سلام آقا احسان و مهدیه خانم به نظر من اگه کسی میخاد به زندگی با یه نابینا فکر کنه باید به این سوالات دقیقا فکر کنه و تکلیف خودشو با خودش روشن کنه تا اون نابینا را به خاطر عشق فعلی که اصلا دست خودش نیست از چاله به چاه نیندازه.
آیا من آدمی بصری هستم که از دیدن اشیا لذت میبرم یا از لمس کردن و بو کردن آنها یا از شنیدن صداها؟ اگر بیشتر لذتهای من بصریند تا چه حد میتوانم آنها را به سایر حواسم پخش کنم تا با طرف مقابلم همنوا بشم؟ از آنجا که فرد نابینا که من مثلا قصد ازدواج با اورا دارم باید با خانواده من هم تعاملات نزدیک داشته باشد آیا من میتوانم مادرم یا خواهرم را نیز با همسر نابینایم وفق دهم تا اگر جایی فرد نابینا مثلا وسط یک مهمانی شلوغ از او کمک خواست کمکش کنند؟ تا فردا از همه چیز او بهانه نگیرند و اگر گرفتند تا چه حد میتوانم با بهانه جویی های آنها مخالفت کنم و به عشقم پایبند باشم.
اگر طرف مقابل شما نابینای توانمندی باشه تا ۵۰ درصد مشکلاتو میتونه خودشو با شما همنوا کنه اما ارتباط فرایندی دوسویه است. به نظر من باید حتما با یک مشاور امین در چنین مواردی مشورت کرد.