بعد از اینکه من بازنشسته شدم این فکر خیلی ذهنم را به خودش مشغول کرده بود که اوقات فراغتم را چطور بگذرانم: گذشت گاهی اوقات به دو تن از رفقایم که گوش کنی هستند آقایان رسول اخوان و حسین موحد تماس میگرفتم و جویای احوال هم میشدیم مرا تشویق میکردند که کامپیوتر یاد گرفته و عضو سایت گوش کُن بشوم. هرجا که میرفتم کلاس کامپیوتر به علت کم بود متقاضی برگزار نمیشد.

خلاصه آنقدر گشتم تا در یکی از تشکلات نابینایی یک کلاس خصوصی پیدا شد که در هر هفته سه ساعت و ماهیانه 120 هزار تومان میگرفتند   که درس بدهند. هرچه ما اصرار کردیم که نمیتوانیم این پول را بدهیم فایده نداشت. من هم چون نمیتوانستم این پول را بدهم مجبور به نرفتن در آن کلاس شدم کسی را هم نداشتم که بروم ازش یاد بگیرم. نابیناهای شیراز مثل اینکه با هم قهرند. خلاصه بعد از مدتی شماره ی موبایل برادر عزیزم آقای سید اسماعیل کیانی را در این سایت پیدا کرده با ایشان رفیق شدم. ایشان علیرغم مشغلههای   خیلی  زیاد, که خودم شاهد و ناظر بودم: به من واقعً محبت کردند. به این محله ی صمیمی آمدنم پست گذاشتنم و کامنت دادنم برای شما عزیزان, حاصل همدلی و همیاری ایشان میباشد.

امیدوارم همه ی شما شاد و سر افراز  بوده پیشاپیش سال نو را به همه تبریک عرض مینمایم. موفق باشید. سید داوود حسینی.