سلام به همه دوستان قدیم و جدید. میدونم خیلی ها منو فراموش کردید و یادتون نیست کی بودم و چی بودم. ولی من خوب یادم هست و دوستون دارم.
ترانه های قدیمی
نت های گم شده
صداهای گم نام
سازهای کهنه
و چه سوز عجیبی دارد نوای نی
چه غم عمیقی دارد صدای باد
نت هایی که از پس هم می آیند
میرقصند..پرواز میکنند به اعماق روح
و در هیاهوی فریاد های خاموش
حرف دل رهگذر خسته را میگویند
که دیگر توانی برای بودن ندارد
ونگاهش بی فروغ است
برایش تفاوتی ندارد گل یاس، سفید باشد یا سیاه
و صداهایی که در نجوای شب سراسیمه شده اند
نمیداند به کدام قبله باید سجده کنند
و خدایی که در سنگ نهفته است آیا حقیقت دارد؟!؟!
و شن های ساحل آنگونه که میگویند نرم هستن؟!
به گمانم نت،صدا، ترانه
همه بی رنگ شده اند.ترانه ای بی مفهوم
انسان های پوشالی و شعار های رنگی
از همان ابتدا تبلور آرامش از پس فریاد دروغ بود
نباید دل به لبخند سپرد و تشویق را جدی گرفت
باید سکوت کرد و در نقاب فرو رفت
و خاموش بود .. گریست به حال گلی که هرگز شکوفته نشد
آه از کوچه های خلوت بلند میشود
وقتی صدای زنگ دوچرخه کهنه پیر مرد
تنها هم دم لحظاتش است….
چقدر بی توقع است..!!!
فراموش نشدن تنها آرزوی تنهایی اوست
همین….!!!
(شعر از احسان)
7/4/94