**** به نام خدا ****
نامِ ترانه: حالِ زمستونی.
ترانه سرا: پوریا علیپور
تاریخِ سُرایِش: اواخر زمستان 1394 و تاریخِ بازنگری و تکمیلِ شعر: بهمن ماه 1395
و اما متنِ ترانه:
حالم زِمِستونی شده قندیل بسته این دلم،
مثلِ یخای رو کفِ جاده شکسته این دلم.
خورشیدِ خوشبختیِّ من بر من نتابید اِی خدا،
چِشمای من هم خشک شد از بس که بارید اِی خدا،
راهِ نگاهم دیگه با این گریه ها مسدود شد،
این حنجره زیرِ فشارِ ناله ها نابود شد.
چن تا سؤال و درد و دل دارم، خدایا گوش کن!،
این شعله های بی سر انجامو خودت خاموش کن.
گوشم به چی عادت کنه غیر از صدای نازِ اون؟،
با چی برقصم من به جُز ساز و به جز آوازِ اون؟
با چی تنِ من گرم شه تو این همه سرما و برف،
روزم نمیشه شب اگر نَنویسم از اون شعر و حرف.
دنیا برای من بدون اون یه درد مُضمِنه،
هضمِ فراق و بی کسی واسه دلم نا مُمکِنه.
اونی که ترکم کرده و فکر منِ رنجور نیست،
پیوسته یادِش می کنم از فکر و ذکرم دور نیست.
اون کادویی از سمتِ تو واسه منِ آشفته بود،
اینی که می گَم رو خودِش یک شب تو گوشم گفته بود.
از این به بعدِ شعر می خوام با خودِش صحبت کنم،
بی پرده و بی واسطه با اون می خوام خلوت کنم!
اِی عشقِ پایان ناپذیرِ من! درود اِی نازنین،
خوبی؟ کجایی؟ آسِمونی یا هنوزم رو زمین؟
اصلاً نمی گیری خبر، حالم رو جویا نیستی،
شاید فراموشِت شدم یا این که تنها نیستی!
این شعر ها، این حرف ها، این نامه های بی جواب،
دارن می شَن اندازه ی ده جلد از ده ها کتاب.
از روزِ تلخِ رَفتَنِت یک دم ندارم دلخوشی،
داری منو با این سکوتِ بی دلیلِت می کُشی.
فازی که دارم روز و شب بی تو، فقط فازِ غمه.
سهمِ من از این زندگی افسوس و اشکِ نم نمه.
اِی کاش می شد باز برگردی، به من نزدیک شی،
راهِ رهایی از سکوتِ این شبِ تاریک شی.
اِی کاش می شد با صِدات اینجا رو پالایش کنی،
از گَردِ دل تنگیّ و من رو غرقِ آسایش کنی.
بیناییِ چِشمامی و زیبایی دُنیام تویی،
پایانِ کابوسای پر تکرارمی، رؤیام تویی.
بی تابِ بی تابم گلم برگرد، این جا جایِ توست،
لب های شیرینِ تو سهمِ عاشقِ شیدای توست.