سلام و درود خدمت همه دوستان عزیز و گرامی هم محله ای

دیگه از حال و احوالتون نمی پرسم که خیلی تکراری سلام علیک نکرده باشم ولی بدونید که آرزوی من سلامتی شماست

باز هم با نمایشی دیگه خدمت رسیدم

“آوار” داستان زنیست که پس از زلزله در زیر آوار در زیرزمین خونه پدریش گرفتار میشه و بین یأس و امید دست و پا میزنه …

این نمایش رو که زهره خانمی خاجه نوشتند و الهام خانمی جلالی اجرا کردند و آقای مجتبی نیک فرجام کار افکتش رو انجام دادند رو می تونید از

اینجا

دانلود و گوش کنید.

وقتی دست هامون رو در دست هم دیگه بذاریم, وقتی با هم باشیم و به هم کمک کنیم اون وقت می تونیم آینده ای رو بسازیم که روشنیش چشم ها رو خیره می کنه و به اهدافی دست پیدا کنیم که برامون رویایی بیش نیستند.

این نمایش خارج از متن و محتوا, اجرا و نکات ریز و درشت فنیش به من حس زیبای با هم بودن و با هم ساختن رو القا کرد

کلا می دونید که من زیاد در انتقال حس و حالم توانا نیستم و بخوام براتون بگم و بنویسم هی آسمون ریسمون می بافم و آخرش معلوم نیست به کجا برسیم, پس مثل همیشه شنوندگان و خوانندگان عاقلی باشید که زیاد ممنون محبت تون میشم.

راستی تا یادم نرفته الهام خانم از کامنت های دل گرم کننده و پر محبت تون در پست نمایش هاشون تشکر کردند و گفتند اگر دوستانی بتونند در زمینه نویسندگی و افکت گذاری با ایشون همکاری داشته باشند بسیار خوشحال و مسرور می شند و آدرس اسکایپشون هست elham.jalali65

* * *

فرو می‌ریزدش بر سر، هر آنچه مانده بود آباد دلش از درد می جوشد، زمین، درمانده از بیداد

تلی از مرگ می بالد، کسی آهسته می نالد و می بلعد صدایش را، به نعره، دیوی از بیداد

مکرر می‌شود ماتم، زمانی در طبس یا بم چه فرقی می‌کند؟ این غم، چگونه می‌رود از یاد؟

هماره قصه یکسان است هجوم مرگ بر کرمان همان تکرار گیلان است، که شهر مردگان را زاد

و پژواکی است دردآلود، از ایینی گنه اندود که دزدیده است ایمان را به نام میهنی آزاد

صدای ضجه‌ی مادر، در عمق رنج می‌میرد پدر در بهت می‌ماند، اگر چه غرقه در فریاد

نگاه مات کودک در میان اشک می‌لرزد و در گوشش نمی‌پیچد صدایی جز غریو باد

چه شد آن خانه‌ی خشتی، رطب بر سفره بود و نان و بوی فقر زیبا بود، چو مادر لقمه‌ای می‌داد!

چه سرمایی است در جانش، کجا اید به درمانش سیه منوال تزویر و سیاهی لشگر امداد؟

هزاران نخل خفتند و دو چندان گور روییدند قنات از آب خالی شد و هستی زیر پا افتاد

نمایان تا که شد زشتی، ورای خانه‌ی خشتی فرو بلعید شهری را، زمین درمانده از بیداد

“ویدا فرهودی”