سلام.
این کامنت من خیلی خیلی طولانیه. از همه اون هایی که حوصله من و پر حرفی هام رو ندارن معذرت می خوام. باید می نوشتم. لطفا اگر کسی حوصله نداره شروع به خوندنش نکنه. هیچ کس جز یاسر. لطفا بخونش یاسر. تا آخر بخونش. راهی جز این پیدا نکردم که این رو به دستت برسونم و از طرفی جایی بهتر از اینجا نمی شناختم که این هارو بهت بگم. پس لطفا بخونش تا آخر.
سلام یاسر.
سالگرد ها همیشه انگار واضح تر از اصل ها هستن. شاید اینجا کسی نگیره چی میگم جز تو.
سالگرد ها همیشه واضح تر از اصل هاش هستن. سفید هاش سفید تر، سیاه هاش، وای امان از سیاه هاش!
اثر سالگرد های سیاه همیشه چندین برابر اصل هاشه. می دونی چرا؟ چون وقتی اتفاق می افتاد مثل جای۱ضربه ناگهانی داغ بود و حواسی وجود نداشت که آدم بفهمه چی شد. ولی وقتی گذشت، وقتی۱سال، ۲سال، چند سال گذشت، وقتی گرد و خاک ها خوابید، وقتی ویرانی ها مشخص شدن، تازه می فهمی چی شد. اون زمان سالگرد ها میان. وای که چقدر سیاهن سالگرد های شب های سیاه!.
می دونی؟ به نظرم خیلی ها از این سالگرد های سیاه دارن. بعضی میگن و بعضی نمیگن. من میگم. نه زیاد ولی اینجا همه خودی هستن پس میگم.
شب وحشتناکی بود شب سیاه من. وقتی اتفاق افتاد مثل صاعقه زده ها بودم. مات تکیه زده بودم به دیوار پشت سرم و فقط می گفتم آخه برای چی؟ برای چی؟ اون شب در سکوت گذشت ولی وای از سالگردش! شب سنگینی بود شب سیاه من.
من گل توی دریا پرت نکردم. پارچه سیاهی هم در کار نبود. من فقط نوشتم و باریدم، نوشتم و باریدم، نوشتم و نوشتم و نوشتم و باریدم. وقتی دیدم چیزی عوض نشد عصبانی شدم، حرصی شدم، دیوونه شدم. کسی نبود. داد زدم، هوار زدم، ضربه زدم، بلند شدم پاره کردم و داقون کردم و شکستم. دستم زخمی شد. خون که پاشید روی آستینم ترسیدم ولی نمی تونستم متوقف بشم. داد زدم. کسی نبود. تا تونستم به در و دیوار زدم. از نفس افتادم. دیگه نا نداشتم، حتی برای باریدن. به خودم که اومدم به معنای واقعی داقون بودم. می فهمی؟ داقون، و البته زخمی. دستم رو با شیشه شکسته به ناخواه نفله کرده بودم. این ها همه رو دیدم و درک کردم. دم صبح بود. باز صبح شده بود و شب داشت بیخیال طوفانی که من توی دلش به پا کرده بودم یواش یواش می رفت و جاش رو می داد به روز. روز بیخیال بلایی که دیشب سر خودم آورده بودم داشت جای شب رو می گرفت. هیچ چیز عوض نشده بود. من تا مرز جنون و تا دم سکته رفته و تازه زخمی هم شده بودم ولی هیچ چیز دنیا عوض نشده بود. کسی که اون شب بالای۱۰۰۰بار اسمش رو وسط۴دیواری خونهم هوار کشیده بودم، تقاضا کرده بودم، مثل روانی ها تمام اون شب سیاه خطاب بهش تقاضا و تقاضا و تقاضا کرده بودم، گفتم فقط باشه، گفتم هرچی بخواد می کنم، گفتم فقط بگه من چه کردم، گفتم غلط کردم، به خدا غلط کردم، ضجه زده بودم، پرپر زده بودم، زخمی شده بودم، کسی که مطمئن بودم از دردش اون شب سیاه رو به صبح نمی رسونم، آخ هم نگفته بود. داشت حالش رو می برد. اصلا اسمم رو یادش نبود. داشت زندگیش رو می کرد. بدون من. بدون اطلاع از اون شب سیاه من. و بدون اطلاع از سال افتضاحی که گذرونده بودم و حالا رسیده بودم به سالگرد سیاه. تقصیری هم نداشت. اون نگفته بود من اینطوری باشم. سر بالا کردم. همه چیز مثل دیروز بود. روز داشت با همون سرعت همیشگی بالا می اومد و من باید با همون نظم همیشگی بلند می شدم و می رفتم سر کار وگرنه جا می موندم. از کارم جا می موندم، از روزم جا می موندم، از زندگی جا می موندم. بهم بر خورد. دنیا خیالش نبود. اگر من اون شب واقعا۱کار جدی دست خودم می دادم و صبح جنازهم رو جمع می کردن باز هم دنیا خیالش نبود. دفن می شدم و تمام. و اون که از دردش شب من شده بود شب سیاه، اصلا معتقد به فاتحه ای هم نبود که برام بفرسته. اولش بهم بر خورد. بعدش خندهم گرفت. بعدش حواسم جمع شد. همه چیز داشت سیر عادیش رو طی می کرد. همه چیز درست بود جز من. کسی نمی باخت اگر من اون روز بلند نمی شدم و سر کارم نمی رفتم. کسی نمی باخت جز خودم. فقط خودم. اون لحظه انگار۱چیزی خورد توی سرم. سوال. ۱سوال که از اعماق ناخودآگاهم جوشید و اومد بالا و مثل حباب بزرگ شد و پخش شد و تمام ذهن خسته و پاشیدهم رو گرفت.
چرا من باید می باختم واسه خاطر هیچ؟ واقعا چرا؟
من حتی با مردنم قادر به عوض کردن چیزی نبودم. دیگه نمی تونستم اونی رو که از دستم رفته بود پس بگیرم. اون رفته بود. مثل مرده ای که دیگه نمی شد زندهش کنم. پس چه فایده داشت مردن من؟ چه فایده داشت اون زخم عمیق روی دستم؟ و چه فایده داشت گلوی گرفتهم که از بس اون شب سیاه داد زده بودم انگار ورم کرده بود و می سوخت؟ زندگی در جریان بود. با من یا بی من. واسه این قسمتش دیگه هیچ کاری از دست من بر نمی اومد. ولی بقیهش… داشت دیر می شد. من داشت دیرم می شد. باید می رفتم سر کار. باید می جنبیدم. من۱سال دیر کرده بودم. داقون بودم. جا مونده بودم. از کارم، از خانوادهم، از دوست هام، از زندگیم. باید می جنبیدم. واسه گریه کردن همیشه زمان بود و هست. باید جبران می کردم.
بلند شدم. زخم دستم رو کم و بیش رو به راه کردم. حاضر شدم. رفتم سر کار. ظهر که برگشتم اثرات ویرانی دیشبم رو از خونه جمع کردم. عصر اثرات ویرانی سالی که گذشته بود رو از اتاقم، کمدم، دیوار خونهم، پاک کردم. خیلی سخت بود. قفسه سینهم داشت از شدت هق هق می ترکید ولی متوقف نشدم. خاطره هارو جمع کردم. بعدش هم متوقف نشدم. جاده زندگی رو گرفتم و راه افتادم. هنوز هم توی راهم و هنوز هم خیال توقف ندارم.
من هنوز شب سیاه دارم یاسر. هنوز دلم تنگ میشه. هنوز دردم میاد. هنوز گریه می کنم. ولی نه مثل اون شب. دیگه نه داد می زنم، نه چیز می شکنم، نه تقاضا می کنم، نه غلط کردم میگم، و نه در سالگرد های سیاه غیب میشم و اطرافیانم رو دلواپس و خودم رو از زندگی جدا می کنم. دلتنگی هارو نمیشه کاریش کرد. اعتراف می کنم که تا نفس آخر عمرم هم دلتنگ میشم و هم گریه می کنم و هم چه توی سالگرد سیاه و چه خارج از اون، با شنیدن۱اسم آشنا، لمس۱دست مشابه آشنا، با شنیدن طنین۱صدای آشنا، حتی در۱مکان آشنا و در تماس با۱خاطره آشنا اشکه که مثل سیل از چشم هام میاد پایین. تو ندیدی من بد گریه می کنم. خیسِ خیسِ خیس. ولی با تمام این ها خیال توقف ندارم. تا زنده ام پیش میرم و سعی می کنم تا جایی که از دستم بر بیاد پیش ببرم.
این هارو واسه درد دل نگفتم که مثلا وای چقدر تو درد می کشی و من هم همینطور و من هم مثل تو هستم و چه و چه. این هارو گفتم که بخونی، بدونی، بگیری چی میگم.
من نتونستم چیزی رو عوض کنم. خیلی تلخه ولی دیگه باور کردم. تو هم نمی تونی. خیلی تلخه ولی باور کن. این ویرانی دیگه آباد بشو نیست ولی من خیال ندارم اجازه بدم ویران تر بشم. نمیشم. تو هم نشو. ببین ما الان اینجا اینهمه شاهد داریم. توی این محله تمام بچه هایی که این پست تو و این کامنت من رو می خونن شاهد هستن. بیا جفتمون در حضور شاهد ها به خودمون و به هم تعهد کنیم که نمی افتیم. اصلا بیا مسابقه بذاریم. هرکه زود تر رو به راه تر بشه. تو می بری یا من؟
می دونی؟ من می برم. جات می ذارم و برنده میشم حالا ببین. حرفی اگر داری بزنی بدو تا بهم برسی.
وای چه دراز شد!
خواستم این رو کنم۱پست و بفرستم دیدم دیر میشه و دیر می رسه دستت و درضمن پست حال و هواش فرق می کنه و باید کامنت بدم زیر همین پستت.
خوب، کاش حوصله کرده باشی تا آخرش خونده باشی! من منتظرم ببینم چیکار می کنی.
هستی؟
اگه هستی دست بده تا شروع کنیم. دیگه بسه. باید آباد تر باشیم. من و تو و تمام اون هایی که توی عمرشون شب سیاه دارن مثل ما.
ایام به کام همگی.