بچه ها سلام! طرف های شما روابط بین زمستون و بهار چه طوره؟ طرف های من زمستون به نفع بهار کشیده عقب. بدون درگیری با هم کنار اومدن! دست هم رو گرفتن و آشتی کردن و حالا دارن2تایی به طبیعت نیمه بیدار لبخند می زنن! قرار شده زمستون سر زمانش بره و میدون رو تحویل بده به بهار تا نوبتش برسه و با بلور های یخ که واسه طبیعت سوغاتی میاره برگرده. تا اون زمان یعنی تا حدود2هفته دیگه هم2تایی بساط بهار رو آماده می کنن. زمستون و سرمای اواخرش که ملایمتش دلپذیره، همراه بهار که با نوازش درخت ها رو بیدار می کنه و بهشون لباس شکوفه می پوشونه تا جهان رو شبیه بهشت بسازن! بهار و زمستون هر2تا خوشحالن و جهان هم شاده از آشتی و از همکاری کردن هاشون! چه قشنگه این مدلی! خدایا همین طوری نگهشون دار!

این از این. حالا خودم!

بچه ها جعبه6ضلعییه تموم شد آخجون فقط1خورده کج در اومد خخخ! خوب چیکار کنم6تا ضلع بود همهش قاطی می شد من هم دفعه اولم بود به من چه! بیخیال بدونِ دقتِ چشم های خیلی تیزبین کج بودنش دیده نمیشه! طرح جدید هم گیر آوردم دارم جعبه3گوش می بافم. پدرم رو در آورده ولی عاقبت راهش رو انگار پیدا کردم. شکلک واسه خودم آب زرشک باز کردم به نشانه تشویقات. کاش جعبهم قشنگ بشه.

آقا اعتراض دارم این4شنبه که جعبهم تازه تموم شده بود1دونه از همکار هام جعبه6ضلعیم رو دید گفت این چون مهره هاش سفیدن شبیه دندون مصنوعی های پلاستیکیه داخل مطب هاست و جیغم رو در آورد و بعدش نفهمیدم واسه چی1جور بدی افتاده بودم به خندیدن. امیر و همکارم هم می خندیدن و خوب زیاد خاطرم نیست بعدش چی شد چون من4شنبه به طرز غیر معمول خسته بودم و گیج می خوردم و سلول سلول جسمم هوار می زد که می خواد ولو بشه و بخوابه و تا خستگیش در نرفته بیدار نشه. من از خستگی و سنگینی منگ بودم و امیر هم پشت سر هم صدام می زد که، … امیر. آخ خدای من!

بچه ها من دلواپسم واسه این بچه خیلی دلواپسم. مطمئنم زخم های عاطفی رو همه می شناسیم! زخم هایی از جنس ناکامی ها. نتونستن ها. نرسیدن ها. بستگی ها و وابستگی ها. اصطلاح علمیش نمی دونم چیه. بلد نیستم. ولی می دونم زخم های روح، زخم های عاطفی وحشتناک ترین زخمیه که میشه به1کسی زد. مخصوصا اگر دریافت کننده ضربه1روح جوون و ضربه پذیر باشه. بچه ها! محض خاطر خدا من حس می کنم این بچه امیر نکنه زیاد بهم، … این بچه نهایتش1سال دیگه با ماست. بعدش میره و من، … از سال پیش حال و هواش رو می دیدم ولی یا نمی فهمیدم یا شدید نبود یا جدی نمی گرفتم. امسال نمی تونم نبینم. نمیشه. خاطرم هست1دفعه داخل کلاس چند تا اتفاق پشت سر هم که حس توضیحش نیست بد بهم فشار آورد. از جا در رفتم و یواش و بی نیت به سرپرست آموزشی که سر کلاس بود گفتم دیگه واقعا جا ندارم تحمل کنم تقاضای انتقال میدم هرچی میشه بشه. همون لحظه که این رو می گفتم هم می دونستم این شدنی نیست و هرگز تقاضایی در کار نخواهد بود. امیر شنید و من نفهمیدم. چنان از فشار های وارده حرصی بودم که واقعا در این هوا نبودم. بعدش گفتم امیر فلان درس رو قرار بود بخونی تا فردا صبح حرف اطرافت باشه تو گوش میدی درس بی درس؟ خوب بخون دیگه! امیر نخوند. دوباره و دوباره گفتم امیر نخوند. سرپرست خاطرم نیست چیچیش رو جا گذاشته بود دوباره برگشت سر کلاس و گفت چی شده؟ گفتم چیزی نشده. گفت پس واسه چی امیر سرش رو گذاشته روی میز داره گریه می کنه! سکوت کردم. از حیرت. من واقعا دعواش نکرده بودم. به سرپرست واقعیت رو گفتم.

-نمی دونم. چیزیش نبود.

سرپرست هرچی از امیر علت گریه کردنش رو پرسید جوابی در کار نبود. سرپرست رفت. رفتم بالای سرش گفتم چی شده پسر جان! واسه چی گریه می کنی! سرش رو بالا نکرد و از همون زیر گفت تو می خوایی بری؟

گیج شدم.

-من؟ کجا؟ من جایی نمیرم! کی گفته؟

-خودت گفتی.

-من کی گفتم؟

-الان داشتی به خانم فلانی می گفتی می خوایی بری.

اصلا خاطرم نبود چی گفته بودم. واقعا خاطرم نبود.

-مگه رفتن دست منه پسر جان! نه من جایی نمیرم همین جام بلند شو بخون ببینم حال درس خوندنت چه طوره.

از این چیز ها زیاد پیش اومد ولی داره بیشتر میشه. اول سال که این مدل هاش رو می دیدم می ذاشتم به حساب شیرین کاری. بعدش که بیشتر شد سعی کردم فاصله ها رو مدیریت کنم. باهاش کمتر صحبت غیر درسی داشتم. کمی خشک تر سر کلاس رفتار کردم. خطا هاش رو سخت تر بخشیدم. فایده نداشت. در جواب لجبازی هایی که با مربی اصلی داشت نامهربون شدم. در عوض کم کاری های درسیش قهر کردم. آره1دفعه قهر کردم. زنگ آخر بود. هیچ وقت به خاطر اون روز خودم رو نمی بخشم. نق زدن ها و مسخره بازی در آوردن هاش واقعا خستهم کرده بود. امیر در جواب قهرم کامل کامل کامل تمرکزش رو از دست داد. من نفهمیدم. زمانی که مربی اصلی براش عدم همکاری نوشت امیر نق نزد. زمانی که گفت کتاب هاش رو جمع کنه هیچ چی نگفت و زمانی که زنگ خورد شبیه همیشه از جا نپرید. من هیچ چی نفهمیدم. زمانی متوجه شدم که زنگ خورد و امیر اصلا نفهمید. امیر کوچیکه با ذوق و سر و صدای همیشگیش از جا پرید که آخجون زنگ خورد امیر خداحافظ بریم دیگه بلند شو زنگ خورد واسه چی پا نمیشی و … خدایا امیر شبیه خواب زده ها نفهمید زنگ خورد. من هم نفهمیدم این بچه حواسش نیست. به امیر کوچیکه گفتم برو پسر برو می بینی جواب نمیده ولش کن برو خودش پا میشه میره. امیر1دفعه به خودش اومد و من بعد از رفتنش فهمیدم این بچه اون زنگ از سر قهر نبود که ساکت شده بود. واقعا حواسش با ما نبود. فردا صبح که اومد وانمود کردم دیروز رو اصلا خاطرم نیست. سبکیه خاطرش از فراموشیم رو قشنگ حس کردم و حس کردیم. هم من هم همکارم. همکارم متوجه نشد داستان چیه فقط گفت امیر امروز1دفعه خوش اخلاق شدی چی شده! امیر می خندید و پر حرفی می کرد. این4شنبه شبیه خیلی از روز های دیگه امیر سر روخونی با اصلیه درگیر بودن. همکارم می گفت بخون و امیر نمی خوند. نق هم می زد که یعنی چی؟ اه آخر زنگ هم ولم نمی کنه. من اعصاب ندارم. خوب بلد نیستم دیگه! اصلا دوست ندارم سال دیگه این معلمم باشه. این چه وضعشه! اصلیه به روی خودش نمی آورد و من از بس سرم سنگین بود داشتم می مردم. اصلیه واسه کاری از کلاس رفت بیرون و امیر همچنان داشت نق می زد. ترکیدم.

-چه قدر حرف می زنی بچه! به جای اینهمه جفنگ2دقیقه این کتاب رو بخون!

امیر داشت می گفت آخه بلد نیستم خسته شدم خوب، و …

داد زدم:

-مگه مهمونی اومدی؟ به جهنم که خسته شدی! این چه مسخره بازیه که در آوردی! بلد نیستی باید تمرین کنی تا بلد بشی. خونه که تمرین بی تمرین اینجا هم بهت میگیم بخون بازی در میاری؟ بجنب دیگه!

امیر خوندنش کنده. بریل بلده ولی باید کمکش کنیم چون خونه اصلا باهاش کار نمیشه خودش هم بسیار بد رفتاره. اینجا از مدلش زیاد گفتم پس دیگه نمیگم. اون روز باید دینی می خوند و کتاب علومش هم دست من بود تا سر نوبت اصلیه بگه بهش بدم تا بخونه. امیر اصلا از پس روخونیه علوم بر نمیاد و بدون استثنا سر خوندنش دعوا میشه خخخ! خلاصه. سر دینی خوندن سرش داد زدم و درسش رو براش پیدا کردم و رفتم بالای سرش دستش رو گذاشتم روی کتاب و با لحنی از جنس قهر گفتم از اینجا بخون. نخواستی هم نخون به جهنم من واست پیداش کردم دیگه با خودت خستهم کردی. اصلیه نبود. کتاب علومش هنوز پیشم بود. امیر چند ثانیه بعد گفت همه کتاب هام رو بهم دادی؟ زنگ آخر بود باید وسایلش رو جمع می کرد تا جا نمونه. علومش رو به من خوب جواب داده بود. زنگ آخر و خستگی های معمولش. من خودم از خستگی وا رفته بودم این بچه که جای خود داشت. نمی دونم کارم درست بود یا نه ولی بدون صدا علوم رو بردم دادم بهش و گفتم سریع بذار داخل کیفت تموم بشه بره بعدش هم دینیت رو بخون. امیر سریع علوم رو برداشت و شروع کرد ور رفتن با کیفش. رفتار من همچنان از جنس قهر بود. امیر نق زد.

-زیپ کیفم بسته نمیشه میایی ببندیش؟

-مگه همیشه من برات می بندمش؟ خودت ببندش!

از دستش حرصی بودم. خسته بودم. کلافه بودم. امیر ول کن نبود.

-حالا تو بیا!

-نخیر خودت ببندش.

-نمیشه تو1دقیقه بیا!

رفتم پیشش. کیفش رو داد دستم. زیپ کیفش چیزیش نبود. بستمش.

-اینکه طوریش نیست! بسته شد!

امیر کیف رو گرفت ولی ماجراش تموم نشد.

-نشونم میدی کجای دینی رو بخونم؟

-اول صفحه طرف دیوار.

-کو کجا؟

دستم رو گذاشتم روی کتابش گفتم اینجا. لحنم همچنان تاریک بود. امیر دستم رو گرفت و گفت ببین! ببخشید دیگه تکرار نمیشه! می خوایی تند بخونم شبیه اون سال ها که خودت معلمم بودی جات بذارم؟

گفتم بخون فقط بخون! دستم رو ول نکرد!

-ببخشید دیگه! باشه؟ باشه؟

گفتم خوب باشه. صدام سرد بود ولی امیر رو همین باشه قانعش کرد. شاید هم نکرد. بچه ها امیر اون روز ظرف چند دقیقه1درس رو کامل خوند و تمومش کرد. درسی که دیروزش و همون روزش نیم ساعت طولش داد و عاقبت هم نخوندش. ماتم برد.

-پسر جان تو که بلدی به این راحتی بخونی مگه مریضی اذیت می کنی؟ اینهمه خانم فلانی بهت گفت بخون واسه چی بازی در آوردی نخوندی؟

امیر مکث کرد.

-نمی دونم.

کفرم داشت بالا می اومد.

-نمی دونی؟ مگه میشه ندونی؟ تو الان واسه من به این قشنگی خوندی!

-نمی تونم. نمیشه. نمی خوام! من فقط واسه تو می تونم بخونم!

از این چیز ها پیش از این هم می گفت ولی، …

-آخه واسه چی بچه؟ اون بنده خدا که از من خیلی باهات مهربون تره! من از جا که در میرم هوارم تا دفتر مدیر می رسه خانم فلانی صداش روت بالا نمیره واسه چی اذیتش می کنی؟ تو امروز به من علوم جواب دادی. واسم دینی خوندی. دیروز با هم ریاضی حل کردیم و تو بلد بودی. واسه چی همون مسأله های لعنتی رو امروز حل نمی کردی؟ تو چته بچه؟

امیر مکث کرد. سردم می شد.

-من نمی خوام! واسه تو می خونم. جوابت رو هم میدم. به خانم فلانی نمی تونم. معلم من تویی!

دلم می خواست سرم رو بزنم به دیوار. سردم بود. ترسیده بودم. واسه اولین دفعه به طور جدی از این ماجرا وحشت کرده بودم. پیش از این بین مذاکرات من و امیر خنده و بیخیالی بود ولی امیر این دفعه صداش آروم بود. خنده و نق و لجبازی های معمول داخلش نبود. سعی کردم باز هم سعی کردم.

-معلم تو الان2ساله که خانم فلانیه. خیلی هم خوبه. من فقط مربی کمکی هستم.

-نه! معلمم تویی. من فقط2شنبه ها رو دوست دارم. دینی هم برات خوندم. حالا می بخشی؟

از سرما توی خودم جمع شده بودم.

-آره پسر جان. می بخشم.

امیر خندید.

-بهش نمیگی علومم رو دادی گذاشتم توی کیفم؟ یادش ننداز باشه؟

داخل صداش هیجان بچه ای بود که با1دوست صمیمی1راز بزرگ دارن. خندیدم.

-نه پسر جان. نمیگم. ولی تو باید خونه علوم خوندن رو تمرین کنی بیایی اینجا بخونی.

-باشه ولی2شنبه واسه تو بخونم باشه؟

-نه! شنبه که اومدی واسه خانم فلانی بخون!

-نه نه2شنبه واسه تو می خونم! عه! خانم جهانشاهی دیگه! بذار2شنبه واست بخونم دیگه!

این مدل اعتراضش این شکلیه. اسم طرف رو با1دیگه معترض میگه!

-شنبه هم واسه تو می خونمش2شنبه هم واسه تو می خونمش!

حس می کردم الانه که کوک و فنر های اعصابم از هم در بره و بپاشه وسط اتاق. خدایا من با این بچه چیکار کنم! مربی اصلی برگشت کلاس. بهش گفتم امیر دینیش رو خوب خونده. زنگ خورد. امیر پیش از رفتن بهم گفت مواظب خودت باش. شنبه می بینمت! و تا مطمئنش نکردم که مواظبم خاطرش جمع نشد. باز هم از این داستان ها باهاش داشتم و دارم ولی به نظرم گفتن همین چندتا واسه توضیح مطلب کافی باشه!

بچه ها! من روانشناس نیستم. روانشناسیه این نوجوون کار من نیست. می ترسم بدون اینکه بخوام بهش ضربه عاطفی بزنم. از فکرش یخ می زنم. من نمی خوام روح1بچه رو زخمی کنم. سعی کردم با سردیه1مربی معمولی ازم دور بشه ولی فایده نداشت. من خیلی دلواپسم خیلی! امیر کوچیکه هم باهام خوبه ولی اون کوچیکه و شیطون و مدلش طوری نیست که اذیت بشه. به محض اینکه وارد کلاس میشم انگار رفیق هم سالش رو دیده. شروع می کنه باهام حرف زدن. مربی اصلی تذکر میده و امیر کوچیکه ساکت میشه. زمانی که میرم بالای سرش تا هوای خوندن نوشتنش رو داشته باشم زیر جلدی بهم از خودش و شیطونی هاش گزارش میده.

-من می خوام ساعت بخرم. ما1ماشین جدید داریم! امروز من گوشی آوردم مدرسه زنگ تفریح نشونت میدم. موتور الکیم که زنگ های تفریح صداش رو در میارم مثلا امروز مونده خونه. فردا میارمش زیرت می گیرم. مثلا تو پلیسی نقطه اشتباهی ها آدم بد ها هستن بیا دستگیرشون کن نشونم بده پاکشون کنم! و …

هرچی هم من وانمود می کنم سردم، فقط درس میدم و درس می پرسم و فقط مربی هستم، این بچه انگار نمی بینه. از اول سال با صدای کوچولوش چسبیده به سلام های صمیمی و گزارش های با ذوقش و ول کن نیست. این بچه ها چه بخشنده هستن! اگر رفتاری که من می کنم رو کسی در جواب ابراز محبت های خودم باهام داشت تا حالا100دفعه گفته بودم گور بابای خودت و وجود نکبتت حیف من که دلم و محبت هام رو خرج کردم واسه تو برو به جهنم بابا! ولی این ها نمیگن. بهم نمیگن داخل دلشون هم نمیگن. فعلا در این زمینه ها دلواپس امیر کوچیکه نیستم ولی امیر بزرگه متفاوته. این یکی، … این4شنبه که رسیدم خونه تصمیم داشتم در اولین فرصت برم پیش مشاور مدرسه باهاش حرف بزنم ولی تجربه بهم گفت به نتیجه ای که باید برسم نمی رسم. بچه ها من فقط1مربی معمولی هستم واسه امیر ها. بیشتر از این هم نه می تونم و نه می خوام که باشم. توان و از اون بالا تر انگیزه این مدل بودن ها رو در خودم نمی بینم. مخصوصا با وجود گرفتاری های شخصی که در زندگی بیرون از کارم باهاشون درگیرم و باید یا رفعشون کنم و یا در امتدادشون پیش ببرم. مدت هاست که سعی می کنم از تصورش در برم ولی از4شنبه انگار فهمیدم که در رفتن فایده نداره باید1فکری واسش کنم. خدایا من خیلی نابلدم کمک کن این بچه از طرف من متحمل هیچ دردی نشه!

بچه ها ببخشید باز هم طولانی شد. مردد بودم این رو اینجا بزنم یا نه. هنوز هم نمی دونم کار درستی کردم یا نه. ولی اگر اینجا نمی گفتم می ترکیدم. اینجا می تونم بگم. اینجا باید بگم. اینجا شما از خودید. از خودِ خودم! بچه های محله خودم! اینجا میشه راحت بگم. خسته میشید از پر حرفی هام معذرت ولی من واقعا باید بگم!

کاش همه چیز ختم به خیر بشه. اصلا دلم نمی خواد زخمی کردن عاطفه1بچه در کارنامه عمل و وجدانم ثبت بشه! خدایا کمکم کن!

خوب نق هام رو زدم! تا واسه طولانی بودنش چوب نخوردم در برم. من رفتم جعبه3گوش ببافم. شما هم شاد باشید. از همه چیز. از زندگی، از آشتیِ بهشتیِ بهار و زمستون که من از خوشیِ احساسش دارم دیوونه میشم، و از فردایی که می رسه و بی تردید قشنگ و روشنه!

به امید خدا!