از خیلی وقت پیش شروع شد. یه وقتایی یه درد خفیفی رو حس میکردم. یه وقتایی هم این درد به سوزش تبدیل میشد. اوایل بهش دقت نمیکردم. فوقش یه مدت کوتاه، چند ثانیه یا چند دقیقه دردش شروع میشد و دوباره آروم میگرفت. کمی که گذشت، این دقایق طولانی و طولانیتر شد. دیگه فقط درد نبود. سوزش هم داشت. هم درد میگرفت و هم میسوخت. دیگه داشت امانمو میبرید. فاصله ی بین وقتایی که دردش شروع میشد کمتر و کمتر میشد. اگر اوایل هفته ای یه بار بود، به روزی چند بار رسید. روزی چند بار هم درد میگرفت و هم میسوخت. کم کم نگران شدم که یعنی مشکل چی میتونه باشه؟ اولش هرچی فکر کردم به نتیجه ای نرسیدم. ولی کمی که گذشت، به یه نکته ای پی بردم. هر وقت که درد میگرفت یا میسوخت، یه ناخوشی داشتم. یه اتفاق بد، یه خبر بد، یه تنش بد، یه بحران یا یه خطر. کمی که گذشت، دیدم بقیه ی اطرافیانم هم کم و بیش این دردها و سوزشها رو دارن. با خودم گفتم نکنه مریضی جدیدی هست و خبر نداریم! یعنی واگیردار هم هست آیا؟ هر روز به شدت درد و سوزش اضافه میشد. تا این که فهمیدم میتونه سرطان باشه. یه سرطان بدخیم که روزی به هدفش که نابودی هست خواهد رسید. بیماری مهلکی که شوخی سرش نمیشه. چنان داغونت میکنه که هرگز تصورش رو هم نمیکنی. اول از کم شروع میکنه ولی هیچوقت قانع نمیشه. اون به قصد همه چیزت میآد و تا ازت نگیردش ولکنت نیست.
اتفاقی برای جسمم نیفتاده نترسید.
این سرطانی که من گرفتم، سرطان روحه.
توده های بزرگ سرطانی تمام روحمو گرفتن. سختی زندگی، بیهودگی، بیکاری، بی برنامگی، بیپولی، بی نمیدونم خیلی چیزای دیگه اسم غده هایی هست که سر تا پای روحم رو گرفتن و هر روز هم دارن بیشتر میشن.
جسمت اگر سرطان بگیره فوقش اینه که کلی داروی شیمیایی و اشعه بهش میزنی و خلاصه یا خوب میشه یا اگر هم خوب نشه، خلاصه خلاصت میکنه و تمام.
ولی نمیدونم اشعه ای هم برای سرطان روح کارساز هست آیا؟ سرطان روح نمیکشه. تمام بدیش هم همینه. اگر میکشت، لا اقل یه مدت درد میکشیدی و تموم میشد. ولی این از اون بدخیماست. از اونایی که انقدر زجرت میده تا دیگه نفهمی باید چی کار کنی. عامل ابتلا به این سرطان هم نه زیاد سوسیس کالباس خوردنه، نه زیاد قلیون و سیگار کشیدنه، نه زیاد الکل مصرف کردنه، نه سوراخ شدن لایه ی ازن. عامل ابتلا به این سرطان، برای من یکی که معلوم نبود چی بود. هنوز که هنوزه یادم نمیآد چی کار کردم، چی مصرف کردم، چی کشیدم که این شد. فقط وقتی به خودم اومدم که روحم غرق غده های سرطانی شده بود.
پیشروی بیماریم به جایی رسیده که دیگه نباید منتظر درد باشم. باید منتظر آروم شدن درد باشم. شاید یه وقتایی کمی آروم بگیره. ولی خب شوخی که نیست. سرطانه. اونم از نوع بدخیمش. کلی هم پیشرفت کرده. کلی سیاهی، کلی نا امیدی، کلی بی عاطفگی، کلی بی انصافی، کلی بیهودگی سراسر زندگی و روحم رو گرفته که قویترین داروها و قویترین شیمی درمانیها هم جوابگوش نیستن.
برعکس کسانی که میگن سرطان خون و معده و مغز و این چیزا خیلی خطرناک و کشنده هست، باید بگم که سرطان روح از همه ی اینا بدتره. بدتره چون اتفاقاً هم خطرناکه و هم دردآور. خطرش وقتیه که کشنده نیست. زجر دهندست.
خلاصه خواستم تذکر داده باشم که از همون اول پیشگیری کنید.
اگر روحتون یه وقتایی تیر میکشه یا میسوزه، تا بیشتر نشده بهش برسید. به جایی نرسید که مثل من دیگه رهاش کنید به حال خودش و منتظر باشید ببینید آخرش چی میشه. هرچند که آخرش برای من هرچی هم بشه، مجبور به زنده بودنم مگر این که خلافش ثابت بشه.
درمان این بیماری تا کنون به صورت قطعی کشف نشده و امید چندانی هم به کشف آن نیست. چون دنیای این روزای ما به شدت سرطانزا شده. اگر درمان هم بشی، دوباره مبتلا میشی. دوباره توده ها میآن سراغت و دوباره و دوباره.
دوباره بعد از درمانت بی عدالتی میبینی، بی وجدانی میبینی، بی اخلاقی میبینی، بی احترامی میبینی و دوباره مبتلا میشی.
دوباره مجبوری تظاهر به خوب بودن کنی، تظاهر به امیدوار بودن کنی، تظاهر به شاد بودن کنی، خنده ی مصنوعی تحویل بدی، درد بکشی و بسوزی.
معلوم نیست. چه میدونید؟
شما هم سرطان،؟ شاید.