بیایید به مدت 24 دقیقه عصا‌ها را غلاف کنید، تصور کنید یکی از همنوعان شما در مرکز استان کردستان و در قرن ۲۱، برای اینکه یه پیاده‌روی مستقلانه داشته باشه، چند خان را طی میکند
عصامو جلو در خونه جدیدمون باز میکنم، با کلی شوق و ذوق به خودم میگم “نون هم نداشته باشی برا خوردن، باز خدا رو شکر کن خونه داری!”
ساعت گوشیمو چک می‌کنم، متوجه میشم هنوز 24 دقیقه مونده کارم شروع بشه و خوشحال از این که سر وقت حاضر میشم.
شیرجه میزنم تو نانوایی، نون میگیرم. طبق معمول مثل همیشه آقای نانوا میگه مواظب پله باش!
اوایل میگفتم بلدم و نیازی نیست هربار که بیام تذکر بدی اما بعد از این که عادت هر روزه اش شد، تسلیم شدم و به خودم قبولاندم که پله امروز با پله دیروز فرق میکنه.
یه روز که یکی از مشتریها بخاطر سرشلوغی جناب نانوا فرصت را غنیمت شمرد و به جای آن حضرت اخطار پله را بهم داد، در کمال حیرت شنفتم که گفت “ولش کن خودش عقل داره!”
پس از تحویل نان لواش به منزل، بیرون میام و قدم‌زنان افکارم را از سر میگیرم.
” راستی اجاره خونه الان چنده؟ پنج سال دیگه چند میشه؟ اگر صاب خونه نمیشدم چکار باید میکردم؟”
چندین متر رو بدون اشکال طی میکنم. به خیابون اصلی میرسم. چند دقیقه ای مثل ندید بدیدها خونه خودم رو به رخ مبارک خودم میکشم، از این نوع تفکر شرمنده میشم و از خودم حالم به هم می‌خوره.
تا به خودم میام یه ذره انحراف پیدا میکنم و پس از تنظیم خودم بر سر خط ویژه، یه خانمی بهم میگه “آقا راهو درست میری!”
به یه سه‌راهی میرسم سه قدم مونده به خیابون یه آقا بهم میگه میخوای از خیابون بری اونور؟ میگم بلی، تا اول تقاطع باهام میاد بعد دستمو ول میکنه و میگه ببخشید من عجله دارم و خودم زحمت رد کردن خیابون رو میکشم.
چند قدم اونورتر به میله های جلو مسجد جامع میرسم، یاد چند هفته پیش افتاده که بیخیال با سرعت بالا با زانو محکم کوبوندم بهش، از درد شدید به چیز خوردن افتادم و تا خونه کور لنگان رفتم.
احتمالا اگر میلهه یه جور دیگه باهام تا میکرد انقد درد نداشت! جانم براتون بگه که با خاطری رنجور و دلی آکنده از ترس ازش عبور میکنم.
چند قدم جلوتر که میرم، یهویی یه احساس خرکی بهم دست میده.
نمیدونم چیه که هربار یاد اون مردی که خدا را از جهت معلول آفریدن من شکر کرد می‌افتم، حس بدی بهم دست میده و رد میشم.
لابد با خودش میگفت” من که عمری مردم را نصیحت میکنم که راه درست از اونوره و این راهی که میرن اشتباهه، چطور یه نابینا به خودش اجازه میده رو حرف من حرف بیاره؟”
تنها گناه من این بود، نخواستم قبول کنم راهی که اون فکر میکرد اشتباه است را بپذیرم.
میخواستم بهش یاد بدم اگر چند قدم (به قول او اشتباه) برم هم طوری نیست راه خودم را با کمک عصا پیدا میکنم.
اما غافل از این بودم که آنچه برای اون توهین به شمار میآید، توضیح دادن من است.
جلوتر که میرم اوضاع پیاده‌رو بدتر میشه. یکی میاد جلو میگه آقا به کدام طرف میری؟ میگم مستقیم. میگه زن گرفتی؟ زنتم مثل خودته؟ بچه داری؟ بعد میدونه هیچی دستگیرش نمیشه بیخیال راهنمایی کردن میشه
تقاطع دوم بدون علامت که ماشین به سرعت ازش عبور میکنه رو خداوکیلی رد میکنم و از این که باز هم شانس نیاوردم ماشین بهم بزنه به راهم ادامه میدم.
به چندتا ماشین که توی پیاده رو پارک کردن میرسم یکی میاد راهنماییم میکنه که میگم چرا بعضیا بی‌فرهنگن! آخه اینجا جای پارک کردنه؟ میگه حق با توه، رعایت نمیکنن. بعد حس میکنم برمیگرده پیش ماشینش، از این که با عصا به ماشینش نزدم، کلی خوشحال میشه.
200 متر بالاتر به یه فضول میرسم میگه کجا میری؟ میگم اونور میگه کدوم ور! میگم مگه چند ور داریم؟ میخواد بدونه دقیقا کدوم ساختمون میرم. خلاصه اونم به یه ورش دایورت میکنه و میگه خدا شفات بده منم میگم خدا تو رو هم شفا بده!
جلو استانداری میرسم نگهباناش کلی تحویلم میگیرن و صمیمی و خودمونی رفتار میکنن، منو به اونور خیابون میرسونن، تا جلو کتابخونه باهام میان و با احترام ازم خداحافظی میکنن.
دوستان این راهی که من هر روز ازش عبور میکنم به طرف استانداریه که همچین شرایطی داره، وای به حال بقیه جاها.
برگشت هم به همین شکل طی میشه و من استقلال در پیاده روی با چاشنی ذلت را تجربه میکنم
البته همیشه هم اینطور نیست و بعضی از مردم هستند که از سر لطف، بدون پرسیدن سوال شخصی راهنمایی میکنند.