نمیگی اون بچه به فرضی هم که گیر تو بیاد آیا نیاز به پدر و مادر داره یا نداره؟

خوب. ازدواج که شرط حتمی نیست که! مثلا میتونم ی بچه خیابونی یا بچه پرورشگاهی رو بزرگ کنم.

عزیزم. اگه دنبال حس پدر بودنی، چارش اینه که ازدواج کنی!

ولی تکلیف این همه بچه ی بی‌سرپرست چی میشه پس؟

خوب. اون ها کاری به تو نداره.

یعنی چی نداره. فقط برم توی فیس پوک و اینجور جاها کامنت بدم و لایک بزنم که ای کاش میشد واسه این بچه ها کاری بکنم؟ فقط همین؟ خوب من که میتونم ی بچه رو با اخلاق خوب با آموزش صحیح سالم تحویل جامعه بدم، چرا ندم؟ چرا حتما باید بچه ی خودم باشه؟ بچه ی مردم با بچه ی من چه فرقی میکنه؟ غیر از اینه که همه ی بچه ها چه مشروع و چه غیر مشروع، همه از یکی دو تا سلول به وجود آمدند؟ هرچی پست های عمو چشمه و اخبار اینترنتی بچه های لب خط رو میخونم، بیشتر آتیشی میشم. اینا به هیچ گناه نکرده ای به جبر تمام به وجود آمدند و به همون جبر، محکوم به سرنوشت شومی هستند که خیابونی باشند، برده باشند، پرورشگاهی بشند یا از مؤسسات خیریه سر در بیارند.

نمیدونم. فقط اینو میدونم که بچه ی تک‌والدی خیلی آسیب میبینه. بچه باید هم سایه ی پدر هم سایه ی مادر رو بالای سرش احساس کنه تا با روحیه ی سالمی رشد کنه و موفق بشه.

یعنی به نظر تو که این ها رو میگی، آیا وقتی بچه ای زیر دست مربی های مختلف که مرتب توی پرورشگاه عوض میشند بزرگ بشه بهتره یا زیر دست ی پدر یا ی مادر؟ کودوم بهتره؟ غیر از اینه که بچه توی پرورشگاه تا مییاد به یکی از مربی هاش دل ببنده اون مربی از پرورشگاه میره یا شیفتش عوض میشه؟ غیر از اینه که دلال های سیاه خیابون، بچه های اکثرا بی‌شناسنامه رو با بدترین آموزش ها و به افتضاحترین نحو ممکن بزرگ می‌کنند؟ اون وقت این خوبه آیا؟

خوب. دولت ها به این نتیجه رسیدند که قانون فرزند خواندگی رو طوری تنظیم کنند که یا بچه جاش توی پرورشگاه، امن باشه، یا بره توی ی خانواده ی دو‌والدی که هم پدر باشه هم مادر.

ولی اکثر خانواده ها، به علت مشکلات خلقی و رفتاری که بچه های بزرگتر دارند، یا به علت سلیقه ی خودشون، شیرخواره ها رو بیشتر می‌پذیرند. تکلیف بچه های بزرگتر چی میشه؟ اون ها هیچ وقت نباید برند توی ی خونه ی امن آیا؟

جدیدا ی قانون واسه خانم های بالای سی سال داره تصویب میشه که بتونند فرزندی رو تکی به فرزند‌خواندگی بپذیرند. اینطوری شاید بچه های بزرگتر هم ی نسیبی دیدند.

خوب. باریکلا. خودتم داری میگی. خودشون به این نتیجه رسیدند که تک‌والدی هم میشه بچه بزرگ بشه. یعنی فقط سایه ی مادر بالا سر بچه باشه.

خوب آره. حالا که چی؟

که اینکه چرا این موضوع در مورد آقایون صدق نمیکنه آیا؟ یعنی چرا هنوز به این نتیجه نرسیدند که بچه با پدر و بدون مادر هم میتونه بزرگ بشه؟ یعنی چرا تک‌والدی رو فقط در مورد خانم ها درست میدونند و میخوان تصویب کنند؟

نمیدونم. واقعا نمیدونم. ولی آخرش همه ی حرفت اینه که ای کاش پذیرش فرزند به فرزند‌خواندگی توسط آقایون هم به عنوان تک‌والد، قانونی بود تا تو میتونستی یکی رو بپذیری. درسته؟

خوب آره. ولی می‌بینی و میدونی که نیست و نمیشه. من خیلی سختمه که واسه خاطر تربیت ی بچه ی سالم، خودمو بندازم توی چاه ازدواج.

نمیدونم. از نظر من که ازدواج، چاه نیست. به هر حال، خوب شد حرفاتو شنیدم. وگرنه تا همین حالا واسه پکر بودنت ساز مخالف می‌زدم. شاید بچه ها نظرات خاص خودشون رو در مورد اینکه چرا فرزند‌پذیری واسه خانم ها میشه ولی واسه آقایون نمی‌شه داشته باشند و اینجا واسمون بنویسند. اون وقت هم من و هم تو متوجه میشیم که شاید طرز فکر هایی باشه که ما نتونستیم تصور‌شون کنیم. تازه، یادت باشه وقتی میگی بچه میخوای، باید بتونی محل سکونت، وسیله ی ایاب و ذهاب، منابع مالی، امنیت، آرامش و سلامت بچه رو تأمین و تضمین کنی.

خوب آره. اینو قبول دارم. البته شاید حقوقدان ها هم نظرات قانون رو بتونند بهمون بگند. مثلا توجیهی که واسه این قضیه وجود داره و این حرف ها. ولی من شخصا فکر نمی‌کنم آقایون اون‌قدر ناتوان یا خشن یا بی‌تفاوت باشند که از عهده ی تربیت فرزندشون تکی بر نیاند. همونطور که خانم ها هم مث آقایون این توانایی تکی بزرگ کردن فرزند رو دارند. به نظر من نباید فرقی بین این دو جنس از نظر واگذاری فرزند بهشون وجود داشته باشه.

میگم که، نمیدونم. منم گیج و تو شکم. بذار ببینیم بچه ها چی میگند. اصن شایدم چیزی نگند. به هر حال، با اینکه کاملا باهات موافق نیستم ولی همین که روی یکی از سکو های محله نشستیم حرف زدیم خودش خوب بود. قبول نداری؟

چرا. انصافا نمیتونم حس خوبی که از گفتن حرف هام بهم دست داد رو پنهان کنم. ایول که بودی. ایول!