Day: فروردین ۲۸, ۱۳۹۳

امشب میخوام بنویسم. آزاد و رها. تو خیالم از برخی نامهربونی ها عکس بگیرم. عکس ها را آیینه عبرتم کنم. گاهی  دلم می خواهد خودم را بغل کنم! ببرم بخوابانمش. دست ببرم لای موهایش و نوازشش کنم.حتی برایش لالایی بخوانم، وسط گریه هایش بگویم: غصه نخور خودم جان! درست می شود!درست می شود. اگر هم نشد به جهنم… تمام می شود. بالاخره تمام می شود. اما تمام شدن به چه قیمتی؟ آیا چیزی که خواستم شد یا باز هم باید همچنان دلتنگ باشم. دلتنـگتر از تمام دلتنگـــــــــی ها. حسرت ها را می شمارم و باختن ها. و صدای شکستن را … نمیدانم من کدامین امید را ناامید کردم. و

سلام. حالتون خوبه؟ بهتون خوش میگذره؟ من اومدم برای شما یه نامه بنویسم. یه نامه از دنیای عروسکها به دنیای آدم بزرگها. شما آدم بزرگها اصلً ما رو یادتون هست؟ یادتون هست که چه قدر خاطره با ما داشتید؟ همه ی شما توی بچگیتون دختر و پسر توی اسباببازیهاتون یه عروسک داشتید.یه عروسک که یه فرق اساسی با همه ی اسباببازیهاتون داشت. ما همیشه مَحرَم اسرار شما بودیم. از خیلی چیزها خبر داشتیم که خانواده و پدر و مادرتون هم خبر نداشتن. اگر شیطنتی میکردید، اگر خرابکاری میکردید، اگر کار بدی میکردید همیشه این ما بودیم که این راز رو توی دلمون نگه میداشتیم و تا ابد پیش ما