سلام عرض میکنم خدمت همه ی شما هم محله ای های عزیزم
امروز در خدمتتون هستم با ترانه ای جدید به مناسبت سالگرد پرواز هواپیمای ایرباس تا یادی بکنیم از مسافران بی بازگشتی که مورد حمله ی مدعیان حقوق بشر قرار گرفتند
امیدوارم این ترانه مورد توجه تون قرار بگیره

با این که من فقط شیش ساله بودم, دقیقا یادمه اون روز آخر

دلم میگه هوا مو داری هر روز, نکرده دوریتو یه لحظه باور

با دستات اشکامو پاک کردی گفتی, که بر میگردی زود زود کنارم

بهم گفتی اگه که خوب باشی, واست اسباب بازی هم مییارم

با حرفات هی دلم رو خوش می کردی, نمی خواستی که من اشکی بریزم

زدی رو شونمو گفتی تا مییام, تو هستی مرد این خونه عزیزم

درست نیم ساعتی بود رفته بودی, که اخبارو گرفتیم مثل هر روز

صدای مجری بد جوری می لرزید, می خواست انگار بگه یه چیز پر سوز

نشون داد تکه های سوخته ای از, هوا پیمایی که حالا رو آب بود

منم می پرسیدم از مادرم که, هوا پیمای بابا جون خراب بود؟

دیدم که مادرم زل زد به تصویر, دیدم که ّشکه بود و مات و خیره

گمونم از خودش می پرسید اینو, که حقش رو باید از کی بگیره

ندونستی که بی تو زندگیمون, میتونه تا چه حد پر درد باشه

چه جوری آخه یه بچه میتونست, برای مادرش یه مرد باشه

ورق که میزنم تقویمو انگار, برام هی درد تیرش تازه میشه

ندارم واسه ی این زخم مرهم, که بغضم میشکنه مثل یه شیشه