درود بر عزیزان شاد و شنگول چون کامبیز ، عصبی و کم‌حوصله چون دشمنان! غمگین و افسرده چون زخمیان و اهل صفا و صمیمیت چون دوستان.
امروز نعره میزنم، فریاد میکشم، عقده خالی میکنم و بعضیا را متهم میکنم که اگر هنر شاد کردن دیگران را ندارید، چرا با تیکه انداختن دلشان را غمگین میکنید؟
وقتی نمیتوانید لبی را بخندانید، چرا چشمی را میگریانید?
درِ آپارتمانهای محله به روی همسایه باز نیست. خسته شدید، درک میکنم.
شبانگاه برادر ارشد پنجره را باز میکند و با صدای بلند داد میزند” به اندازه ی ۱۷۸ هزار تومان دروغ گفتم” فورا پنجره را میبندد.
بنا به رصد‌های اطلاعاتی و بررسی دوربینهای مدار‌بسته، آن شب هیچ زنی وارد ۳۳ پل اصفهان نگردیده پس نتیجه میگیریم، توهم ذهن مدیر دوباره نشت کرده و از خودش می‌بافد.
انتظار می‌رفت این پیام قبل از آغاز داستان نمایش داده میشد: توجه: خواننده ی گرامی، صحت این چاخان توسط سایت گوشکن رد یا تأیید نمی شود و دیدگاه های نویسنده صرفا افکار مستانه و پلید شخصی هستند و الزاما بیانگر دیدگاه تارنمای گوشکن نمی باشند.
درِ کامنتها بسته می‌شوند تا مبادا کسی مچگیری و یا در خوشبینانه‌ترین حالت تعریف و تمجید کند.

رهگذر محله را میبینیم که در راهروی محله و مقابل درهای بسته، با پشت خمیده و عصا لنگلنگان قدم میزند. دندانهای مصنوعیش را در آورده و لمسشان میکند.
سالیان درازی را صرف خدمت به نابینایان کرده است. همیشه تک و تنها، بدون داشتن همسر، زندگی را در هنگام پیری همچنان شیرین و بامعنا میبیند. شاید قسمتش چنین بوده.
به یاد اولین حضورش در مدرسه نابینایان می‌افتد. تا کنون توانسته ۱۶۴ مدرسه دیگر را در سراسر کشور مجانی نقاشی کند اما افسوس که در تمرینهای شبانه فقط سه بار گوشی مبایلش را در تاریکی پیدا کرده که یک دفعه اش اشتباهی گوشی خواهرش را برداشته که به اتهام دزدی متحمل 70 ضربه شلاق با اعمال شاقه گردیده است.
” ۸۵ سال برای جماعت نابینا زحمت کشیدم، کتاب، شعر و دکلمه خوندم تا به استقلال برسند، به همدیگر عشق بورزند اما چه فایده؟ از گروهی که به خودشان هم رحم نمی‌کنند چگونه میتوانم انتظار قدردانی داشته باشم؟”
به انتهای راهرو که میرسد ناگهان چشمش به عکس برادرش رعد بارانی میافتد که به رسم یادبود بر سر محله چسبانده اند و از فکر احمقانه ای که در سر داشت پشیمان میشود.
“قبل از وفات همیشه مرا نصیحت میکرد: هیچگاه درمقابل خدمتی که میکنی انتظاری نداشته باش، در این صورت کاری که میکنی، صرفا بخاطر خدا و آرامش درون خودت خواهد بود”.
از داغ برادر، کج میشود و خود را به لانه اش میرساند.

رعد بارانی، پدر معنوی سایت 60 سال پیش وقتی زنده بود و با صدای رعد‌آسا بر سر اعضای محله داد میکشید، سوال میپرسید.
” آیا ببین/ببینک هستی یا نبین/نبینک؟ پاورقی: ببین/ ببینک اشاره به پسر و دختر بینا و نبین/نبینک اشاره به پسر و دختر نابینا دارد.
اگر ببینک/نبینک هستی، دمت گرم چون از خودمونی در غیر این صورت مریخی هستی و بهتره بری به جهنم!”
بعضیها از سوالش استقبال میکردند و با روی خوش جوابش را می‌دادند، سوالات خصوصی و عمومی بعدی شروع میشد که انگار پایانی نداشت از جمله: پدرت رو بیشتر دوست داری یا مامانت رو؟
وقتی بچه بودی شیر خشک بهت میدادن یا از شیر مادر تغذیه میکردی؟ تو که نمیبینی وقتی به یک همنوع میرسی، چطور سلام میکنی؟
تو که میبینی، علت آمدنت به محله چیست؟ مبادا برای دزدی از نابینایان، قصد اقامت داشته باشی!
یکبار پدر را سخت متعجب و رعدناک دیدم، علت را جویا شدم. فرمودند از یک نبینک پرسیدم روزی چندبار دستشویی میری؟ عصبانی شد و بهم بی احترامی کرد و گفت به تو چه ربطی دارد!
سرانجام روزی از شدت غیظ آنقدر داد زد، تارهای صوتیش پاره شد و چند روز بعد در سن 93 سالگی به دیار باقی شتافت. اکنون سالهاست که در گوش ذهن تکتک اعضای پیر محله، طنین غرش‌ناک رعد بارانی از اعماق خاطره ها میپیچد.
یادشان گرامی و روحشان شاد.

پریسای محله در اتاقش نشسته، داستان جدیدی را آغاز کرده که پایانش مشخص نیست.
۲۲ سال است بازنشسته شده و تنها دو کار است او را در این دنیای فانی مشغول خود میسازد. نویسندگی و بافندگی.
این فکر که میتوان در ظلم آباد و با وجود خشونتی که در ظاهر انسانها هست محبت را کشف کرد، در زمان پیری در ذهنش برجستهتر شده و همچنان مینویسد.
به یاد بابا شریف و حسن میافتد و از خود می‌پرسد: آیا این شخصیتها وجود خارجی داشتند یا فقط و فقط ساخته ی ذهن من بودند؟
اگر وجود نداشته اند، پس چرا آنقدر به این دو نفر عشق میورزم و دوستشان دارم؟
گاهی نق میزند، با صدای بلند گریه میکند. با اعتراض ریحان اتاق بغلدستیش همراه میشود. افسوس که اعتراض فقط با یک ضربه مشت بر دیوار خود را نشان میدهد چون ظاهرا کسی حال حرف زدن ندارد.
کهولت سنی نتوانسته حس لجبازیش را از بین ببرد و با صدای بلند داد میزند: زینب! زینب! گیر نده.
خیال میکند صدایی معترضانه را می‌شنود، همون ریحان لطفا! از این که توانسته باز یکی دیگر از اعضا را اذیت کند و حالش را بگیرد، دو سه بار به بالا و پاین میپرد

در خوابگاه متاهلین دو زوج تک و تنها سکونت دارند. امیر و خانم چلویی بخاطر اینکه آرمان دیر به دیر سراغشان را میگیرد ناراحتند. شهروز و بانو پریسیما نیز بخاطر اینکه بچه هایشان در آمریکا به سر میبرند گریانند.
امیر یادش رفته شهر معلولین هفته را منتشر کند و خانم چلویی به یاد گذشته، پستی با عنوان: شهر معلولین شماره بیست و چهار هزارم را منتشر میکند، موجب خشم امیر میشود. و با حالتی ترسناک میگوید: مگر نگفتم بار آخرت باشه؟! خانم آقای خبرنگار را از پنجره به حیاط محله پرت میکند تا از این به بعد جرات نکند روی زنش صدا بلند کند.