زن بودن پدیده ای عجیب است. آرام جان پدر، مرحم زخم های برادر، مایه حیات همسر، حمایت گر فرزند، در محل کار فرمان بری مطیع، در خانه مدیری با تدبیر، در خیابان محجوب و با وقار، در سختی ها صبور و پر احساس. این را خوب می داند که در جامعه خصوصا یک جامعه شرقی جنس دوم محسوب می شود اما این را هم می داند که پدید آورنده اش به او این چنین نمی نِگَرَد؛ پس ارزش زندگی را با همه وجود درک می کند. آنقدر توانا خلق شده که مادری می کند بی آن که جسمش فرایند مادر شدن را پیموده باشد. بر مسند قدرت تکیه میزند؛ رهبری می کند، پرورش می دهد، قدرت چگونه اندیشیدن را به شاگردانش می آموزد. جایی خواندم مردها شاخه های پر بار زندگی هستند و زن ها ریشه های آن. ریشه ها هرچه قوی تر، شاخه ها پر بارتر. حال این زن با این همه توانایی با چشم هایی بسته خلق می شود. جلوه ای زیبا از تجلی آفرینش. او تلاش می کند برای حفظ داشته هایش. کسب نداشته هایش. تحقق رؤیاهایش. گاهی تلاش می کند عضو  مؤثر خانواده باشد؛ گاهی به طور مساوی مسئولیت زندگیش با شخص دیگری تقسیم می شود؛ گاهی وقت ها هم لازم است که خود، به تنهایی مسئولیت زندگی را به عهده بگیرد. آن وقت است که دیگر سخت می شود؛ گرچه در میان این پیله سخت ، ظرافتی زنانه همواره جاودانه می مانَد اما سخت می شود. قدرت عظیمی پیدا می کند. قضاوت نمی کند پس قضاوت شدن را هم نمی پسندد. نگاهش به رو به روست. نگاه مستقیم به هدف. هرگز کسی جنس دلهره هایش را در نمی یابد مگر شخصی از جنس خودش.