تو این جاده ی بی انتها, تو این سرمای طاقت فرسا, تو این سنگینی نگاه آدما
تو این سنگلاخهای روزگار, تو این لحظات گذرای بی شمار, تو دفتر خاطراتم, تو همین دیروز زندگیم, دارم دنبالت میگردم.
هی من بِدُو, هی تو بِدُو. هی من بِدُو, هی تو بِدُو.
چه قد سخته که نمیتونم حتی بهت هم فکر کنم
چه قد سخته که با اینکه شیرینی, با اینکه قشنگی, با اینکه هر کسی دوست داره تو رو داشته باشه, با اینکه هر کسی از داشتنت به خودش میباله, ولی فکر کردن بهت داره روحمو مث خوره میخوره.
چه قد سخته. نه میتونم داشته باشمت, نه هم میتونم نداشته باشمت.
یه لحظه. فقط یه لحظه خودتو بذار جای من. فکرشو بکن. اگه بخوام داشته باشمت, اگه بخوام مث بقیه آدما باشم, اگه بخوام زندگی کنم, داشتنت ضروریه. ولی اصن از فکر کردن بهت دارم دیوونه میشم.
اگه هم بخوام بیخیالت بشم, بخوام دیگه حتی اسمتو هم نیارم, بخوام از ذهنم بندازمت بیرون, دیگه از خودم تهی میشم, دیگه چیزی ندارم که از دست بدم, دیگه مردنم بهتر از زنده موندنمه.
خیلی خوب یادمه وقتی کوچکولو بودم, وقتی سنی نداشتم, وقتی تازه به مدرسه رفته بودم, همش بهت فکر میکردم.
همش با خودم میگفتم بذار بزرگتر بشم, بذار وضعم بهتر بشه, بذار درسمو بخونم, حتماً تورش میکنم. حتماً به دستش میارم.
هیچ وقت یادم نمیره زمانایی که از بیست گرفتن چه ذوقایی که نمیکردم, چه شادیا و شلوغیایی که راه نمینداختم. آخه میدونی چیه؟ همش واس این بود که فکر میکردم راه رسیدن به تو رو دارم هموار میکنم.
هیچ وقت یادم نمیره واس رسیدن به تو چه نصیحتهایی که بزرگترا بهم نمیکردند. ببین عزیزم: خوب درس بخون, بیشتر تلاش کن, حواست با امتحاناتت باشه. اگه میخوای بهش برسی, اگه میخوای خوشبخت بشی, اگه میخوای زندگی کنی و آدم حسابی بشی, باید خعیییلی تلاش کنی. خعیییلی.
آره عزیزم. منم که از خدا خواسته, به عشق تو بودَمو نفس میکشیدم, بیشتر و بیشتر تشویق میشدم که واس رسیدن بهت باید درس خوندن که چی, خر خونی میکردم.
آره خر خونی. میدونی یعنی چی؟ یعنی اینکه اگه چیزیو متوجه نمیشدم, اگه نمیتونستم درکش کنم, اگه نمیفهمیدمش, باید اون قد میخوندمش تا حد اقل حفظش میکردم.
و همش واس رسیدن به تویی بود که الآن فکر کردن بهت داره مث یه شیر غرنده به روحم چنگ میزنه.
اگه بدونی چه لحظات خوشی رو که واس رسیدن به تو زیر پاهام له کردم., اگه بدونی چه بچگیهایی که نکردم تا مبادا راه رسیدن به تو ناهموار بشه. اگه بدونی چه لحظات قشنگی از عمرمو که پای تو تلف کردم. اگه بدونی. اگه. اگه.
هعی روزگار هعی. میدونی ما رو به کجا رسوندی.
کسی که این همه دوستش داشتم, این همه میخواستمش, این همه عمرمو, جوونیمو, زندگیمو به پاش گذاشتم, الآن یه جوری ازم دور شده که حتی فکر کردن بهش داره چه کارایی که با دل من نمیکنه.
یادش به خیر اون قبلها. همیشه شبها میومدی پیشم, مینشستی کنارم, دستتو میذاشتی رو دلم, باهام از قشنگیای زندگی حرف میزدی. یادم نمیره هیچ وق. هرگز از حرف زدن باهات سیر نمیشدم. هرگز نمیتونستم خودمو بی تو تصور کنم.
چه خاطرات قشنگی که باهات داشتم. یادمه وقتی خاطراتمونو واس بقیه تعریف میکردم, وقتی از تو میگفتم, وقتی با هم سن و سالام در موردت حرف میزدم, وقتی از قشنگیات میگفتم, همه یه جور دیگه ای بهم گوش میدادند.
وقتی در موردت حرفی  زده میشد, وقتی میشنیدم که واس شنیدنت همه سکوت میکردند, وقتی بعد شنیدنت همه از خنده اشک شوق میریختیم, یه شوقی داشتم که نگو. یه حالی داشتم که نپرس.
ولی حالا چی. حالا که بزرگ شدم, حالا که این همه واس داشتنت جون کَندَم, حالا که به قول بزرگترای اون موقع آدم حسابی شدم, حالا که محتاج داشتنتم, حالا که عطش نرسیدن به تو تو وجودم شعله ور شده و باید بهت برسم, زندگی رو آوار کردی رو سرم و رفتی.
حالا که باید به قشنگیای با تو بودن فکر کنم, حالا که باید از با تو بودن لذت ببرم, حالا که نباید تنهام بذاری تو این زمونه ی پر از گرگ, خعععیییلی راحت رفتی و تنهام گذاشتی.
و میدونی چیه؟ تو با رفتنت, با تنها گذاشتنم, با هیچ وقت نیومدنت, بهم ثابت کردی که نه تنها آدم حسابی نشدم, نه تنها بزرگ نشدم, نه تنها کسی نشدم, بلکه حتی خر هم نشدم.
چون اگه خر هم شده بودم, اگه احمق هم شده بودم, اگه چلمنگ هم شده بودم, حد اقل حد اقلش وضعم اگه بهتر از هم سن و سالام نبود, دیگه بدتر از اونا هم نبود خداییش.
آخه میدونی چیه عزیزم. هر چند تو خودت از من واقفتری ولی بذار واس هم محلیام بگم اینا رو. اون موقع که با همسن و سالام دور هم مینشستیم, اون موقع که همه از داشتن تو حرف میزدند, اون موقع که همه واس رسیدن به تو برنامه ریزی میکردند, اون موقع, همون موقع, همون لحظات من متوجه شدم که چه چیزای مسخره ای تو سرشون هشت. ولی با این اوصاف, اونا به تو رسیدند و من نه.
اونا رسیدند و رفتند, ولی من نه. اونا پله های زندگی رو یکی یکی بالا رفتند, و من حتی از زیر زمین هم زیرتر رفتم. اونا از اون بالای بالا, از تو آسمون پر از رسیدن به تو, از پر ستاره های خوشبختیهای زندگی, از اون بالای کهکشانها, یه نگاه عاقل اندر سفیح به من میندازند و آشغالای ترحم هاشونو می میریزند رو سر من و میرند. اونا فقط زایئات محبت هاشونو به خورد من بینوا میدند.
خعییلی لطف کنند, خعععیییلی هوامو داشته باشند, اگه دیگه خعییلی شاهکار کنند, اگه خعععییلی انسانیت داشته باشند, از همون بالا, از همون بالایی که پر از آسمون رسیدن به تو هست و منو کوچیک و حقیر میبینند, آره از همون جا, با یه نگاه پر از ترحم و از اون نگاه هایی که من میدونم و ت هرگز, من میتونم و تو نع, بهم میگند آخی. بیچاره. واقعاً دلمون واست میسوزه. ای کاش میتونستیم واست کاری کنیم. ای کاش کاری از دستمون بر میومد. ای کاش خدا شفات بده.
شایدم تو راست میگی: شایدم تو درست بگی: شاید حق با تو باشه, آخه من اگه عقل داشتم, اگه آدم بودم, اگه از درک بهره ای برده بودم, اینقد بدون اینکه به تفاوتهای خودم با بقیه فکر کنم, این قد بدون اینکه وضعیت و شرایطمو بسنجم, این قد بدون اینکه بدونم واس رسیدن به تو چه وسایل و ابزاری باید داشته باشم, این همه خر خونی نمیکردم, این همه عمرمو تلف نمیکردم, این همه واس رسیدن به تو مشقت تحمل نمیکردم.
پس بذار صادقانه اعتراف کنم, عجب خریتی کردم. عجب.
تقدیم به آرزوی آرزوهای قشنگمون که حتی آرزو کردنشون هم واسه مون آرزو شده, چه برسه به اینکه بخوایم بهشون برسیم.
تقدیم به آرزوهایی که دیگران به راحتی بهشون میرسند, ولی ما خودمونو هم بکُشیم نمیتونیم آرزوشون کنیم.