خوب. باید بگم که تا بیست دقیقه ی دیگه از زمانی که این نوشته رو شروع کردم، باید راه بیفتم به سمت محل کارم. یکی از ویژگی های شیفت کار در عصر و شب اینه که از خوش گذرانی هایم با رفقا، شب نشینی های محله، گپ و گفت در اسکایپ، قدم زدن هام در جلفا و میدان انقلاب و شام خوردن هام در رامانوس و هرمس و شاندرمن خبری نیست.
دیگر از خلاقیت ها و پادکست های صوتی شاد و طنزم کمتر می توانم تولید منتشر کنم و کلا حس بودن و در ارتباط بودن در من کم می شود. شب ها اما که از سر کار بر می گردم، سعی می کنم زود بخوابم که زود بیدار بشوم که کار های انجام نداده ی شب را صبح انجام بدهم. ولی نمی شود. حالا یا خستگی ای که صبح ها دارم ناشی از بی انگیزگی من است و یا ناشی از یک بیماری کلیوی، کبدی، قلبی، مغزی، قندی، فشار خون، یا هر مورد مخفی دیگر است که شاید روزی بدون اطلاع خودم از پای در بیاوردم.

نهایتا قصدم ذکر مصیبت و نوشتن نوشته ی گریه آور و دلسوز طلب نیست. یک سری چیز که در مغزم جمع می شود، باید بنویسمشان تا مغزم خالی شود برای تحمل و تجربه ی رخداد های بعدی. حالا چلو جوجه ام را با خورش ماست با هزینه ی پیک به مبلغ نوزده هزار تومان به صورت تلفنی سفارش داده ام و خورده ام و مثل خرس سیرم. از لذت خوردن خیلی خوشحالم و از اینکه خوردن، خوابیدن و حالیدن در زندگی، از سه رکن اصلی من برای ادامه ی عمر است کیف می کنم.

راستی، به اطلاع عموم برسانم که بنده از اول تا ششم عید، کاملا بیکار و آواره تشریف دارم. نه کار، نه سایت، نه دردسر، نه امتحان، نه مشق، نه هیچ هیچ هیچ مشغله ی دیگر. اگر اصفهانی ها در این شش روز، وقت آزاد داشتید و خواستید با هم جایی برویم، حرفی بزنیم و خوشی بگذرانیم، من پایه ام بدجور.

سال گذشته، دو سه نفر از دانش آموز هایم را که پدر و مادرشان روشنفکر و درواقع به فکر بودند، بدون حضور والدینشان برداشتم بردم در سطح شهر، حسابی چرخیدیم و خوش گذراندیم. یکی از بچه ها که از همه زبلتر بود را بردم 33 پل، هندسه ی آنجا را کاملا به او نشان دادم و به او یاد دادم چطور از کجا وارد و از کجا خارج شود. پرتگاه های خطرناک را با او بررسی کردیم و کلا لذت بردیم از زندگی. با گوشی تلفن همراهم، نحوه مسیر یابی را به آن دانش آموزان آموختم و سعی کردم تأکید کنم که مستقل باشند. حالا امسال می بینم که او خودش به تنهایی، با سن کمش، هرجا بخواهد می رود، برای رفت و آمدش خانواده را اسیر و به قول چشمه ابیر نمی کند و بیشتر از همیشه از زندگیش راضیست.

از این مسئله که بگذریم، سال گذشته، سفری سه منظوره در پانزده روز عید به استان های فارس، خوزستان و لرستان داشتم و خیلی به من خوش گذشت و بسیار سفر باید، تا پخته شود خامی.

راستی، رفیق های هم رشته و هم سن خودم در عید امسال برای رفتن به شهر بازی شهر رویا ها، یکی دو باغ بزرگ و کنار رودخانه با من اعلام آمادگی کرده اند. البته قرار داشتم به دعوت یکی از دوستانم به شیراز بروم که چون تکلیف مسافرتش مشخص نیست، معلوم نیست شش روز اول عید را به شیراز برای مسافرت بروم یا نروم. اگر شیراز نرفتم، حتما در اصفهان در خدمت رفقا برای گشت و گذار هستم. هر کدامتان که پایه اید، این گوی و این میدان. میثم امینی، خصوصا تو. فکر کنم سه چهار قرنی بشود از خانه بیرون نزده باشی. حد اقل یک عید را بیا بزنیم بیرون.

یک عیدی تر و تمیز هم برای شما گوشکنی های خوشمزه آماده کرده ام که البته عیدی ای که به شما می دهم، از خود شما خوشمزه‌تر، تمیزتر، و همه‌چی‌تر است. حتی شاید عیدی من از شما باحال‌تر هم باشد ولی این آخری را تضمین نمی کنم چون به باحالی بچه محل های خودمان جایی ندیده ام.

اوکی. دیگر هیچ. برویم که دیر شد و الان است که من را با نوشته هایم از پنجره ی محل کارم به یکی از خیابان های بی سر و با ته محله بطور زنده و مستقیم از بیبیسی پخش کنند!

عیدی هم طی دو سه روز آینده، منتظرش باشید!