دوستان عزیز سلام. امیدوارم که حال همگیتون خوب باشه. قبل از اینکه مطلب مورد نظرم رو خدمتتون عرض کنم، میخواستم یادآوری کنم که دیدید من بیخودی اسم خودم رو همیشه تنها نگذاشتم! میگید چرا؟ واسه اینکه حدود دو ماهی بود که کامپیوتر من بیچاره خراب شده بود و به اینترنت متصل نمیشد! نمیدونم مشکلش چی بود ولی هیچ کسی نتونست یا حاضر نشد به من کمک کنه تا از شر این اشکال خلاص بشم! کسی رو هم که به اون صورت نمیشناسم تا بتونم بطور دائم ازش کمک بگیرم و اوناییم که میشناسمشون، موفق نشدند مشکل من رو حل کنن! بهر حال گذشت! بله گذشت. اما مطلب اصلی که میخواستم باهاتون به اشتراک بگذارم، همونطور که از عنوانش پیداست، در مورد سلام کردن و سلام دادنه. ببینید دوستان به نظر من که اینجوری بوده نظر شما چیه؟ ما دو نوع سلام داریم. یه سلام فقط واسه از سر باز کردن وظیفه سلام دادن و بدون احوالپرسیای مرسوم. بطوری که فقط میگن سلام. دیگه کاری ندارن طرف یا مخاطب حالش خوب باشه یا نه یا بقول معروف به من چه که حالش خوبه یا نه! البته این تجربه خودمه. اطراف خود من کسانی زندگی میکنن که وقتی منو میبینن فقط به گفتن سلام. بسنده میکنن و نه حالی، نه احوالی، نه چیزی! فقط عنوان میکنن که ما به تو سلام میگیم که فردا گله نکنی که چرا فلانی به من سلام نکرد! خب این خیلی بده! ولی یه سلام دیگم داریم که همراه با احوالپرسی گرم و صمیمی هست و خیلی هم به دل میشینه!. به به! سلام آقا یا خانوم فلانی! خوبی؟ خوشی سلامتی؟ چه خبرا و از اینجور احوالپرسیای صمیمانه و دوستانه که میگم. خیلی هم به دل میشینه! بذارید راحتتر باهاتون صحبت کنم! فامیلای همسرم، اکثریت قریب به یقینشون در برخورد با من، از سلام نوع اول یعنی همون سلام از سر باز کنی استفاده میکنن! فقط میگن سلام و خیلی هم که بخوان مایه بگذارن میگن سلام آقا داوود و… یعنی حالت خوب باشه یا نباشه کاری نداریم! این، همون تجربه ایه که قبلا گفتم وقتی میخوان چیزی بدستم بدن هی تق تق تق میزنن به دست و پا و چک و چونه ام! خوشبختانه توی فامیل خودم اینجور آدم نداریم و هرکی میخواد با من سلام و احوالپرسی کنه با در نظر گرفتن مشکل شنواییم، خیلی راحت و صمیمی میان جلو و باهام سلام و احوالپرسی میکنن یعنی سلام از نوع دوم. حالا ببینم شما چی فکر میکنید؟ آیا برای خود شما هم این تجربه پیدا شده یا نه؟