آخرین بخشهای کتاب ماساژ از دنیس ویچِلُ را در فایلهای کوچک تر دسته بندی میکنم؛ لپتاپ را در حالت sleep می گذارم و فنجان قهوه ام را که چند دقیقه پیش پر کرده ام، لا جرعه تلخ سر میکشم.
به اتاق می روم. روی زمین می نشینم و به تخت تکیه میدهم. مبایل را از روی میز کوتاه کنار دستم بر می دارم؛ چند تا پیام از کانالهای مختلف دارم. میدانم که همه را بررسی می کنم چون کانالهای اضافه را نگه نمی دارم.
کانال شش نقطه توجهم را به خود جلب میکند: مهمان برنامه بهروز رضوی؛ صحبت در مورد کتابهای صوتی. سریع دانلود و بعد پخش میکنم.
بعد از آرم رمانتیک برنامه، خواننده دیگری می خواند: جانم باش. رخ نمایان کن و این ماه شب تابانم باش. جانم باش. داد از دل. بی قرارت شدم ای فریاد از دل. صبر من رفته دگر بر باد از دل. داد از دل، داد از دل. ….
خلاصه اینطور می شود که برنامه دور می گیرد و شروع می شود.
آقای رضوی از سابقه حضور پنجاه ساله اش در رسانه می گوید و این که دوستی و آشناییش با افراد نابینا به پیش از اینها بر می گردد.
از اولین دوست نابینایش به نیکی یاد میکند و به بیان خاطراتی دل چسب از آن دوران می پردازد.
از روزی می گوید که با دوستش بر سر درخت شاتوت می رفت و این که قلاب می گرفت تا او خود، بر سر درخت برود تا درخت راتا جایی که می شود آن طور که هست با دستهایش بکاود.
وقتی از او پرسیده میشود که زمان خواندن کتاب های شب خود را به جای نابینایان تصور می کند یا نه، پاسخش به قدری درخور و شایسته است که اهل تفکر را محو این همه صداقت و دانایی می کند.
در نهایت هم این صدای گوش نواز حجت اشرف زاده است که برنامه را به پایان می برد:
تو را آنگونه میخواهم که زندان زلیخا را
کمک کن آه تو جانا بگیرد دامن ما را
ندارم هیچ امیدی به این دنیای تبعیدی
که من از بد بیابانی گرفتم راه دریا را.
از شما دعوت می کنم برنامه را با آن حال و هوای صمیمی از همینجا دانلود کنید.