به نام تو که نامت مایه ی قرار جان است هیچ وقت این طور نبودم هیچ وقت این جوری نشدم خودمم نمی دونم چمه نه دنبال تنهاییم نه دنبال تغییر خاصی نه حتی دنبال رکودم !اشکم نمیاد خنده م هم ساکته احساس هم نمی کنم که یه جایی گیر افتادم فقط این روزا دستم نه به طرف گوشی می ره نه حرفی برای نوشتن دارم نه حسی برای حتی جمعی دو نفره شاید اگه بخوام بخاطر تلف کردن وقتم مواخذه م کنن حالا بهترین فرصته !ولی دست خودم نیست حتی به کامنت های این تاپیک هم فکر نمی کنم وقتی به اونایی فکر کردم که منتظر رفتن و زنگ و پیامک و اس ام اسم هستن و یا تو شبکه های اجتماعی منتظر بودن من یه کم عذاب وجدان گرفتم ولی بازم قدرت این حس جدید بیشتر بود انگار خاموشم و روان مثل صدای برکه ای آروم پیچیده در سر و صدای پرنده های صبح گاهی حتی نمی دونم نهایت این تاپیک به کجا میرسه چیزی واسه گفتن ندارم بذار بمونه همین جا خاک بخورههههه