با سلام خدمت دوستان عزیزم. دوستان به خدا من هر شعری که میگم ماله خودمه. توی پست قبلیم چند تا از دوستان گفته بودن شعر هات تقلیدی است. ولی به خدا من شب و روز کار میکنم تا شعر هام ماله خودم باشه نه کسی دیگه. پریسا خانوم من قصد جسارت نداشتم و ندارم. زیاد حرف زدم. بریم سراغ شعر جدید:

این دلم تاقت نداره، دم میزنه از خودکشی،
اگر بدونی دردمو، میری خودتو میکشی.

بیا بشین کنار من، کنار این دل بیکس،
دنیا ویران کرده منو، حتا برام نذاشت نفس.

شاید بهم بگی چرا، انقده دل گیری و سرد،
دلم پره از روزگار، کاش بدانی با من چه کرد.

هر روز از دست روزگار، کارم شده گریه و زار،
دور و برت نگا بکن، فرقه بینه دارا و ندار.

میدانی بی پولی چیه، تو گوش بکن برات بگم،
خیلی دلم تنگه خدا، از جوانیم خیر ندیدم.

حرف هام برات بی معنیه، چی میدونی از نداری،
بی شام و بی پول همیشه، گرسنه بری بخوابی.

تو بچه ی اون بالایی، آخه بچه مایه داری،
حرف های من حالیت نمیشه، از حالم خبر نداری.

با ماشینت دور میزنی، میخوای کلاسی بزاری،
دارم از اینجا میمیرم، از بی پولی و نداری.

هر چقدم جان بکَنم، پول ماشینت نمیشه،
آخه بابای تو پولداره، مثل ما بی پول نمیشه.

یکی برای زندگی، یه عمریه کار میکنه،
نمیتونه حتا دیگه، کرایه خونه جور کنه.

چرا من هی شانس ندارم، بخته من شده نداری،
حسرت و خوشی تو دلم، خدا شده عینه خاری.

شایدم آرزوی دلم، پیشه خدای من زیاده،
شایدم این حکمتیه، تو سوارو من پیاده.

خدا دلم گرفت دیگه، از این زمانه و آدماش،
هیچ کسی پیدا نمیشه، درده دِلو بگم براش.

وقتی شناختم خودمو، یه روز خوش هی ندیدم،
کارم شده در به دری، همش نداری کشیدم.

تقدیم به دوستان عزیزم. تا پست بعدی همتونو به خدای بزرگ میسپارم.