با سلام خدمت همه عزیزان/ خواهران برادران و همه و همه.
یکی از موضوعاتی که هیچوقت از یادمان نمیره و تا آخر عمر در ذهنمان رژه رفته به ما چشمک زده و از یاد نرفتنی هست خاطرات شب خواستگاریمان هست و جداً به نظر من یه پستی میشه با کامنت های واقعا جالب و از یاد نرفتنی.
همگی بیاییم خاطره های شب نامزدی/ خواستگاری عغد و عروسیمان و احیانا خدایی ناکرده طلاقمون را تعریف کنیم. و مجرد ها تجربه و متأهلها هم لذت برده برای بچه ها و اقوامشان در آینده تجربه اندوزی شود.
از خودم شروع میکنم.
من 19 سالم بود که ازدواج نافرجام اولم را انجام دادم. چون هممون همنوع هم هستیم بدون رو در بایستی و شفاف میگویم که چون در اول نوجوانی تجربه ای نداشتم و میگفتم ای بابا ما آن زنی که واقعا در مد نظر ماست گیرمون نمیاد, لذا با یکی از نابینایانی که رفیقم بود و در پرورشگاهی کار میکرد بیشتر اوقات سر میزدم. او یکی از آن دخترها را گرفت و من هم گفتم هم ثواب هست و هم به سر و سامانی میرسیم. بدین سبب رئیس انجمن اسلامیشان که آخوندی بود همراه با چند تا از بچه های انجمنشونو در جریان کار گذاشتم و گفتم شما خدا را بیشتر از ماها در نظر دارید یکی از این دخترهایی که میدونید زندگی کن هستند را خودتان انتخاب کنید و به عقد و ازدواج من در آورید.
واقعا بچه ها قربان اخلاص و اعتماد های چندین سال پیش و قربان سادگیها و صداقتها. واقعا کی این صفا و بی آلایشیها و خوبیها را از بین برد؟ چه کسانی باعث شدند که به جای این صمیمیتها حقه بازی, نامردمی, و… جایگزین شود؟ بگذریم. به جای این که بیایند رضای خدا را سرلوحه کارشان کنند کردند آنچه نباید کنند. بگذریم و بگذریم. چه زجرهایی که کشیدیم چه بلاها که دیدم و به خدا قسم حلالشان نمیکنم. هفت هشت سال ازین وقایع گذشت. هرچه میرفتیم و با بزرگترهاش صحبت میکردیم که تکلیفمان چیست میگفتند دادستانی باید تکلیفتان را روشن نماید. خلاصه من بدبخت نابینایی که توی عمرم راه کلانتری را بلد نبودم حالا باید دادسرا دادگاه و دادستانی و هرچه داد اولشه باید برم. گفتیم بگذاریم یه بچه گیرمون بیاد شاید آدم بشه نشد که نشد. آخه مرتب توی گوشم میخوندند که حیوانات هم عاشق بچه هاشونند چه برسه انسان. البته قبول دارم نباید چنین کاری میکردم ولی والا هدف من طلاق نبود هدفم سازش بود و عقل حالایم را نداشتم. گفتم شاید درست شد. خلاصه خواستم طلاق بدهم گفتند چون ایشان روانیست اولا باید برگه مهجوریتش را از طریق روانپزشک های دادگاه بیاورید و بعد باید خودتان کسی را به عنوان قیم گیر بیاورید که قیمومیتش را برای همیشه به عهده بگیره. و اگه نتونید قیمی براش گیر بیارید دادستانی موظف میباشد چنین کار را انجام دهد. و اینها در پرورشگاهی که قبلا بودند فردی از طریق دادستانی موظف به این کار شده است. برگه روانی بودنشو از طریق دادگاه به هر مصیبت که بود گرفتم. حتما میپرسید اگه روانی بود چرا او را گرفتم و چرا دادگاه زود نجات نمیداد؟ در جواب باید بگویم اولا خود بی عاطفه شان چه در پرورشگاهشان و چه در دادگاه میدونستند که این بابا روانی هست, ولی آخه مگه دولت میاد به این سادگیها برای خودش نانخور بتراشه؟ خودشون هم میگفتند ما میدونستیم ایشون اینگونه هست ولی میخواستیم سنگ روی سنگ بایستد. من نمیدونم دیگه با این وضع و اوضاع سنگ روی سنگ افتادن یعنی چه؟ و در ثانی کسی که ناراحتی داره که به زودی و در یک دو جلسه که معلوم نمیشه که ما بفهمیم. برای گرفتن برگ مهجوریتش خدا میدونه چه بیچارگی داشتم. خلاصه فهمیدم که کسی که در پرورشگاهشان بهش قیم میگفتند یکی از همون کسانی بود که با پرستارهای اونجا چند روزه این خانم را به من غالب کردند. و چون همه دستشون توی دست هم بود و چند نفری هم مثل من که میخواستند از بچه های آنجا متارکه کرده طلاق دهند چندین سال آنان را دواندند, من هم بدین سبب یکی از رفقایم که ثروتمند بود و به دنبال یه کسی که کارهای خانشو میخواست بدون جیره و مواجب براش انجام بدهد, لذا من هم خانممو بهش معرفی کردم. آنها هم چنین کسی را از خدا میخواستند. ولی من خداییش به آنان گفتم که ایشان روانی هست. آنها چند جلسه ای که من او را به خوانهشان بردم به من میگفتند روانی خودت هستی نه این بنده خدا. من هم گفتم تا دیر نشده زود خمیر را در تنور چسبانده نجات دهم. به خانم رفیقم گفتم شما راضی, من هم راضی, پس بیایید برگه قیمومیت را در دادگاه پر کنید. آنها هم آمده امضا را کردند. و من هم بعد از چندین سال آهی از اعماق دل بر آورده بعد از چند ماهی دوندگی به فضل مولا علی ع طلاقشو کف دستش نهادممممم.
واقعا بچه ها الهی هیچ وقت توی زندگیتون زجر نبینید. درسته که طلاق مبغوض ترین حلالها در نزد خداوند هست, ولی گاهی اوقات همین طلاق تلخ برای بعضی زندگیها از عسل هم شیرینتر میشود. مثل همین زندگی که من داشتم. صیغه طلاق مو را بر بدن انسان سیخ میکنه ولی من از بس خوشحال بودم موقعی که در دادگاه و محضر از زن قبلیم جدا شدم اولین حرفم بهش این بود بای بای راحت شدم. خدا وکیلی حالا که باز یادم به اون جریانها افتاده دلم میخواد یه رقص نیناش ناناش بابا کرم برم. مایلید بریم؟ خخخخخخ
خلاصه طلاقو دادیم. آقا بعد از چند روز دیدیم زنگ تلفن به صدا در اومد که داوود خدا ذلیلت کنه که ذلیلمون کردی و رفتی. من میدونستم جریان از کجا آب میخوره گفتم چتونه؟ مگه خودتون نمیگفتید روانی خودتی خوب گفتند آمو پاشو بیا اینجا این بابا بوای ما را سوزونده. خونه را دیشب آتیش زده برامون 110 آورده که اینها ماهواره دارند. نوه کوچکمو زده بیا ببرش. خخخ منم گفتم آقای فلسفی صبحونه آش خوردی؟ دیگه من کاره ای نیستم. گفتند میگی چیکار کنیم؟ گفتم شما فقط باید برید دادستانی تا اونجا تکلیفتون معین بشه. خلاصه این بیچاره ها چقدر دویدند که از شرش راحت شدند خدا میدونه و من. شنیدم که موقعی که فلسفی قیمومیتش دیگه از طریق دادستانی نقض شد, دولت او را در جایی در تهران که شور آبادش مینامند, فرستاد. خانم سابق من فقط میخواست به همون پرورشگاه سابق پیش رفقاش برگردد. ولی تمام تلاش پرسنل اونجا این بود که به خاطر بسته ماندن گوش و چشم دختران مجرد اونجا بچه هایی که در آنجا ازدواج کرده و هم اکنون طلاق گرفتند را راه ندهند. بعد از مدتی از شور آباد نیز فرار کرده به شیراز برگشته باز به خوانه فلسفی بر میگردد. حال بگذارید به طور گذرا در مورد فلسفی بگویم. او کسی بود که از یه بنده خدا که کلیمی بود پول قرض میکنه وقتی کلیمیه میاد در خونه فلسفی و طلب پولشو میکنه فلسفی میگه چک را بده تا پولت بدهم. چک را که میگیره کلتی اسباب بازی که دقیقا مثل کلت اصلی بوده از جیبش در آورده و میگه زود دستها رو بالا کن وگرنه میکشمت. بیچاره کلیمیه میگه فلسفی نوکرتم نکنه بکشیمون. فلسفی هم چک را تکه تکه کرده با آب لیوان قورتش میده. بعد تاکسی میگیره و برای این که کلیمیه شکایتشو به دادگاه نکنه اون کلت اسباب بازی را می اندازه جلوش و با تاکسی در میره. حالا یه اینطور کسی را ما قیم کردیم. واقعا سرتونو به درد آوردم. ولی هدفم به خدا قسم خوش بودن شماست.
خونواده فلسفی برای این که دیگه خانم قبلی من باز بیخ ریششون نیفته او را به مراجع تحویل میدهند. خاطره از خانم دومم را اگه مایل بودید بگوشید در کامنتها ذکر کنید تا در قسمت بعد براتون تعریف کنم. شما نیز خاطره هاتونو حتمً در کامنتها بتعریفید. با آرزوی موفقیت.