سلام بر کله های پر از مغزتون و سلام بر مغز های پر از اطلاعات‌تون و سلام بر اطلاعات پر از فایده‌تون و سلام بر فایده های پر از چی‌تون؟ باور کنید این یکیو دیگه کم آوردم ندونستم چی بنویسم. بیخیل. از آخرش شروع می کنم.

ششم اینکه قراره ی ریکوردر با صد تومان زیر قیمت بخرم. فکر کنم از اون تک باطری خور ها باشه که مثل خر ده پانزده ساعت با ی باطری نیم قلمی ضبط می کنه. ریکوردر خودم خراب شده واسه همین گزارش های سطح شهرم کم شده و میخوام دوباره مثل قدیما شروع کنم. البته گزارش های قدیمیم رو هم که نگذاشتم شروع می کنم به گذاشتن.

پنجم اینکه از امروز، باید به جای هفتو نیم، هفتو ربع برم سر ایستگاهی که سرویس مییاد. هنوز پام خوب نشده و لعنت به این زندگی و پا درد. میگم ی وقت این کشیدگی ربات ها و آدم آهنی های پام جدی و دائمی نشه بام بمونه؟ ممممییییتتتترررسسسممممم!

چهارم اینکه ی در باز کن از اون پیچی ها با ی سطل آشغال بزرگ میخوام و جایی پیدا نکردم جنس خوب داشته باشه. حالا رفیقم گفته میتونی بری بین سه راه ملکشهر و فلکه مطهری توی مغازه ای بزرگ و چند دهنه که مخصوص لوازم آشپزخانه هست، جنساتو بخری. اسم اونجا شهر عروسه. گفتم بدونید که مثل من چندین روز در به در نشید.

سوم اینکه قراره از امروز، هر چند روز یک بار، کتاب های مخصوص کودک و نوجوان که جایی پیدا نمیشه و توی هر کتابخانه ی نابینای ای نیست رو اینجا بذارم. اگه دانش آموز ها استقبال کنید، بیشتر میذارم. اگه هم نع، نمیدونم. شاید گذاشتم. شایدم نگذاشتم. بیخیل. زندگی رو عشقه!

دوم اینکه من همیشه وقت کم میارم. از بچگیمم همین بودم. هیچ وقت وقتم کافی نبوده. کارم از هفت صبح تا شش عصر وقتمو میگیره. بعدم که ماشالاش باشه روزا کوتاهن هیچی وقت نمیشه تا میایی میرسی خونه، خوابت گرفته باید بخوابی! لعنت به این وقت! ای کاش ی کمی حال میداد کش میومد!

اول اینکه هیچی دیگه. نوشتم که نوشته باشم. گفتم یه خبری از خودم بهتون بدم. شمام بدید. خبر رو میگم. از خودتونم باشه. یعنی مربوط به خودتون. وقتی پست های خاطره یا دست نوشته هاتون که مال خودتونه رو میخونم، نمیدونید چه کیفی میده! لذت میبرم از هم محلی بودن با شما!