به نام آن که جان را فکرت آموخت, چراغ دل به نور جان بر‌افروخت.
نخست سخن آن که قبل از این که مدیریت محترم محله نابینایان قلم بر نوشته این حقیر سراپا تقصیر یا بدون تقصیر فرساید و تمام مسئولیت این نوشته را متوجه نگارنده آن کند, خود اعلام میدارم که بنده از حق طبیعی خود برای نقد یک موضوع استفاده کرده و محله نابینایان صرفا بستر این نقد است. قطعا نیک اندیشان و خیرخواهان ما در شرکت پکتوس, خوانندگان این مطلب که خود به دو دسته مدافعان و مهاجمان تقسیم میشوند و چه بسا عوامل مسابقه میدون و ایادی آنان متوجه این مسأله هستند و به فضل الهی بر خلاف دفعات قبل که از جایی انتقاد شده, حال خواه توسط ما یا دوستان ما, قسمت نظرات این مطلب کارکرد اصلی خود را حفظ کرده و به میدان نبرد تغییر کاربری نخواهد داد.
اما بعد….
برای شروع سخن و این که اصل مطلب در بند بند وجود خوانندگان محترم این مطلب نفوذ کند, نگارنده باید از علاقه وافر خود به مسابقه میدون سخن به میان آورد. مسابقه ای که از سال 98 با هدف معرفی کسب و کارها و حمایت از آنان توسط علاقه مندان به حمایت از این کسب و کارها کار خود را آغاز کرد.
حال خواه این حامیان سرمایه گذاران بزرگی باشند که مبالغی به مراتب بالاتر از جایزه خود مسابقه را به جیب مبارک آن کسب و کارها سرازیر میکنند, یا امثال من و شما مردم عادی که میتوانند با یک پیامک به کسب و کار مورد علاقه خود رأی دهند.
مشاهده رقابت ایده ها و خلاقیتهای مختلف همواره برای من جذابیت داشته و از طرفی از همان عنفوان کودکی علاقه مند به تماشای مسابقات تلویزیونی بودم. لذا مسابقه میدون از شبکه سه به یکی از علایقم تبدیل شد. خبر شروع فصل جدیدش در امسال خصوصا با اجرای بهمن هاشمی هم که ذوقی مضاعف در من ایجاد کرد.
اما با شروع تماشای قسمت اول از فصل جدید, رعشه ای بر کل وجودم افتاد. البته قبلش با اندک بینایی خود در تیزر آن قسمت عصای سفیدی را دیدم و خوشحال شدم از این که قرار است نابینایی در این میدان حاضر شود؛ اما برایتان نگویم از آن لحظه که صدای شنیدنی موتور تبدیل متن به گفتار امید را شنیدم.
آری! حقیقت دارد. شرکت پکتوس قله, نه ببخشید تپه ای دیگر پیدا کرده و قرار است بانگ مستقل نمودن نابینایان را سر دهد. البته که کلمه مستقل در این جمله قابل حذف است.
پس از بهزیستی, کتابخانه ها, آموزش و پرورش, دانشگاهها و جاهای دیگر که من نمیدانم, حال نوبت مسابقه میدون رسیده.
قبل از ادامه مطالعه این متن, از شما برای شنیدن و دیدن افاضات پکتوس در مسابقه میدون دعوت به عمل می آید. از طریق این لینک از سایت وزین تلوبیون تا پیش زمینه دقیقی از آنچه گفته خواهد شد داشته باشید.
از لطیفه امیر سرمدی عزیز که بگذریم شروع معارفه در برنامه توجه ما را به خود جلب نمیکند.
بله نمیکند. اگر منتظر فعل میکند بودید, معلوم است که تماشاگر چهره های نابینا در تلویزیون نبوده اید. امیر خان سرمدی که خوب یادمان است همراه مجتبی خادمی برای نقد شرکت پکتوس عازم شد و در نهایت همچون دانه های شکر در آب در آن شرکت حل شد, از داوران میخواهد که با چشمان بسته جملاتی در موبایل تایپ کنند و خود نیز این کار را انجام میدهد. داوران بدون هیچ امکاناتی و آقای سرمدی با موتور تبدیل متن به گفتار.
صرف نظر از کلیشه ای بودن این حرکت که ببینید ما چقدر معرکه ایم که بدون دیدن تایپ میکنیم و شما نمیتوانید, در ادامه مسابقه چنان سناریو پیش میرود که گویا استفاده از موبایل توسط نابینایان دست آورد پکتوسیون بوده و شرکت گوگل و البته یاران ما در پروژه ای اسپیک هیچ نقشی در آن ندارد.
البته بر نگارنده مفروض است که عزیزان در دفاعیه احتمالی خود بگویند هدف بیان توانایی نابینایان بود و این سناریو از آن جهت طراحی شده بود. اما به این عزیزان میگویم که هدف در آن مسابقه معرفی کسب و کار شما بود. معرفی نابینایان را بگذاریم برای عصر جدید و خوانش برگه خالی توسط آن عزیز, یا شفا گرفتن آن بانوی مقرب و رنگ شناسی عزیزان با چشم بصیرت. مواجهه داوران با این اقدام شما کاملا بیانگر این بود که به اهداف خفیه خود در این باره رسیده اید.
معرفی برجسته نگار هوشمند یا note taker که با عنوان تبلت نابینایان انجام شد هم اصلا جلب توجه نمیکند.
آقای سرمدی با شوق و ذوق بی پایان میفرمایند که دسترسی به کتب برای ما دشوار است و پکتوس آن را آسان کرده.
آقای سرمدی کاش میگفتید که من نابینای معلم که از قضا بسیار به این محصول شما نیازمندم, باید چقدر کار کنم که بتوانم آن را به همان قیمت 87 میلیون تومان که خودتان به کتابخانه ها فروختید بخرم. ای کاش میگفتید که سیستم عامل لینوکسی که رویش گذاشتید کلکسیونی از میانبرها را دارد که یک رساله راهنما فقط برای آموختن آنها لازم است. ای کاش میگفتید از پردازنده ای در آن استفاده میکنید که سالهاست در ارزانترین تلفنهای همراه هم استفاده نمیشود. کاش میگفتید که حافظه 16 گیگابایتی آن که 8 گیگابایتش توسط سیستم عامل پر شده جوابگوی نیازهای نابینایایی نیست که همواره با فایلهای فراوان سر و کار دارد. خواهشا نگویید 8 گیگ نبوده و n گیگ بوده که در اصل مطلب هیچ توفیری نمیکند. کاش میگفتید که محصول شما مزایای جانبی دارد که یکی از آنها این است که پس از مدتی کار کردن, به یک اجاق گاز کوچک برای تهیه حد اقل نیمرو تبدیل میشود. ای کاش میگفتید که هر کلمه ای با موتور تبدیل متن به گفتار آن بخوانی با چند صدم ثانیه تاخیر پخش میشود تا به خواننده بیاموزد که صبر و تحمل کلید موفقیت در زندگیست. کاش میگفتید که در وبسایت خودتان شفاف نبودید که درگاه usb محصولتان نسخه چند است یا از چه ورژن بلوتوثی استفاده میکنید. وای بر من که نگفتید محصولتان نو آوری نیست بلکه تولید داخل یک محصول خارجی است. و راستی چرا نگفتید که نرم افزار امید که در ادامه معرفی اش کردید در گل سرسبد سخت افزار خودتان نصب نشده؟ مگر نه این که میشد با برنامه نویسی این مشکل را حل کرد؟
راستی کاش میگفتید که چند درصد از نابینایان این سرزمین از این دستگاه استفاده میکنند؟ البته بهزیستی و کتابخانه را جان عزیزتان وارد آمار نکنید چرا که خود بهتر از من که در جلسه توجیهیتان برای وزارت علوم حضور داشتم میدانید که با چه روشی محصولتان را به جاهای مختلف فروش میکنید.
همین سوال را بهانه میکنیم که به امید خوش صدا برسیم. من که نه خوانندگان این مطلب بفرمایند که چند نفرشان از امید خوش خوان پکتوس استفاده میکنند؟ من که سالها بود صدایش را نشنیده بودم اما در مسابقه میدون مجددا یادم آمد که این موتور صوتی هنگام سویچ از فارسی به انگلیسی تاخیر دارد. کیفیت صدایش مربوط به همان سالهای گذشته است که به بهزیستی فروش کردند و البته که بهزیستی هم خوشحال و خندان خریدش. راستی آقای سرمدی کاش میگفتید که امید عزیز سالهاست هیچ بروز رسانی دریافت نکرده.
در نهایت پکتوس 40 سکه از داوران و هیئت منصفه گرفت و با اختلاف یک سکه ای از حاج آقایی که کارش تولید بازیهای رایانه ای بود, برنده این قسمت شد. اما بیایید ببینیم اگر داوران مسابقه آگاهی لازم راجع به تجهیزات توان بخشی نابینایان را داشتند پکتوس چند سکه دریافت میکرد؟
خانم دکتر مهرنوش!چون دنبال کننده قدیمی مسابقه میدون هستم سختگیریشما در قسمتهای قبل از فصلهای قبل را میستایم شما را میستایم و نگاهی به سکه هایتان می اندازم.
سکه ای که به خاطر گوشه دنج بازار به پکتوس دادید را نگه میدارم چون الحق والانصاف دنجتر از این گوشه نخواهند یافت. چرا که در نبود رقیب هرچه میخواهند میسازند و میفرروشند و این که هیچ نابینایی از آن استفاده نمیکند اصلا اهمیتی ندارد چون با آن قیمت صد تا در سال هم که بفروشند به سازمانهای مختلف, خرجشان در می آید.
اجازه بدهید سکه ای که به خاطر نو آورانه بودن دادید را من از دوستان پس بگیرم چرا که این محصول سالهاست در جهان تولید میشود با کیفیت به مراتب بهتر و تولید داخلش که همیشه برای شما مهم است با کیفیت باشد عملا هیچ حرفی برای گفتن ندارد.
اما سکه سومتان! جانم؟ بازارهای بین المللی؟ صادرات؟ رقابت با محصولات خارجی؟ من برای آن حرفی ندارم. سکه ای که دادید را میگیرم و از شما دعوت میکنم که عبارات braille note taker و braille monitor را جستجو کنید تا متوجه شوید چرا دوستان در عرصه بین المللی هیچ حرفی برای گفتن ندارند.
اما سکه بعدیتان. خواهر بزرگوار شاید کسب و کار این عزیزان برای خودشان مشکل گشا باشد اما ای کاش در مطالعات خود وقتی برای بازخورد نابینایان ایران به این محصولات اختصاص میدادید تا متوجه شوید که چه میزان از مشکلات جامعه نابینایان را حل کرده اند. همین که وقتی به بهزیستی مراجعه میکنیم و مطالبه میکنیم مبالغ میلیاردی برای خرید این تجهیزات بر فرق سرمان کوبیده میشود خود گواه میزان مشکلات حل شده از ماست.
آقای یونچی عزیز. همزبان دوست داشتنی من که شوخیهایتان همیشه برایم جذاب است! نمیدانم تعریف شما از کار خوب چیست اما قضاوت راجع به سکه ای که برای کار خوب عزیزان دادید را به مخاطبان همین مطلب واگذار میکنم.
راجع به حال خوب هم مخاطبان نظر بدهند بهتر است. البته جامعه جهانی تجهیزات به مراتب پیشرفته تر و ارزانتری دارند که از استفاده آنها لذت اکمل را میبرند. همان ایرانیان حالشان خوب باشد کافیست. من که حالم اصلا خوب نبود.
سکه سوم شما را هم نگه میدارم چرا که واقعا منت هیچ کس را نکشیده اند. از خلأ اطلاعاتی ارگانها و نهادهای مختلف استفاده کرده و فروخته اند. به صندوق رفاه دانشجویان هم داشتند میفروختند اما به موقع مداخله شد, خلأ اطلاعاتی آن نهاد پر شد و دیگر نفروختند. کاش در مسابقه میدون هم مطالعه و تحقیق بیشتری در این باره اتفاق می افتاد. اما جناب یونچی! از بهزیستی سوال میکنید که داری چیکار میکنی؟ چرا حمایت نمیکنی از پکتوس و… اتفاقا بهزیستی خوب حمایت کرده اما از شما میخواهم همانطور که با عصا راه رفتن ما را سنجیدید, یک جامعه آماری از نابینایان تشکیل دهید و بپرسید که اگر بهزیستی به آنها یک برجسته نگار هوشمند 87 میلیونی بدهد بیشتر خوشحال میشوند یا یک لپ تاپ سی میلیونی؟ مگر نه این که به گفته امیر خان سرمدی این محصول مشکل دسترسی به کتب را برای ما حل کرده؟ با منطق ایشان و شما پاسخ مشخص است اما واقعیت را هم بسنجیم بدک نیست.
سکه برای همت عالی و خوبشان را هم من کاری ندارم چرا که بیش از بیست سال است که همت به فروش بسته اند اما دریغ از توجه به انتقادات که در پایان این مطلب مفصل در باره اش حرف خواهم زد.
بستر تجارت خوبی هم واقعا درست کرده اند اما جان من بیشتر از اینها ندهید چون واقعا دلم برای رقیبشان سوخت. چرا که قربانی همان خلأ اطلاعاتی هیئت منصفه تان شدند.
آقای دکتر سیرانی گرامی کاش فلسفه 6 سکه را مثل سایر داوران میگفتید تا راجع به حق بودن آن 6 سکه نیز صحبت میکردیم.
اگر دقت کرده باشید نام چندانی از استاد صادقپور نیامد و مخاطب اصلی من آقای سرمدی بودند.
جناب سرمدی! شما خود نابینا هستید. با دغدغه های این جامعه آنطور که رزومه طویلتان میگوید قطعا باید بیش از من آشنا باشید. اما بیایید کلاهمان را قاضی کنیم. واقعا صدای هزاران نابینایی که از پکتوس عزیزتان نا امید شده اند را نمیشنوید؟ دقت کردید که این بار حضورتان هیچ بازتابی در جامعه نابینایان نداشت؟ مگر نه این که هدف ما همواره باید بهبود کیفیت باشد؟
برادر عزیزم که با شوق و اشتیاق جلوی دوربین با آن موتور صوتی سایت مسابقه میدون را زیر و رو کردید. به من بگویید هم اکنون چند درصد نابینایان از پک جاز استفاده میکنند؟
و در ادامه این را بگویید که آیا ما میدانیم و شما نمیدانید یا چه؟ یعنی خودتان هم میدانید دارید چه کار میکنید؟ به همان خدایی که احتمالا مشترکا میپرستیم اگر سابقه درخشان پکتوس را نمیدانستم عمرا به این تند و تیزی مینوشتم. اما میدانم و چه بسا میدانیم که دارند چه بر سر جامعه نابینایان می آورند.
جان تمام نابینایان ایران زمین حال که تپه مسابقه میدون را در نوردیدید بیایید قول بدهید که از آن سرمایه برای بهبود کیفیت استفاده خواهید کرد. محسن صالحی به کمرم بزند اگر خودم اولین کسی نباشم که تمام گفته هایم در این متن را پس نگیرم و از کیفیت خوب محصولات جدیدتان در همین محله و هر جای دیگری سخن به میان نیاورم.
اگر نمیدانید جامعه نابینایان از شما ناراضی هستند, این را خوب میدانید که من نویسنده این مطلب نه رقیب شما هستم و نه از رقیب نداشته تان چیزی گرفته ام که کمر به همت تخریب شما ببندم. اما دلم واقعا به درد می آید وقتی میبینم تصویری ارائه میدهید که نیست. اما اگر میدانید ناراضی هستیم و باز هم ادامه میدهید که حرفی باقی نمیماند جز این که فریاد وا اسفا سر دهیم از این که زی تیری که بهمان از جانب شرکت پکتوس اصابت کرده نظر کنیم و پر خویش در آن ببینیم. من همچنان از صادقپورها و دیگران توقعی ندارم اما از آن عزیز نابینایی که همدرد من است تا دلتان بخواهد توقع دارم. توقعی که سالها جمع شده و به این تند و تیزی در آمده. به وقتش حمایت کردیم و فرصت دادیم اما بهتر که نشد بدتر شد. این بار این گونه میگوییم تا باز فحش بخوریم اما می ارزد اگر واقعا اوضاع بهتر شود.
اما عزیزان در مسابقه میدون. اولین بار نبود که صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران در باره یک قشر خاص کمبود اطلاعات داشت و ضربه اش را هم خورد. اما برای من عجیب بود که داورانی که در فصلهای گذشته مو را از ماست بیرون میکشیدند و راجع به ریز کسب و کار مطالعه داشتند چرا این بار این کار را نکردند. پکتوس یک محصول خارجی را تولید داخل میکند اما واقعا این تولید داخل ابدا ارزش حمایت ندارد. این که مردم عادی که هیئت منصفه شما بودند از نمایشی که یک نابینا در تلویزیون راه می اندازد بهت زده شوند برای ما نابینایان عادی است. حال چه از روی ترحم و چه از روی تبدیل نابینا به موجودی ماورایی سکه از مردم گرفتند اما چرا داوران عزیز کوتاه آمدند؟
منطق میگوید که قبل از ارائه جلوی دوربین, شما پروپوزال محصول این عزیزان را خوانده باشید. چرا نپرسیدید؟ جستجو نکردید؟ به میان نابینایان نیامدید تا بهتان از میزان ارزش این محصول در جمع خودمان بگوییم؟ و هزار چرای دیگر. یعنی این محصول با آن قیمت نجومی که برای نابینایان میتواند حیاتی باشد اما به خاطر ضعف کیفیتش نیست اندازه شیر خر و در ضد سرقت و آتش خاموش کنی که استودیوتان را به آتش کشید و توالت سیار و هزار موضوع دیگر ارزش وقت گذاشتن و اطلاعات کسب کردن نداشت؟
سخن پایانی آن که این نیز گذشت و ما همچنان امیدواریم. امیدوار روزی که اگر نابینایی در تلویزیون دیدیم, اگر موضوعی مرتبط با نابینایان در تلویزیون دیدیم و هزاران اما و اگر دیگر, با شور و شعف دوستان خود را دعوت به تماشای آن کنیم و نه آن که دو دستی بر سر خود بزنیم که کاش زندگی واقعی ما هم به همان اندازه که این دوستان در قاب شیشه ای نشان دادند جذاب و راحت بود.