دوباره تو و من و نوشته های چرت و پرتم. همان ها که فقط خودم می فهمم و خودت. همان ها که نوشتنشان نتیجه ی تجربه ی با تو بودن است و حالا قرار است، پیکسل پیکسل بشود بنشیند روی یک سری چشم، و سمپل سمپل بشود برود در یک سری گوش. چشم ها و گوش هایی که شاید خواندن و درک این نوشته برایشان سخت باشد و وقتگیر.

وقتی با من قدم می زنی، چه خوش است که زنجیروار وصل و وابسته می شوم به تو و دست هات. عصایم را جمع کرده ام و به امانت به زباله‌دان لحظه ها سپرده امش تا بعدا که متأسفانه حضورت رنگ می بازد، پسش بگیرم. عصایی که خودش نیز با رغبت جمع می شود، به بودن با تو تشویقم می کند و با کمال میل، خود را میسپرد به زباله‌دان موقتی لحظه های خاطره‌ساز. فقط جسمم نیست که به تو اعتماد محض کرده است، عجب اینجاست که روحم نیز به دست هات وابسته شده. فکرم، ذهنم، خیال‌پردازی‌هام، تمام مفاهیم انتزاعی و غیر انتزاعی وجودم به دست هات زنجیر شده اند. به دستانی سبک و انگشتانی سبکتر از تمام دست ها و انگشت هایی که تا به حال لمس کرده ام.

چه تلاش بیهوده ای می کنم در وصف حس ویران‌کننده ای که از با تو بودن دارم. با تو بودن توصیف کردنی نیست، تنها یک حس خوب است که باید تجربه اش کرد. حسی آغشته به سس کچ‌آپ، خنک، حسادت‌بر‌انگیز و خلوت، آرامشبخش و داغ، برفی، معصوم، پر از خوشحالی کلوچه ی گردویی از شنا کردن در دهانت، خواستنی، پر از پنیر پیتزا، مخلوط با طعم هی‌دی، حسی پر از فرصت استشمام جوهر فلش‌کارت‌های انگلیسی، حس اخطار تو برای پریدن از روی درب چاله ی کابل های مخابرات، طعم حمایت از تو در برابر باد های غیر موسمی و ناملایم، حس تلاشی بیچاره‌کننده ولی لذتبخش برای کمی بیشتر داشتنت، حس التماس حتی از یک گوشی خاموش در یک شب روشن، حس غرق‌آبه شدن در طعم آدامست و حس قاتی شدن با بچگانگی‌هات، حس ویتامین آب هویج، حس تحقیر تحقیر‌کننده‌هات، حس بد خداحافظی، حس ناراحتی، حس غم و از بغض ترکیدن، حس دور شدنم از تو با زانتیایی از هیچ‌کجا با‌خبر، حس انتظار، حس احتمال دوباره ندیدنت، حس کفگیری ته دیگ واژه ها. چه سخت، چه تلخ، چه کلیشه، چه بد، چه زهر، زهر دوری. من نیستم. نباشی، نیستم.