به نام حضرت دوست

که هرچه هست از اوست.

سلام.

سلامی از سر مهر تقدیم به ساکنان دیار مهربانی.

توی عنوان پستم نوشتم”یک نخستین با کمی تفاوت” آخه معمولا اولین پستها رو زمانی منتشر میکنن که دوستان تازه واردن و با اون پست میخوان یا خودشونو معرفی کنن یا چون تازه اومدن میخوان اعلام حضوری داشته باشن و از این حرفا… اما من نه تازه واردم و نه دیر دیر میام که الان دارم پست میذارم…

ولی خب تا حالا با این که بودم پست نذاشتم. چرا؟ اینشو خودم هم درست درست نمیدونم… ولی حالا میدونم که هستم و امیدوارم چیزی رو که برای اولین پستم انتخاب کردم واسه شما خسته کننده و تکراری نباشه.

گفتم امیدوارم تکراری نباشه از این جهت که اعضای ایستگاه سرگرمی دو سال پیش خوندنش و برای اونا جدید  نیست انشا الله اونا هم منو میبخشن و  نوشته تکراری منو که اونجا با عنوان آلاچیق: یک داستان واقعی منتشر کردم رو تحمل میکنن و دوباره میخونن.

یک داستان واقعی.

سال 1379 دیماه بود هوا سرد اما باران و برف نداشت، مثل همیشه مشغول زندگی روزمره بودیم امتحانات  هم شروع شده بود.

یک شب که مادربزرگ برای دیدنمان آمده بود اجازه بازگشتش را نداده بودیم من و دو خواهر دیگرم کلی اصرار کردیم تا پیشمان بماند مثل همیشه اصرارهای ما در مادربزرگ مهربان اثر کرد و این دفعه هم پیشمان ماند. اما این شب مثل شبهای دیگر نبود کلی فرق داشت. یک اتفاق تازه داشت. یک خبر خوش در راه بود.

مادربزرگ سالیان زیادی انتظار کشیده بود هر وقت میپرسیدی مادربزرگ حالت چطوره؟ و سر بحث را میخواستی با او باز کنی اول از همه آهی میکشید و میگفت: کاش خبری از دخترم میشد، کاش یک نفر فقط خبر سلامتیش را میداد.

آخر خاله ام اوائل نوجوانیش با یک ایرانی الاصل ساکن عراق ازدواج کرده بود و بعد از ازدواج هر بار مشکلی پیش آمده بود و خاله ام نتوانسته بود به دیدار خانواده اش بیاید.

پدربزرگم آن سالها خودش گاهی به دیدنش میرفت. اما زندگی سخت روستایی آن زمان اجازه نداده بود که مادربزرگم هم بتواند به دیدن دخترش برود این مسأله و سالهای بعد هم وقوع جنگ تحمیلی باعث شده بود تا ما و خاله جان حدود چهل سال یا بیشتر از هم  _{بی­خبر باشیم.}

_آرزوی مادربزرگ که بعد از حدود چهل سال به یک آرزوی شاید محال تبدیل شده بود الآن در حال تحقق بود.

گفتم که مادربزرگ پیشمان ماند،

ساعت 4 صبح یک روز جمعه بود ناگهان صدای زنگ تلفن همه را بیدار کرد!

-مادرم از شنیدن زنگ تلفن در نیمه شبها یا صبح زود عجیب وحشت دارد-

در جایش خشکش زده بود و جرأت نزدیک شدن به تلفن را نداشت! فقط به آن نگاه میکرد!

خواهر بزرگترم دید که مادرم به سمت تلفن نمیرود خودش سریع رفت ابتدا شماره را نگاه کرد خانه داییم بود. گوشی را برداشت. هنوز الو را نگفته…  دختر داییم شروع به حرف کرده… گفته بود: با مادربزرگ الان بیایین خانه ما، مسافر داریم… سریع بیایید… عمه برگشته…

خواهرم بدون این که چیز دیگری بپرسد، گوشی را سر جایش گذاشت. و بدون هیچ کم و کاستی حرفهای دختر داییم را تکرار کرد. آنقدر شوکه شده بود که خودش هم گفت عمه برگشته!

کاش آن لحظه ثبت میشد فیلمی چیزی گرفته میشد.

مادربزرگم بیش از چهل سال بود که انتظار میکشید هر روز از این و آن اخبار عراق را میپرسید بدون این که حتی بداند دخترش در کدام نقطه کشور عراق ساکن است. او فقط سراغ میگرفت حالا دیگر دخترش پیدا شده بود خودش آمده بود تا مادرش را ببیند. مادربزرگ آنقدر  خوشحال بود که نمیتوانست مسیر حدود صد یا دویست متری خانه ما تا خانه داییم را راه برود خیلی برایش طولانی بود.

عجیب است او حدود چهل سال یا بیشتر تحمل کرده بود اما این یک یا دو دقیقه برایش دیر تمام میشد!

وقتی خانه دایی رفتیم خاله جان درِ حیاط روی زمین سرد منتظر آمدن مادرش نشسته بود.

او حرفهای خانواده دایی را که گفته بودند مادربزرگ خانه عمه رفته باور نکرده بود و احساس کرده بود که مادرش از دنیا رفته و آنها نمیخواهند فعلاً راستش را برای او بگویند!

وقتی رسیدیم خاله جان با دو زن دیگر آنجا بودند گفتم که ساعت 4 صبح بود آن هم در یک روز زمستانی و سرد، خاله ام با این که چهل سال بود که کسی او را ندیده بود از زنان دیگر با وجود شباهت عجیب ظاهریش به مادرم قابل تشخیص بود.

صحنه بسیار دل انگیز و  دوست داشتنی_­ای بود هیچ وقت فراموشش نخواهم کرد.

مادربزرگم  دخترش را در بغل گرفته بود مثل این که تازه او را به دنیا آورده باشد فقط گریه میکرد و هیچ حرفی نمیزد یعنی توان حرف زدن نداشت ما هم همه فقط گریه میکردیم.

هوا خیلی سرد بود. من یادم هست که از شدت سرما میلرزیدم.

زن دایی جان دید که کسی خیال بلند شدن را ندارد خودش مادربزرگ و خاله جان را بلند کرد و  به داخل خانه هدایت کرد بعد همه ما را هم به داخل رفتن دعوت نمود. لحظات ناب و شیرینی برای ما گذشت.

اما خاله جان مدام سراغ پدربزرگ را میگرفت که سه سال بود از دنیا رفته بود و  زن دایی جان که نمیخواست فعلاً شادیش را خراب کند گفت: پدرت خواب است چون خیلی پیر و بیمار شده بهتر است بگذاریم صبح بیدارش کنیم.

خاله جان از حرکاتش معلوم بود که باور نکرده اما دلش میخواست باور کند  چون این بهتر از آن بود که بپذیرد پدرش را ندیده در حالی که از دنیا رفته است.

تا ساعت هفت صبح فقط حرف میزدیم  و به معرفی بچه ها و پرسش از خاله گذراندیم.

که خاله زن دایی را به اسم صدا زد و گفت: حالا دیگه صبح شده پدرم کجا خوابیده خودم میخواهم بیدارش کنم؟

تا این را گفت خاله هایم که همان ساعت 4 با ما با خبر شده و آمده بودند شروع به گریه کردند خاله همه چیز دستگیرش شد  و او هم گریه کرد.

او را سر مزار پدربزرگ بردیم. کلی با پدرش درددل کرد از غریبی گفت از دلشکستگیهایش گفت از بی کسیهایش، از شب را با خیاطی و سوزندوزیهایش برای تهیه روزی حلال گفت از فرزندانش که  آنها را به زور به جنگ برده بودند و یکی از آنها در سرمای شدید و برف کردستان عراق جان داده بود گفت از پسر کوچکترش گفت که بعد از گرفتن مدرک پزشکی در بحبوحه جنگ او رابه سربازی فرستاده بودند و با بمبهای شیمیایی خود عراق در جنگ سوخته بود گفت و گریه کرد و همه ما هم با او گریه میکردیم. آن روز خاله میگفت: نگویید گریه نکن بگذارید به پدرم بگویم که بر من چه گذشته است میخواستم اگر زنده بود اینها را به خودش بگویم حالا باز هم پیش خودش هستم پس بگذارید بشنود.

تا ظهر سر مزار ماندیم و با خاله جان گریه کردیم. همه سعی داشتن یک جوری خاله را آرام کنند خودش هم متوجه قصد اطرافیان شده بود و پس از گریه فراوان تلاش میکرد خودش را آرام نشان دهد.

تا به خانه باز  گشتیم و تمام فامیل برای دیدن خاله خانه داییم میآمدند او هم با روی باز سعی در یاد آوری گذشته و شناخت قدیمیترها میکرد.

پاینده باشید.