آبان ماه سال ۱۳۷۳ بود. محمد کوچولوی قصه ی ما به ۳سالگی رسیده بود! درست، زمانی که داشت تفاوت های خودش با بچههای توی کوچه رو حس میکرد!
تفاوت هایی که داشت محمد رو از سایر بچهها جدا میکرد. محمد داشت میفهمید که دیگه از بدو بدو های توی کوچه، و گرگم به هوا های عصرانه خبری نیست یه مشکل. آره! یه مشکل داشت محمد رو از بچهها جدا میکرد! محمد داشت میفهمید که باید سرشو با خونه سازی هایی که خیلی دوسشون داشت گرم کنه! تنها چیزی که واسش یه روزنه ی امید، و یا پل فرار از تنهایی بود، وجود یه خواهر کوچولویی بود، که زمان تولدش فقط ۶۰۰ گرم وزن داشت! چندین بار از پزشک، و اطرافیانش شنیده بود که این فرشته کوچولو مردنیه! همش بهش میگفتن که فاطمه میمیره! وای نه! فاطمه نباید میرفت! آخه فقط اون میتونست محمد قصه ی ما رو از تنهایی نجات بده! اصلا گفته های اطرافیانش رو باور نکرد!
خدای من؟ آخه فاطمه خیلی کوچیکه! حتی لباس عروسکم براش بزرگه! همه میگن میمیره! چطوری برام نگهش میداری؟ تو که میدونی بچههای توی کوچه به سختی حاضر میشن باهام بازی کنن! خدای من؟! تو خیلی مهربونی و اگه بخوای فاطمه نمیمیره، و تا همیشه پیشم میمونه!
روز ها میگذشتن و فاطمه ای که قرار بود بمیره، بزرگ و بزرگتر میشد، و تنهایی های محمد رو پر میکرد! چه دورانی بود! محمد با وجود فاطمه، دیگه هیچ نیازی به بازی کردن با بچههای توی کوچه نداشت! حالا دیگه کلی بازی ی قشنگ بود که انتظار محمد، و فاطمه رو میکشید! خاک بازی، حباب بازی، خونه سازی با آجر، دوچرخه سواری، و کلی بازی ی قشنگ، که دنیای اون روزای محمد و فاطمه رو پر میکرد! شبا وقتی که مامانشون برای شام و خواب صداشون میکرد، با کلی خواهش ازش میخواستن که یه کم دیگه بازی کنن، و مامان قصه با یه لبخند مادرانه، میگفت ای پدر سوختهها! باشه فقط ۱۰ دقیقه! و میرفت توی اتاق. این ۱۰ دقیقه ها به ۱۰ ثانیه میگذشت، و به اجبار بازی رو رها میکردن، واسه بازی ی فرداشون نقشه میکشیدن، و میرفتن توی اتاق. چقدر روزای مدرسه دیر میگذشتن! همه ی خوشحالی ی محمد توی مدرسه این بود که تغذیه ی خودشو نگه داره که عصر توی بازی با فاطمه از خجالتش در بیان!
یادمه که توی زمانی که محمد رفسنجان تو خوابگاه بود، مامانش یه ظرف ماست محلی رو از زیر کمد توی اتاق پیدا کرده بود، و بعد متوجه شد که فاطمه اون ظرف رو اونجا گذاشته بود که وقتی محمد ۵شنبه میاد خونه بهش بده!
زمان گذشت و این ۲نفر بزرگ و بزرگتر شدن. ۲نفری که شادی و غمشون رو با هم تقسیم کردن، و همه ی یواشکیاشون در گوش همدیگه بود. امروز پنجم اردیبهشته، و قراره که فاطمه به شخصی که شریک زندگیشه بله بگه و محمد رو برای همیشه تنها بذاره! محمدی که دیگه فاطمه رو واسه بازی های بچهگونه نمیخواد! دیگه غمای محمد خیلی بزرگ شدن! دیگه محمد واسه رازای بزرگ فاطمه رو میخواد!
خدای مهربون؟ ممنون که اون روزا فاطمه رو ازم نگرفتی! ممنون که با وجود فرشته ی مهربونت لبخند خودت رو توی زندگیم جاری کردی! ولی، من هنوز نمیتونم بار غمامو به تنهایی ب دوش بکشم! خدای مهربونم؟ من خودخواه نیستم! ولی خیلی زوده! خیلی! خدای خوبم؟ تو خیلی مهربونی! میدونم که اگه بخوای میشه.
میشه خواهرمو خوشبخت کنی؟