نشسته بود روی سنگ‌فرشی که باهاش جدول رو فرش کرده بودند و داشت زار زار گریه می‌کرد. خیلی بد گریه می‌کرد. انگاری که کسی رو از دست داده باشه. یا انگاری که کسی داشته باشه اذیتش کنه. یا انگاری که یه جاییش زخمِ عمیقی برداشته باشه و خون زیادی در حال رفتن ازش باشه. یا انگاری که یه مصیبتِ غیر قابل تصور روی سرش هوار شده باشه. زار و زار. های و های. اونقدر جانسوز که منم نشستم کنارش و شروع کردم به هرچی بدبختیم بود فکر کردن. چشم‌هام می‌سوخت. منم شروع کردم به گریه، ولی بی‌صدا. جرأت نکردم مثل خودش جانسوز گریه کنم. من بی‌صدا اشک می‌ریختم. ازش پرسیدم چرا گریه می‌کنی؟ گفت نمیدونم. گفتم پدر و مادرت کو؟ دو نفر گفتند ماییم. همین‌جاییم. گفتم چرا گریه می‌کنه؟ گفتند نمیدونیم. گفتم ساکتش نمی‌کنید؟ گفتند نمیشه. از وقتی به دنیا اومده تا همین امروز، چند سالی میشه که از ساعت شش تا هشت شب گریه می‌کنه و بعد خوب میشه. گفتم جاییش درده؟ گفتند نه. گفتم روانپزشک و روانشناس و مشاوره رفتید؟ گفتند آره به جایی نرسیدند. بهش گفتم خب تو چرا واقعا گریه می‌کنی؟ گفت نمیدونم. و به گریه ادامه داد. با گریه ازم پرسید خودت چرا گریه می‌کنی؟ گفتم گریه تو جانسوز بود یاد بدبختی‌هایی که تا حالا تحمل کردم افتادم گریه‌ام گرفت. با گریه پرسید مثلا چیا؟ گفتم نابینا بودنم. فقرم. بی‌سوادیِ خانواده‌ام. توی خیابون‌ها دست‌فروشی‌ام. پوچیِ زندگی‌ام. ازدواج نکردنم. پدر نبودنم. دزدیده شدنِ گاه و بی‌گاهِ پولام. صد کیلومتر با ماشین‌های عبوری از خونه تا مدرسه و دانشگاه رفتن و برگشتنم. تلاش برای کارت معافی سربازی و سوراخ شدن چشمم. گرفتگی گوشِ چپم. پولِ کمم. وضعیت مملکتم. تصمیماتِ اشتباهم. توی ایران ماندگار شدنم. توی آموزش‌و‌پرورش استخدام نشدنم. بی‌پولی و انصراف از رشته کامپیوترم. زبانِ فرانسه رو کامل یاد نگرفتنم. بی‌حوصله بودنم. افسرده شدنم. حال کار نداشتنم. تنبل بودنم. دو‌قطبی بودنم. بالای شهر زندگی نکردنم. به موزیک‌های خارجی گوش ندادنم. سراغ مواد مخدر نرفتنم. دیر به دیر به گربه سر زدنم. درآمدِ رانتی نداشتنم. قرنطینه شدنم. ساده بودنم. از بابای خدابیامرز به خاطر یه مشت انگور کتک خوردنم. در لحظه زندگی نکردنم. چه جالب. ساکت شده بود. ساکتِ ساکت. ساعت رو چک کردم. هشت و شش دقیقه بود. دستمو دراز کردم ولی پیداش نکردم بزنم روی شونه‌اش. چه بد. رفته بود. من داشتم واسه خودم حرف می‌زدم؟ اه. لعنتی