دوستان سلام.
چه خبرا؟ امیدوارم سال آینده بهتر از امسال برای همه شما عزیزان باشه.
رسم اینه که هرکی وارد محله میشه اولش از خودش بگه تا دوستان بیشتر بشناسندش ولی من همون اولش زدم تو کار اسپیکر و ماشین خودران و از اینجور حرفا.
بهتره که کمی درباره خودم بنویسم تا بدونید چه اعجوبه ای هستم برای خودم خخخخ
بعضی اوقات وقتی مینویسم دوستان از سر لطف میگن که خوب مینویسی و بعضی وقت ها مثل الآن چون نوشتن درباره گذشته ناراحتم میکنه اصلا خوب نمینویسم و از یک موضوع به موضوع دیگری میپرم.
متولد سه فروردین ۱۳۶۶، اهل سنندج هستم. به علت فقر مادی، دوران کودکی، نوجوانی و جوانی خیلی بر من سخت گذشت و در شرایط بدی به سر می‌بردم. خانه ما در حاشیه شهر و بالای یک تپه قرار دارد که اوضاع رو برای رفت و آمد سخت‌تر میکرد.
فرهنگ مردم محله هم چندان جالب نبود و من در زمان بچگی و نوجوانی بسیار شلوغ بودم.
تا پنجم ابتدایی در مدرسه استثنایی درس خواندم و بعد از آن به مدارس عادی کوچ کاردم.
معلمان دلسوز اندک بودند و تا دلتون بخواد معلم بیرحم و کتک زن بسیار داشتم. مرا بیشتر از آن چیزی که حقم بود کتک میزدند.
به کسی اجازه ندادم حقم رو بخوره و همیشه از حق خود دفاع کردم.
با وجود همه مشکلاتی که بود، دانشگاه تهران رشته الهیات که چندان دل خوشی از آن دوران ندارم قبول شدم و نزدیک به پنج سال در خوابگاه (کوی دانشگاه تهران) گذراندم. با افراد زیادی آشنا شدم و دنیای من بزرگتر شد. تابستان ها هم به کانون زبان میرفتم. گرما و گرسنگی دو یار جدا‌نشدنی من در تابستانها بودند ولی با همه سختی ها عاشق زبان انگلیسی بودم و تا جایی که امکانش بود
خواندم.دانشکده چند تا استاد خوب داشتم ولی بقیه متعصب و بد بودند که من همیشه باهاشون درگیر بودم و چندین بار منو از کلاس اخراج کردند. یک استاد داشتیم که به کُرد توهین می‌کرد و تا من جواب میدادم میگفت برو بیرون!! خخخ
دانشگاه که تمام شد دنبال کار می‌گشتم و قصد داشتم همان تهران کاری پیدا کنم که دوستان از سنندج زنگ زدند و گفتند که مدیر کتابخونه عمومی به انجمن قول داده که یک نابینا رو استخدام کنه و شرطش اینه که یک الهیاتی رو معرفی کنند. دوستان لطف کردند و من رو معرفی کردند. باور کنید سه سال این مدیر من رو پیچوند و آخرش هم هیچ کاری نکرد. مادرم خیلی چشم انتظار بود که من برم سر کار ولی وقتی من سر کار رفتم که بیش از یک ماه از مرگ مادرم گذشته بود و فرصت نکرد شاغل شدنم رو ببینه.
بیست و دو سه روز از مرگ مادرم گذشته بود که با بچه ها در اردوی مشهد شرکت کردم و بعد از برگشت، تهران رفتم و پیگیر شدم تا از حقم دفاع کنم. بعد از یک هفته کارم جور شد و سه ساله که دارم خدمت میکنم و از شغلم هم راضیم.
خاطرات زیادی دارم که اگر بشه در پستهای بعدی خواهم نوشت.
دوستتان دارم و عید پیشاپیش مبارک.