به نام الله و به نام آن وجودی که وجودم ز وجود پر وجودش به وجود آمد.
سلام. همدلانِ هممحله ایِ عزیزُ مهربونُ با مرامُ صبورُ با صفا سلام.
همرهانِ خوبم, از اینکه, من بعنوان نویسنده و راویانِ اصلیِ ماجرای زندگیِ فرزین و پروین, با نگارش و روایتِ این ماجرای واقعی مدتیست که اذهانِ شما را خسته نمودیم و شما نیز در نهایت شکیبایی با ابرازِ محبت و اظهارِ نظر ما را موردِ لطف و توجهتون قرار داده اید, از یکایکِ شما صمیمانه متشکریم.
درین مجال قصد آن دارم که فصلِ دوم و یا به عبارتی بهتر فصلِ پایانی یعنی در حقیقت فصلِ خزانِ زندگیِ پروین و فرزین را, با روایتِ خودشان برایتان بنویسم.
بله باور کنید. میخواهم از ویرانی زندگی یک زوج همدلی براتون بنویسم که نخستین فصلِ زندگیِ مشترکشان را عاشقانه شروع کرده بودند و شما را هم با برخی خاطرات شیرین آن دورانِ شیداییشون یعنی همان دوران دلبریهایشون, در 4 قسمت پیشین آشنا کرده ام.
لطفا قسمت آخر این ماجرا را با دقت نظری بیشتر و توجهی عمیقتر مطالعه و بررسی کرده, در صورت تمایل نظرات سنجیده و شایسته ی خود را نیز اظهار بفرمایید.
فرزین، سالِ اولِ زندگیِ مشترکِ رسمیِ ما که در یک واحدِ مجزا در طبقه ی فوقانی منزلِ پدریم سکنا داشتیم, تقریبا به طورِ عادی و معمولی گذشت. البته هرزگاهی تفاوتهای اخلاقی و تمایزهای شخصیتی هر یک از ما باعثِ یه سِری اختلافهای کوچکی بینمون میشد که خیلی هم زود یکیمون کوتاه می اومدیم و رفع مشکل میشد.
علتِ اصلیِ این اختلافهای ریز و کوچولو که بعدها درشت و قلنبه شد عمدتا ناشی از این بود که من تربیت یافته ی خانواده ای پدرسالار بودم و پروین دقیقا نقطه ی بالعکس و مقابلِ من یعنی در خانواده ای مادر سالار تربیت شده بود.
ما خودمون خیلی سعی میکردیم تفاهمسالاری را بر زندگیمون حاکم کنیم, اما متأسفانه گاهی اوقات غرورِ بی موردِ یکیمون و دخالتهای ناشایسته ی بعضی از اعضای خانواده ی پروین مخصوصا مادرش, موجب به وجود آمدن این اختلافها میشد.
جالبه و یا نه, شاید هم ناجالبه که بدونید در دورانِ عقدمون آنقدر مشغولِ تفریح و تفرج و خوش گُذَرونی بودیم که اصلا و ابدا این تفاوت اخلاقی را حس نکردیم و متوجه آن نشدیم.
خلاصه پس از گذشتِ نخستین سال زندگیِ مشترکمون اتفاقِ جدیدی در کانون معتدلِ زندگیِ من و پروین رخ داد. پروین متوجه شد که قرارست تا چند ماهِ دیگر مادرِ اولین فرزندمون بشود.
من وقتی این خبر خوشایند را از زبان پروین شنیدم, خیلی خوشحال شدم. چون ذاتا و قلبا همیشه بچهها و دنیای شیرینشون را بسیار دوست داشته ام.
همیشه یکی از آرزوهای قلبی و بزرگم داشتنِ یک فرزند صحیح و سالم بود . میخواستم از تمام وجودم برایش مایه بگذارم تا فردی صالح و با تربیت و اخلاقِ انسانی و اجتماعی از فرزندِ دلبندم به بار آورم.
ولی باز هم متأسفانه, پروین اصلا رغبتی به مادر شدن, نداشت. بارداریش را امری تحمیلی از جانبِ من بر خودش میدونست. همین مسأله باب اختلافهای جدیدی را بین ما باز کرد.
حالا دیگه پروین دچار افسردگی و به تبَع آن کم مهری شدید نسبت به من شده بود  که البته برای اکثرِ خانمها در دورانِ حاملگی امری طبیعیست.
من هم در حدِ توانم شرایطش را درک میکردم. اگه یه وقتی خواسته یا ناخواسته بینمون اختلافی پیش می اومد, در اکثرِ مواقع من کوتاه می اومدم. چون بعنوان مادرِ فرزندمون برایم خیلی عزیزتر شده بود.
با وجودِ اینکه مشکلِ بینایی من یعنی همون علتِ نابیناییم, ژنتیکی و مادرزادی نبود و پروین علتِ مشکلِ کمبیناییش, ژنتیکی بود و هرچند که ما قبل از ازدواجمون مشاوره و آزمایشهای ژنتیکی را انجام داده بودیم, ولی به اصرارِ پروین که باز هم تحریک شده ی مادرش بود, جهتِ اطمینانِ خاطرش که مبادا فرزندمون همچون من نابینا شود و چون میخواستم هرگونه شک و شبهه را از دلِ پروین و مادرش دور کنم, به احترامِ خواسته ی او, اینبار نزدِ یکی از مجربترین چشمپزشکانِ شهرمون رفتیم.
آقای دکتر پس از پرسیدنِ علتِ نابینایی من و دلیلِ کمبینایی پروین و انجامِ معایناتِ تکمیلی بر روی چشمهای هر دو نفرمون, گفتند، احتمالِ 50 50 میتواند وجود داشته باشد که فرزندتون هم دچارِ عارضه ی بینایی شود که این احتمال هم قطعا متأثر از علتِ مشکلِ مادر بچه میباشد.
بالاخره این دوران هم با همه ی کشمکشها, حرف و حدیثها و سختیهایش بر ما گذر کرد و عضوِ سومِ خانواده ی ما, پسرمون فردین علا رغمِ میلِ قلبی و باطنی مادرش و شاید هم خودش, پای در عرصه ی این دنیای فانی گذاشت.
بله. خدا را شُکر و خوشبختانه فردین همان نوزادِ عزیزمان, بر خلافِ انتظار و در اوجِ ناباوری پروین و خانواده اش, در کمالِ صحت و سلامتیِ جسمانی و حواسِ پنجگانه, چشمانِ زیبا و متحیر کننده اش را به روی دنیا و اطرافیانش گشود.
اون روزها من شوق و شعفِ وصف ناپذیری داشتم. با اینکه فردین از هر جهت بی نقص و جذاب و دوست داشتنی بود, اما پروین چندان خوشحال و راضی نبود. چرا که خیلی دوست داشت فرزندمون دختر بشود.
در دورانِ حاملگیش وقتی شش ماهه بود به تجویز پزشک متخصصِ معالج و مراقبش, سُنُوگرافی انجام داده بود و چون اون زمان اینگونه تجهیزات پیشرفته نبود, با تشخیصِ اشتباه به او نویدِ دختر بودنِ جَنین را داده بودند.
پروین که از ابتدای حاملگیش اصلا تمایلی به مادر شدن را نداشت, در آن دوران با شنیدنِ نتیجه ی سُنُوگرافی کمی به مادر شدنش خوشبین و دختر دار شدنش دلخوش شده بود.
حالا که بر خلافِ انتظار و خواسته ی قلبیش فرزندمون پسر شده بود, نسبت به فردین و من به بهانههای مختلف بی توجهی و کملطفی میکرد.
من هم که میدانستم اکثرِ خانمها پس از زایمان, بسته به شرایط روحی و روانیشون به طور کم و زیاد دچار اینچنین حالتهایی میشوند, در نهایت صبوری و توانم پروین را درک میکردم و در مقابل بسیاری از کاستیهای رفتاری پروین کوتاه می اومدم و اعتراض نمیکردم .
شما کدبانوهای محله که تجربه ی مادر شدن را هم دارید بهتر میدونید که یک نوزادِ شیرخواره در طولِ شبانه روز به کرات نیاز به شیر خوردن, داره. الحمدُ لِالله پروین از لحاظِ شیردهی مشکلی نداشت.
شاید هیچکس باورش نشه و گُفتنِ این مطلب مضحک و مسخره باشه, اما گاهی اوقات پروین با من لج میکرد و از شیر دادن به فردین امتناع میورزید و به من میگفت، پسرت پیرم کرده و به اندازه ی یه فیل شیر میخوره. باید به من پولی بعنوانِ حق شیر دادن بدهی.
به خاطر همین مسأله فردین تحت الاجبارِ مادرش از شش ماهگی به بعد با کمک غذاییهای مخصوص و غیرِ مخصوص معده ی کوچولویش پر میشد. البته از این به بعد در طول روز هرزگاهی هم از شیرِ مادرش که لذیذترین و طبیعیترین حق و سهمِ غذایی او بود, تناول میکرد.
این دوران نیز با همه ی کمیها و کاستیهایش گذشت و فردین وارد سومین بهارِ زندگیش شده و دیگه هم کاملا مثلِ خودمون غذاخور شده بود.
ولی پروین همچنان با من و فردین سَرِ ناسازگاری داشت و با ایرادهای بی منطق, بی توجهیهای بیش از اندازه در بسیاری از مسائلِ خانوادگی و با کژ خُلقیهایش در زندگیمون تشنج ایجاد میکرد.
من هم دیگه حالا کاسه ی صبرم لبریز شده بود و کمتر این مُعضلات را تحمل میکردم و علارَغمِ میل قلبیم با او مقابلِ به مثل میکردم و با عرضِ تأسفِ فراوان چندبار هم بطورِ مختصر و ناخواسته مرتکبِ عملِ وقیحِ ضرب و شط شدم.
هربار هم که این اتفاقِ منزجر کننده پیش می اومد, بعدش از کرده ی ناشایستِ خودم شدیدا پشیمون میشدم و ضمنِ معذرتخواهیِ بیشائبه و با خریدنِ هَدیه ای برای پروین, رفعِ کدورت میکردم.
پروین دیگه اون پروین که من در دورانِ عقدمون میشناختم, نبود. او به هیچ وجهِ مِنَ الوجوهی کوتاه نمی اومد. فکر میکرد هنوز دخترِ خانه ی پدریش هستش و باور نمیکرد که متأهل شده و نسبتِ به شوهر و پسرش متعهد میباشد.
البته خدا خودش شاهدِ که مُصَوِب همه ی بدقلقیها, لجبازیها و ناسازگاریهای پروین مادرش بود. چرا که به جایِ اینکه نصیحتش بکنه تا به زندگیِ خودش و پسرش و شوهرش اهمیت بدهد, مدام بر آتشِ ناهنجاریهای پروین باد میزد.
سه سال دیگر هم به همین منوال با زجر و عذاب بسیار زیاد بر ما نیز بگذشت.
در طولِ این مدت چندبار پروین قهر کرد و به منزلِ پدرش رفت که هربار چند روزی طول میکشید تا با وساطت بزرگان خانواده هایمون, او به خانه ی خودش برگردد.
راستی این هم بگم که فردین سه سالش بود که با هزار و یک قرض و غوله و گرفتنِ چند وام متفرقه و با یاری و شُکرِ خدا توانسته بودم یک منزلِ نُقلی بخرم و دو سال بود که دیگه همسایه ی خانواده ی پدریم نبودیم و مستقل شده بودیم.
پروین، بارداری من در آغازین سالهای زندگیِ مشترکمون شُکِ شدیدی را به من وارد کرد. نمیدونم چه شد و چرا اینطوری شد. حقیقتش من اصلا نمیخواستم و دوست نداشتم که به این زودی مادر بشوم. به فرزین هم گفته بودم که حدِ اقل بگذار 5 6 سالی زمان از زندگیِ مشترکمون بگذره بعدا اگه شرایطمون مناسب بود, به این موضوع یعنی همان بچه دار شدنمون فکر میکنیم.
همیشه دلم میخواست در زمانِ مقتضی و آن وقتی که شرایطمون مناسبِ داشتنِ فرزندمون میشود, اولین بچه ی ما یه دخترِ گیس گلابتونی بشود.
بی توجهی فرزین به خواسته ی من, پسر شدنِ اولین فرزندمون بر خلافِ آرزوی قلبیِ من و هزار جور فکرهای مخرب که از بیانشون معذورم, دست به دست هم داده بودند که من نسبت به فرزین و فردین سرد و بی تفاوت شوم.
اوایلش فرزین با اینکه برایش خیلی سخت و گران بود, اما شرایطم را تحمل و درک میکرد. باز هم نمیدونم چرا صبوریی فرزین مرا آروم نمیکرد و من هر روز سرکشتر میشدم.
عاقبت فرزین هم دیگِ صبر و حوصله اش به جوش اومد و وقتی که فردین دو ساله بود, برای اولینبار فرزین بر روی من دست بلند کرد.
من هم که گوئیا به دنبالِ بهانه ی تازه ای میگشتم, بر تکرارِ رفتارهای قبلیَم شدتِ بیشتری به خرج دادم و از همینجا بود که سردیِ خاصی بر همه ی روابطِ ما, عاطفی و غیره, خواسته و ناخواسته و نابهَنگام, حاکم گشت.
فرزین خیلی سعی میکرد که ریسمونهای پیوندمون از هم گسسته نشود و به اصطلاح زندگیمون از هم نپاشه. من هم خیلی سعی داشتم و با خودم خیلی زیاد ممارست میکردم که این سرد گراییَم را از همه ی روابطمون دور کنم, اما نمیدونم چرا هرچه تلاش میکردم, نمیتوانستم و نمیشد.
میدونم فرزین بیشتر به خاطر من و استقلال در زندگیِ مشترکمون بود که خودش را به آب و آتش زد و با کلی مشقت و بی نهایت مقروض شدن توانست منزلی تقریبا مناسب نزدیکِ خانه ی پدریم خریداری بکنه. ولی صاحبخانه شدنمون هم سببِ تغییری در رفتارهای من و تحولی در زندگیمون نشد که نشد.
فرزین، تا یادم نرفته بگم که پروین هم در خریدنِ خانه, با فُروختنِ طلاهایش قسمتِ اندکی از هزینه ی خرید را متقبل شد و من هم متأسفانه اصلا و هیچوقت نتوانستم برایش جبران کنم و یا اصلِ سرمایه اش را به او برگردانم.
رفته رفته شعله ی خروشانِ آتشِ بگو مگوهای ما, تغیرهای بیجایِ ما, گذشت نکردنهای ما,کینه توزیهای ما, سنگدلی و بیرحمیِ پروین نسبت به وجودِ فردین و من, بی انصافیهای ما در فراموش کردنِ دورانِ خوشی هایمون و بی رغبتیهای ما نسبت به همدیگر, بر سر زندگیِ مشترکمان همچون اِژدَهایی خشمگین زبانه کشید و پاهای ناتوان و خسته ی ما به بدترین مسیرِ جاده ی زندگیمون یعنی دادگاهِ خانواده جهتِ انجامِ طلاق, یعنی تزلزلِ مُهلَک, واژگونیِ بی هدف  و ویرانیِ بی پایان, باز شد.
کیان، فرزین در حالی که بغضِ مغمومی در صدایش هویدا شده بود ادامه داد, چون درخواستِ ما برای طلاق توافقی بود, خیلی زودتر از اونی که باور و تصورش را کرده باشیم انجام شد.
آری پروین خوشحال همچون پرنده ای که از قفس آزاد شده, اسباب و اثاثیش را جمع کرد و رفت و در کمالِ شِقاوت, من و فرزین را با کوهی از غم و غصه به حالِ خودمون واگذاشت.
خدایا, آنگاه که بُت بود, بُت شکن فرستادی. حال که سینه ی من پر ز بغض است, بغض شکن هم داری؟
کیان، آه. بله. افسوس و صد حیف که این بود سر انجامِ سوگناک و مصیبت زده ی ماجرای واقعیِ زندگیِ واژگون شده ی یک زوجِ همدل به نامهای فرزین و پروین و فرزندِ معصوم و بلاتکلیفشون به نامِ فردین.
نظریه ی نویسنده درباره اصلِ ماجرا و نتیجه ی آن؛
اگر شما خوانندگانِ عزیز در خاطرِ مبارکتون باشه, فرزین در انتخابِ همسر فقط و صرفا همنوع بودن از لحاظ جسمانی را, عاملِ صحیحِ خوشبختی خود میدانست و اصلا به تفاهم و سنخیت مابِینِ طرفین توجه نداشت و به همین علتِ نسنجیده چند موقعیت و انتخابِ مناسب را هم, رها کرده بود.
در زمانِ  انتخابِ پروین هم بر اساسِ اعتمادی خام, بی تدبیری کرده و از هرگونه تحقیقی که لازمه ی هر انتخابیست, در مورد او خودداری ورزیده بود.
چنانچه شما دختر همنوع مهربون با عاطفه ی حساس مورد انتخابِ یک پسرِ همنوعی بشوید که تندخو, بی احساس و سردمزاج باشه, یا بالعکس, شما پسرِ همنوعِ با شخصیت, اجتماعی و شیفته و تشنه ی عشق و محبت اگر دختری همنوع را انتخاب کنید که عاری از هر گونه اهمیت و محبت باشه, مطمئن باشید هرگز هیچکدام از شما عزیزان نمیتوانید چنین اشتراک شبانه روزی را که از جهنم هم بدتر است, تحمل کنید.
دوستِ خوبم, دختر و پسر همنوع و همدلِ مهربونم در انتخابِ همسر منطقی باشید. داشتنِ وجوه مشترک و سنخیتهای حداقل 50 درصَدی در انتخاب همسر ضروریست. چرا که شما تا زمانی که مجرد هستید همواره یک کمبود در زندگی دارید اما وقتی متأهل شُدید هِزارو یک کمبود در زندگیِ مشترکتون پیدا میکنید اگه سنخیت و وجوهِ مشترکِ حداقل 50 درصَدی را نداشته باشید.
اگر فرزین را که زخم خورده و شکسته شده ی انتخابی بی منطق میباشد به دوستی خودتون قابل میدونید, تجربه ی او را الگو و درسِ عبرتی برای خویش قرار دهید و به عاقِبَتِ سر انجامِ او فکر کنید.
خواهش دارم در انتخابِ همسر منطقی باشید. صرفا احساسی عمل نکنید. باور کنید مجردی خیلی بسیار عالیتر و بهتر از متأهلیِ غیرِ قابلِ تحمل است.
عاقلانه انتخاب کنید, تا بتوانید عاشقانه زندگی کنید و صبورانه اغماض نمایید.
یادآوری مجدد چند نکته ی مهم و قابل توجه؛
1. از همه ی خوانندگانِ عزیز خواهش دارم اصلا و ابدا فکرهای نازنینتان را معطوف به شناسایی نامهای حقیقی اعضای این ماجرا ننمایید و چنانچه درین مورد حدس و گمانهایی هم میزنید, اکیدا از افشای علنی و غیرِ علنیِ آنها خودداری فرمایید. چرا که در غیرِ این صورت, اخلاقا مدیون آن عزیزانِ همدلمون میشوید و به معصیتِ نابخشودنیِ حق الناس مرتکب میگردید.
2. من, کیان به عنوان نویسنده و فرزین و پروین به عنوان راویانِ اصلی این ماجرای واقعی و حقیقی, با روایت و نِوِشتَنِ آن که چندان هم ساده و خالی از مرارت نبود, اصلا و ابدا قصد آن را نداشتیم که هرگونه ازدواجِ درون گروهی همدلان را نفی کنیم, همه ی ازدواجهای درون گروهی را ناموفق جلوه دهیم و یا منکرِ ازدواجهای موفق در بینِ همدلان بشویم. بلکه میخواستیم, با مطرح کردن برخی از خاطرات و اتفاقهای تلخ و شیرین زندگی یک زوج همدل از زمانِ شروعِ آشناییشون تا پایانِ زندگی مشترک و متأسفانه جداییشون, اولا به بررسی و تجزیه و تحلیل علل سر انجام ناخوشایند این ماجرا بپردازیم, ثانیا, شما همدلانی که قصد ازدواج داری, با درک و فهمی عمیق از این ماجرا به یک واقعبینیِ یقینی برسید.
3. بر خودم لازم و وظیفه میدونم باز هم بنویسم که زوجهای همنوعِ همدلی را هم میشناسم که منطقی و عاقلانه انتخاب کرده و انتخاب شده اند و با وجود همه ی مشکلاتِ مضاعف, عاشقانه در قلبِ همدیگر خانه نشین گشته و صبورانه بر مصائبِ پیرامونشان اغماض میکنند.
4. چنانچه نظری, نقدی, انتقادی, تذکری, پیشنهادی و یا پرسشی در مورد این ماجرا, هر یک از شما همدلان گرامی دارید و مایل نیستید در کامنتها مطرح کنید, میتوانید از طریقِ درگاههای ارتباطی من و شما ثبت شده در شناسنامه ی من, اقدام به انجامِ آن بنمایید.
همدلانِ نازنین و همراهانِ همیشگی, چه شمایی که با اظهارِ لطف و محبتتون همواره از ابتدا تا پایان این ماجرای واقعی اعلام حضور داشته اید و میفرمایید و چه آنهایی که چراغ خاموش آنرا از اول تا آخر دنبال نموده اید و بی تفاوت گذشته اید, باری دیگر از صبر و تحمل و التفاتِ شما سپاسگزارم.
کلام آخر؛
گاهی خدا میخواهد با دستِ تو دستِ دیگر بنده اش را بگیرد. وقتی دستِ بنده ای را به یاری میگیری بدان که دستِ دیگرش در دستِ خداست. انسان خوشبخت نمیشود اگر برای خوشبختیِ دیگران نکوشد.
تا درودی دیگر بدرود.