در مواجهه با دانش‌آموزان دارای معلولیت نکات ذیل را مدنظر داشته باشید: از ترحم بپرهیزید برخی افراد در برخورد با معلولان، ناخودآگاه ترحم می‌کنند. شاید برای بسیاری، مرز بین توجه و ترحم چندان قابل تمیز نباشد. ترحم، به هرگونه دلسوزی یا محبت نابجا و اغراق شده گفته می‌شود که همیشه برای افراد دارای معلولیت آزار دهنده است. برخی نیز در تعامل با افراد دارای معلولیت، لحن‌شان را کودکانه می‌کنند یا تلاش می‌کنند ساده‌تر صحبت کنند. همه این افراد با حسن نیت و به قصد کمک به معلولان یا شاید به زعم خود، به هدف کاهش رنج آنان، دست به چنین کاری میزنند. باید در پاسخ به این
نویسنده: ابوذر سمیعی
سلام. من ابوذر سمیعی هستم. دانشجوی دکتری در رشته سیاستگذاری فرهنگی و فعال حوزه ی معلولان. موسیقی را دوست دارم و سه تار میزنم.
با این ایمیل می توانید با من در ارتباط باشید: abouzar.samiei@gmail.com
فصل دوم: چگونگی تعامل با دانش‌آموزان دارای معلولیت در این فصل قصد دارم در آغاز، نکاتی عمومی در خصوص چگونگی تعامل با افراد دارای معلولیت، با تاکید بر دانش‌آموزان معلول و نیازهای آموزشی-تحصیلی آنان ارائه دهم و در ادامه، در بخش‌هایی مجزا به نکاتی ضروری درباره نیازهای دانش‌آموزان با معلولیت‌های مختلف به طور خاص بپردازم و برای هر یک راهکارهای عملی ارائه کنم. پیش از ورود به بحث، شنیدن روایت‌هایی از افراد دارای معلولیت و مشکلاتی که در دوران دانش‌آموزی با آن مواجه بوده‌اند، می‌تواند تصور بهتری از وضعیت دانش‌آموزان معلول ارائه نماید. رضا، 27 ساله، فلج اطفال من همیشه در مدرسه به نحو غریبی مورد استثنا قرار می‌گرفتم
موانع فرهنگی حضور افراد دارای معلولیت در اجتماع همان گونه که گفته شد، موانع فیزیکی با آن همه دشواری و خطر، موانع اصلی حضور معلولان در جامعه نیستند؛ بلکه این موانع فرهنگی هستند که مانع اصلی حضور آنان شده‌اند. بسیاری از افراد برخورد چندانی با معلولان نداشته اند و با آنها آشنا نیستند. این بزرگترین چالشی است که افراد دارای معلولیت با آن مواجه هستند. دقیقا همان معضلی که من هم در مدرسه با آن روبرو بودم. معلمان و دانش‌آموزان بر اساس تصاویری کلیشه‌ای که از رسانه و فرهنگ قالب دریافت کرده بودند، من را به سخره می‌گرفتند، ترحم می‌کردند یا به‌کل نادیده می‌گرفتند. ترحم کردن، نادیده گرفتن،
سلام به دوستان گرامی. امیدوارم همگی خوب و خوش و خرم باشید و روزگار بر وفق مراد. قبل از انتشار بخش سوم مجموعه «در مدرسه» لازم دیدم مطلبی را مجددا بازگو کنم و از شما در این خصوص خواهشی داشته باشم. همان طور که عرض کردم، قصد من و دوستانم از نگارش و گردآوری این مطالب، آموزش چگونگی تعامل با دانش‌آموزان دارای معلولیت، در وهله نخست برای معلمان و سپس برای عموم جامعه است. همچنین هدف من از انتشار مطالب در این وبسایت، ماندگار بودن و مهمتر از آن، استفاده از نظریات و تجربیات شما دوستان گرامی است. لذا از شما بزرگواران که تجربیات مشابه دارید، حتی اگر تکراری
اولین و مهمترین مشکلی که من در آغاز دوران معلولیتم با آن مواجه شدم، مدرسه و تحصیل بود. نه معلمان، نه دانش‌آموزان و نه هیچ‌یک از کادر مدرسه نمی‌دانستند که با یک کمبینا یا نابینا چگونه برخورد کنند. هیچ کدام نمی‌دانستند یک دانش‌آموز معلول چه نیازهایی دارد و چه امکاناتی باید برای او فراهم شود. راستش را بخواهید، بیشتر شبیه یک موجود ناشناخته فضائی با من برخورد می‌شد تا یک دانش‌آموز دارای معلولیت! این موضوع، تحصیل را برای من که تا پیش از این دانش‌آموزی کوشا بودم تبدیل به کابوس کرد.بگذارید داستان را از اولش شروع کنم: چهارده ساله بودم که متوجه شدم دیگر نمی‌توانم نوشته‌های کتاب را بخوانم.
قصد دارم در مجموعه یادداشت‌هایی، در خصوص فرهنگ تعامل با دانش‌آموزان دارای معلولیت صحبت کنم. این مطالب، برگرفته از تجارب شخصی خودم و سایر دوستان دارای معلولیت است که برای « مدرسه سواد رسانه‌ای خلاق رسا wwwrasaschool.org نگاشته‌ام و با اجازه ایشان در کانال شخصی خودم نیز منتشر نمودم. اما برای اینکه این یادداشتها ماندگار باشد و در جستجوهای اینترنتی نیز نشان داده شود، در این وب سایت، به عنوان یکی از مراجع مهم فارسی زبان در حوزه معلولان منتشر میکنم. علاوه بر این انتشار این یادداشتها در این وبسایت، می‌تواند موجب شکل گیری مباحثی گردد که نهایتا منجر به پخته تر شدن موضوعات و مطالب مطروحه گشته و
یه سوال همیشه ذهن من رو مشغول خودش کرده: چرا برخی از دوستان نابینا یا کمبینا از پیشنهاد کمک دیگران ناراحت میشن؟ شما رو به جدتون اگه جزو این دسته هستید بیاید یه بزرگواری کنید و این سوال من رو جواب بدید و یه خانواده رو از نگرانی بِرَهانید. برای هزارمین بار، چند روز قبل یه آقایی تو مترو اومد و بسیار مودبانه و با هزار و یک استرس و اضطراب و احتیاط و سلام و صلوات، به من گفت: آقا خیلی عذر میخوام از حضورتون که همچین حرفی میزنم، می‌خواید با هم بریم بیرون؟ منظورشون این بود که برای بیرون رفتن به کمک احتیاج داری؟ خب راستش اون
سلام به همه دوستان گرامی. وقت بخیر. همون طور که یحتمل مطلع شُدید، گوش شیطان کر، اپلیکیشن Be My Eyes یا چشمان من باش در ایران در دسترس قرار گرفت و دیگه از این به بعد ایشالا میتونیم بدون استفاده از فیلترشکن و VPN ازش استفاده کنیم. البته من هنوز یه نگرانی کوچولو دارم و اون اینه که متاسفانه هنوز اپلیکیشن رو فروشگاه گوگل برای کشور ایران در دسترس نیست! خب مجبوریم مثبت فکر کنیم و بگیم ایشالا اونم درست میشه. چون نمیخوام ابعاد احتمالی منفی رو ذکر کنم پس ولش کنید. بریم سر اصل مطلب. فقط قبل اصل مطلب، اینکه اونایی که احیانا این اپلیکیشن رو نمیشناسن
با سلام همان گونه که احتمالا مطلع هستید، اپلیکیشن Be My Eyes یا چشمان من باش که چند سالی است برای کمک به نابینایان راه اندازی شده، در ایران به علت تحریم‌ها، خارج از دسترس بود و باید برای استفاده از آن از فیلترشکن استفاده می‌شد که این امر مشکلات فراوانی به دنبال داشت؛ تا آنجا که بسیاری از نابینایان و همچنین داوطلبان داخل ایران عملا نمی‌توانستند از آن بهره‌ای ببرند. طی سالهای گذشته نیز بسیاری از نابینایان ایران به این امر اعتراض داشتند و تماس‌های فراوانی با مسئولان این استارتاپ داشتند اما متاسفانه ایشان پاسخ‌گو نبودند. خوشبختانه احتمالا در اثر همین اعتراضات بالاخره این اپلیکیشن در ایران دسترس‌پذیر
حدودا سه ماه پیش بود که با سوینا و فعالیت های گروه ایجاد کننده آن به منظور توضیح دار کردن فیلم های سینما آشنا شدم. در آغاز تصور نمی کردم که این حرکت چندان جان دار و پر قوت باشد اما خوشبختانه فعالیت های پیگیرانه خانم عباسی و حمایت بخش مهمی از نابینایان، موجب شد حساسیت اجتماعی مناسبی نسبت به این موضوع شکل گیرد. حضور بازیگران مطرح و سلبریتی ها فرصتی فراهم آورد تا بار دیگر حقوق مغفول مانده افراد دارای آسیب بینایی مورد توجه عموم جامعه قرار گیرد. اولین بار سرکار خانم گلاره عباسی را در تالار وحدت و در حاشیه اکران تئاتر اشک ها و لبخندها ملاقات
دوستان عزیز سلام. وقت بخیر. کنفرانسی که چند شب پیش توسط مجتبی خادمی عزیز برگزار شد، نشون داد موضوع تحرک و جهت یابی، بعد این همه بحث و گفتگو و آموزش، هنوز موضوع تازه و قابل بحثیه و نکات بسیار زیادی برای همه ما، حتی حرفه ای ها وجود داره که باید یاد بگیریم و به دیگران انتقال بدیم. رو همین حساب من تجربیات خودم رو تا جایی که میتونستم نوشتم. پست کمی طولانی شد اما به نظرم ارزشش رو داره. از همه ی شما میخوام مطالعه کنید و حتما توصیه ها و تجربیات و ترفندهای خودتون رو تو کامنت ها ارائه بدید تا همه استفاده کنیم. اگر هم
سلام بچه ها. وقت بخیر. امیدوارم که همگی خوب و خوش و خرم باشید. در مقدمه ای کوتاه برای دوستانی که مطلع نیستن بگم که ما در تلاش هستیم طوماری رو به امضاء همگانی برسونیم که اپل رو متقاعد بکنیم زبان فارسی رو به زبان های مورد پشتیبانی در ویس اوور اضافه کنه. برای اطلاعات بیشتر به این پست مراجعه کنید. برای دیدن طومار هم میتونید وارد این صفحه بشید. در گزارشی کوتاه از آنچه که در هفته ی گذشته انجام شد باید عرض کنم: خوشبختانه تلاش های همه ی ما برای جمع آوری امضاء تا اینجا خوب بوده و بیش از 2 هزار و دویست نفر این طومار
دوستان سلام. وقت بخیر. قبل اینکه ادامه مطالب رو بنویسم، ذکر چند موضوع رو ضروری دیدم: من از نوشتن این مطالب چند هدف دارم. یکی انتقال تجارب و آشنا کردن شما با فرهنگ خارج از کشور و دوم انگیزه دادن برای تلاش بیشتر در زندگی. من سعی می کنم توصیفاتم از وضعیت خودم و اطرافم منصفانه باشه و از ارائه ی یک تصویر بی نقص و آرمانی بپرهیزم. سعی می کنم در عین اینکه نوشته هام امیدبخش باشه، مشکلات و یاس ها و شکست ها رو هم بنویسم که شاید تجربه ای باشه برای دیگران. شما هم میتونید با نظرات و انتقاداتتون بحث رو سمت و سو بدید. همچنین
دوستان سلام. وقت بخیر. همه شما هم با شرکت اپل، هم با وویس اوور و هم با تلاش های صورت گرفته در سالهای گذشته برای متقاعد نمودن و یا فشار بر شرکت اپل برای پشتیبانی از زبان فارسی آشنا هستید. متاسفانه تلاش هایی که تا کنون صورت گرفته هیچ نتیجه ای در بر نداشته و اپل وقعی بر اعتراضات فارسی زبان ها ننهاده است. همان گونه که قبلا هم گفته بودم، من این موضوع را با یکی از دوستانم در دانشگاه استونی بروک که در حوزه ی نرم افزار های نابینایان کار می کند مطرح کردم. ایشان مدیر پروژه ویس اوور VoiceOver را در یکی از کنفرانس ها دیده
بعد از بازگشت از ارمنستان، رزومه ام را برای سفارت ایمیل کردم. اما یک چیز من را بسیار نگران کرد. فرم DS که از طرف دانشگاه استونی بروک صادر شده بود لا به لای مدارکم بود. انتظار داشتم این فرم را سفارت نگه داشته باشد اما به من پس داده بودند. کمی استرس سراغم آمد. یک هفته بعد، ایمیلی از سفارت دریافت کردم که سوالاتی درباره سفرهای خارجی قبلی ام پرسیده بود. خیالم راحت شد که این مرحله را رد کرده ام و در حال بک گراند چک هستم. شنیده بودم صدور ویزای امریکا حدودا 2 تا 3 ماه به طور متوسط به طول می انجامد. من هم برای
من بسیار انسان ماجراجویی هستم. از سکون متنفرم. دوست دارم همیشه برای خودم چالش ایجاد کنم و از عبور از چالش ها لذت فراوانی می برم. دوست دارم همه ی مسیرها را امتحان کنم و بر همه ی مسیرها مسلط باشم. مثلا اگر فاصله اداره تا دانشگاه را می توان هم با مترو رفت، هم با اتوبوس، هم پیاده، من هر سه مسیر را امتحان می کنم که زاویه پنهانی برای مسیریابی باقی نمانده باشد. یک اعتراف کوچک هم باید بکنم. آن زمانی که اسنپ باگ داشت و ما می توانستیم سر دوستانمان در این شرکت کلاه بگذاریم، من کلی سفر رایگان هدیه گرفته بودم. در واقع برای خودم
سلام دوستان. وقت بخیر. همون طور که قبلا هم گفته بودم، من برای انجام کار پژوهشی یا همون فرصت مطالعاتی، 6-7 ماهی هستش که در امریکا هستم. تجربیاتم رو در خصوص مناسب سازی، فضاهای شهری، فرهنگ امریکایی، خاطرات، خوشی ها، تلخی ها و … معمولا تو اینستاگرام منتشر می کنم و به طور مفصل برای خودم هم یادداشت برداری می کنم. اما به پیشنهاد یکی از دوستان تصمیم گرفتم یادداشت هام رو در این وبسایت هم بازنشر کنم و حتی الامکان به سوالات شما در این خصوص پاسخ بدم. سعی می کنم از مقدمات سفر، از جمله فرایند اخذ پذیرش و ویزا شروع کنم که چیزی از قلم نیفته.
سلام به همه ی دوستان. وقت بخیر. دوستان، بنده برای انجام برخی کارهای پژوهشی، چند وقتی هستش که به دانشگاه استونی بروک Stony Brook در شهر نیویورک اومدم. در اینجا با دوستانی در گروه کامپیوتر دانشگاه آشنا شدم که در زمینه تولید نرم افزارهای حوزه نابینایان و کم بینایان فعالیت می کنن. همون چیزی که واقعا ما تو ایران خیلی بهش احتیاج داریم. یعنی همکاری نزدیک مراکز دانشگاهی با شرکت های تولید نرم افزار و سازمان های رفاهی. همکاری این سه منجر میشه به تولید نرم افزارهایی که روز به روز بیشتر نابینایان و البته همه معلولان رو مستقل و توانمند می کنه. خوب حاشیه نرَم. دوستان ما در
سلام دوستان. وقت بخیر. امیدوارم خوب و خرسند باشید. تلفن همراه، میشه گفت مهمترین و کاربردی ترین وسیله ای هستش که همه آدمها، بویژه ما نابیناها و کم بیناها باهاش سر و کار داریم. بخصوص تلفن های هوشمند امروزی که برای ما خیلی کارها می کنن و صرفا به تماس گرفتن ختم نمیشه. از مسیر یابی تا پرداخت قبض و انتقال وجه و شناخت اسکناس و سفارش غذا و خرید و فروش و شستن ظروف و غیره. این چند تای آخر رو البته هنوز خیلی خوب یاد نگرفتن. قبل تر ها که ما با گوشی های دکمه ای مثل Nokia کار میکردیم، خیلی راحت تر بودیم. البته خوب به
سلام دوستان. وقت به خیر. بیشتر ما نابیناها هر روز با آدم هایی رو به رو میشیم که کلی از ما تعریف و تمجید می کنن. شما واقعا توانمندین. شما واقعا استثنایی هستین. خدا یه چیز رو از آدم می گیره، جاش 1 میلیون و 299 هزار چیز بهش میده. آقا تو درس هم خوندی؟ خانم تو خودت غذاتو می خوری؟ آقا تو چطور مسیرت رو تشخیص میدی! بابا دمت گرم. من اگه جای تو بودم خودکشی می کردم! اینها حرف هایی هستن که ما همه مون هر روز می شنویم. انقدر از این حرف ها به ما میگن که کم کم باورمون میشه ما آدم های استثنایی هستیم.