با سلامی دوباره.

دوستان و دوستداران شعر من باز هم آمدم.

با یک غزل که سروده این جانب است.

ببخشید که نشد مثل پست قبل، چند سروده بیاورم.

تقدیم به شما:

مجنون‌تر از لیلی منم, شیرین‌تر از شیرین تویی

اِی جان و اِی دنیای من, یاقوتِ دل آزین تویی.

شیدا‌تر از بلبل به گل, عاشق‌تر از خورشید و ماه

عاشق منم اِی خوبِ من, معشوقه بر دل این تویی.

مهرت به جان با من بمان, با من بخوان از عشقمان.

یادت بِه از عالم بدان, هم دین و هم آیین تویی.

قبل از تو من شیدا شدم, مجنون شدم لیلا شدم

شیرینِ من چون آمدی, فرهاد و هم شیرین تویی.

ما در قضا عاشق شدیم, باشد غَدَر تحریمِ ما

قلبِ من ار زخمی شود، بر جانِ من تسکین تویی.

ساغر تویی ساقی تویی, هم مست و هم مدهوش من

چون وصفِ تو آید میان، گلبرگِ هر نسرین تویی.

وزن: مستفعلن مستفعلن مستفعلن مستفعلن (رجز مثمن سالم).

علی‌اکبر زِینالی (خویی)

انتشار با ذکر نام شاعر بلامانع است

قَضا:
قضا عبارت است از وجود همه اشیاء به نحو بسیط در عالم عقل.

غَدَر (*با غ*) به معنای دو‌رویی, نابکاری و بی‌وفایی است.

نسرین:
نام گلی بسیار خوشبو و صد‌برگ.

منتظر نظرات ارزشمندتان هستم.